ชื่อ : กุญช์ภัสส์ พรปวีณ์วรกุล

ชื่อเล่น : มิ้น     อายุ 20 ปี

วันเกิด : 23 มิถุนายน พ.ศ. 2537

เลือดกรุ๊ป : O    ส่วนสูง : 150 ซม.

การศึกษา : ปริญญาตรี มหาวิทยาลัยพิษณุโลก

ความสามารถพิเศษ : ตอนอายุ 11 ได้เป็นแดนซ์เซอร์

แบคอัพ, ฟิกเกอร์, เต้นบีบอย, สเก็ต, ว่ายน้ำ

งานอดิเรก : เล่นสเก็ต, ทำกราฟิกตี้

ผลงาน : ศิลปินเกาหลีวง Tiny-G

 

 

จุดเริ่มต้นของการไปเป็นเทรนนี่ที่ประเทศเกาหลี

ก็คือมิ้นเป็นคนชอบเต้นชอบร้องเพลงอยู่แล้ว แล้วก็

มีงานนึงที่มิ้นไปประกวดเต้นนี่แหละค่ะ พอดีว่าทาง

กรรมการก็เป็นคนเกาหลีมาจากบริษัท ก็เลยเห็นว่า

เออ...เต้นได้นะ ก็เลยขอมาถ่ายรูป ถามว่าโพสท่า

ได้ไหม ร้องเพลงได้ไหม หรือแบบแร็ปอะไรแบบนี้ค่ะ

แล้วเค้าน่าจะเห็นว่ามิ้นพอทำได้ก็เลยลองไปปรึกษา

กันค่ะ เค้าสนใจก็เลยติดต่อกลับมาว่าได้ไป

เป็นเทรนนี่ที่เกาหลีค่ะ

 

 

กว่าจะได้เป็นไอดอลวง Tiny-G

ต้องบอกว่าเรารวมตัวกันอยู่ประมาณ 2 ปีค่ะ ก็มีทั้ง

ซ้อมร้อง ซ้อมเต้น ซ้อมการแสดง คือซ้อมตั้งแต่เช้า

ถึงเย็นเลย 10 โมงถึง 4 ทุ่ม ซึ่งตอนแรกบริษัทก็ไม่

คิดว่าเราจะตัวเล็กนะ 555 ก็เลยไม่ได้วางแผนอะไร

แต่พอเห็นว่าทุกคนไม่สูงกันแล้ว ก็เลยคิดว่าคำว่า

Tiny-G (ไทนี่-จี) น่าจะลงตัวที่สุด คือ G เนี่ย

ย่อมาจาก ไจแอน เหมือนกับตัวเล็ก ใจใหญ่

ก็จะมีความหมายประมาณนี้ค่ะ

 

 

เมื่อไปอยู่ที่เกาหลีต้องมีการปรับตัวอย่างไรบ้าง

อย่างแรกเลยนะคะ ก็เป็นคนต่างชาติ ก็ต้องเรียน

เรื่องภาษา แล้วก็ส่วนอาหารการกิน มิ้นเป็นคนกิน

ง่ายอยู่แล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร แล้วมิ้นคิดว่าวัฒนธรรม

ของคนเกาหลีก็ไม่ต่างกับไทยมาก มีแค่บางเรื่อง

เท่านั้นเองค่ะ คิดว่านอกจากภาษาก็ไม่มีการ

ปรับอะไรมากเท่าไหร่ค่ะ

 

 

เคยรู้สึกท้อบ้างไหม

ถ้าบอกว่าไม่นี่ก็เหมือนโกหกใช่ไหมคะ 555 มันก็มี

บ้างอยู่แล้ว เพราะว่าหนึ่งก็คือต่างบ้าน ไกลด้วยมัน

ก็ต้องท้อบ้าง แล้วไปตั้งแต่ตอนเด็กเลยค่ะ บางครั้ง

ก็เหนื่อยบ้าง แต่ก็โอเคค่ะ ผ่านไปได้ด้วยดี

มีครอบครัวคอยให้กำลังใจค่ะ

 

 

หลังจากเดบิวต์แล้วชีวิตแตกต่างไปบ้างไหม

มิ้นคิดว่ามันไม่แตกต่างมากเท่าไหร่นะคะ

เพราะเป็นไอดอลยังไงก็ต้องซ้อมเหมือนเดิม

แต่ก็จะมีสิ่งที่เพิ่มขึ้นคือมีรายการเพลง มีไปอัด

รายการวาไรตี้ เกมโชว์ วิทยุ แล้วเวลาออกไป

ข้างนอกก็มีคนทัก คนขอถ่ายรูปอย่างนี้ค่ะ

 

 

