“เอ” มนุษยศาสตร์ มรภ.สวนดุสิต
เอ-ณัฐวจี กิจกอบชัย ปี 1 คณะมนุษยศาสตร์ มรภ.สวนดุสิต กับเรื่องเล่าหนังสั้น ผีในชมรมนาฏศิลป์
“ในมหาลัยจะมีแต่รุ่นพี่เล่าให้เราฟังค่ะ พี่ๆ เขาจะพูดถึงห้องนาฏศิลป์ มันจะมีหนังสั้นเรื่องผีที่รุ่นพี่ทำ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ในเรื่องก็จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับห้องนาฏศิลป์ เด็กในชมรมนี่แหละค่ะ
เขาไม่เชื่อเรื่องของการเคารพครูบาอาจารย์ ไม่เคารพรุ่นพี่ เวลาก่อนรำจริงๆ ต้องมีไหว้ครูก่อน เขาก็ไม่ทำ วันหนึ่งเขาก็ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนาฏศิลป์ เขาก็เข้าไปหาโทรศัพท์คนเดียว
แล้วก็เจอโดนหลอกเป็นผีนางรำ อันนี้ก็เป็นเรื่องจริงที่เขาเล่ากันมา แล้วยังมีการเอาไปทำเป็นหนังสั้นด้วย ส่วนตัวยังไม่เคยเข้าไปที่นั่นเลยนะ มันเป็นตึก 13 ที่เราไม่ค่อยได้มีโอกาสเข้าไปใช้
แล้วก็ไม่เคยเจอด้วย มาแบบเห็นๆ นี่ไม่เคยค่ะ ไม่เคยเป็นรูปร่าง เคยแค่อยู่ๆประตูก๋เปิดออกมาเฉยเลยมากกว่า เราก็ไม่ได้อยู่หอด้วยก็เลยไม่เคยมีประสบการณ์เจอจังๆ”
“ขิม” นิติศาสตร์ ม.หอการค้าไทย
ประสบการณ์เสียงหัวเราะชวนหลอนของสาวตาคม ขิม-กรกนก โคตะ ปี 1 คณะนิติศาสตร์ ม.หอการค้าไทย มาดูกันซิว่าจะน่ากลัวขนาดไหน
“ขิมเป็นคนที่ไม่ได้กลัวผีมาก หรือกลัวขึ้นสมองอะไร ถ้าเดินไปไหนมืดๆ แบบไม่ได้คิดอะไรก็เดินได้ค่ะ แต่ถ้ามีคนบอก หรือทักว่าตรงนั้นมีอะไร เราก็จะเริ่มคิดแล้ว อย่างวันไปเรียนขิม
จะฝากน้องหมาไว้ที่หอเพื่อน แล้วไปรับกลับที่หอเพื่อนตอนเที่ยงคืน ขิมก็ขึ้นลิฟต์ ตัวลิฟต์มันก็เก่ามากแล้ว แล้วเราก็ได้ยินเหมือนมีเสียงผู้หญิงคุยงึมงำๆ อยู่ข้างหู และหัวเราะ
แต่ตอนนั้นอยู่คนเดียวนะ ไปถึงห้องเพื่อนก็ถาม เพื่อนมันก็บอกว่า ไม่เคยใช้ลิฟต์เลย เพราะมันเก่า บางทีลิฟต์ค้าง แล้วหอเนี่ยก็ขึ้นชื่อเรื่องหลอนๆ ด้วย เราก็เอาล่ะ เริ่มคิดแล้ว
ขาลง ลงบันไดเลยค่ะ ไม่กล้าลงลิฟต์แล้ว และอีกครั้งหนึ่งเป็นตอนที่ขิมขับรถอยู่บนทางด่วน ขับคนเดียวมันก็เป็นช่วงตี 3 กว่าๆ แล้วด้วย บนนั้นค่อนข้างโล่ง เพลงก็ไม่ได้เปิด
อยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะ เหมือนมีคนมานั่งอยู่เบ๊าะหลังเราแล้วหัวเราะ เสียงชัดด้วยค่ะ ขิมก็ด่าเลย ด่าผีเนี่ยแหละ บอกไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ อย่างมาหลอกกัน ก็กลัวระดับ
หนึ่งแหละ แต่ก็ด่าๆๆ ไปเลยค่ะ”