มีปัญหาภาษาเกาหลี มีวิธีสื่อสารกันอย่างไร

ค่ะ ก็แน่นอนว่าช่วงแรกมีปํญหาอยู่แล้ว ก็คือตอนแรก

คำเดียวก็ไม่ได้เลย อันยองฮาเซโย ยังพูดไม่ได้เลย

ก็ใช้ภาษามือ แล้วก็พูดภาษาอังกฤษนิดหน่อย แล้วกับ

เพื่อนก็ใช้วิธีวาดรูป สื่อสารกันผ่านทางแอปฯ ทาง

Google แล้วก็แปลได้ตรงตัวเกินไป แต่ก็ผ่านมาได้

ด้วยดีค่ะ ทุกคนพยายามจะเข้าใจแล้วก็พยายาม

ที่จะสอนมิ้นว่าอย่างนี้ต้องพูดอย่างนี้นะ ก็โอเคค่ะ

 

 

พูดถึงสมาชิกวง Tiny-G หน่อย

ตอนนี้นะคะ มี 3 คนค่ะ โดฮี มิ้น แล้วก็เจมิน พูดถึง

ทีละคนเลยดีกว่าค่ะ โดฮีก็จะเป็นคนที่เหมือนคุณแม่

ประจำวง คือจะเป็นคนชอบทำความสะอาด ล้างจานเก่ง

คือแบบเหมือนไปกินหมูย่างเกาหลี โดฮีจะเป็นคนตัด

หมูให้ตลอด จะคอยเตือน คอยเก็บของให้ตลอด

ส่วนเจมิน เห็นเป็นหัวหน้าวงแบบนี้น่าจะขรึม มีมาด

แต่จริงๆ แล้วเป็นคนนิสัยเด็กที่สุดในวงเลยค่ะ ขี้แกล้ง

ขี้ลืม เปิ่น ถือมืออยู่ในมือก็หา ‘มือถือชั้นไปไหน’

อะไรแบบเนี้ยค่ะ ส่วนหนูก็เป็นคนน่ารัก ฮ่าๆ

 

 

เวลาว่างของมิ้น

เวลาว่างชอบศิลปะค่ะ ก็เลยจะชอบวาดรูป วาดรูปกราฟิกตี้

เพราะช่วงแรกก่อนที่จะเดบิวต์ทางบริษัทไม่ให้ไปไหน

เพราะต้องซ้อมบ่อยแล้วก็ไม่มีวันหยุดเลย ก็จะวาดรูปบ่อย

หรือถ้าได้ออกไป ก็จะช็อปปิ้งบ้าง ช็อปปิ้งไม่ค่อยบ่อยเลย

อุ๊ย! ฮ่าๆ แล้วก็เล่นจักรยาน เวคบอร์ด ว่ายน้ำ อะไรอย่างเนี้ยค่ะ

 

 

 เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้ คิดว่าตัวเองเป็นคนไง

เป็นคนลุยค่ะ แล้วก็ชอบคิดประหลาดมาก ชอบคิด

ว่าการมีแผล มันจะเป็นอะไรที่เท่มาก ฮ่าๆ สำหรับมิ้นนะ

ก็นี่ล่ะค่ะ ร่าเริง ซนๆ เหมือนเด็กผู้ชายมากกว่า

 

 

วางแผนสำหรับอนาคตอย่างไรบ้าง

สำหรับตอนนี้ก็คงเป็นเรื่องเรียนแล้วก็ทำงาน

เรื่องเรียนหนูมีเรียนอยู่ที่โซลฮาร์ทเพราะชอบศิลปะ

แล้วก็มีอีกอย่างนึงคือ ซิงเกิ้ลใหม่ the only one

มิ้นมีส่วนร่วมเกี่ยวกับเบื้องหลังแทบทุกเรื่องเลย

แล้วก็อยากจะเรียนรู้เพิ่มอีก

 

 

ฝากอะไรถึงแฟนคลับชาวไทยที่คอยเป็นกำลังใจ

ก็อยากจะขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ทุกกำลังใจที่

ให้มามีผลต่อมิ้นมากจริงๆ เวลาเราท้อหรือว่าเครียด

เวลาที่มิ้นเห็นข้อความหรือบางคนก็ทำวิดีโอ อ่านใน

โซเชียล พอเห็นข้อความแล้วมิ้นรู้สึกมีกำลังใจ

ก็อยากจะขอบคุณมากๆ ไม่มีทุกคนก็คงไม่มีมิ้น

 

 

‘อยากจะฝากน้องๆ ที่มีความฝันนะคะ ไม่ว่าจะอยาก

เป็นไอดอลหรือทำอย่างอื่นก็ตาม อย่างแรกเลยต้อง

มีความอดทนแล้วก็ความขยันหมั่นเพียร ที่เกาหลี

เค้าจะฝึกซ้อมหนักมาก เราก็ต้องเตรียมใจ เพราะที่

นั่นคนเก่งเยอะมากจริงๆ เราคิดว่าคนไทยก็เก่งแล้ว

แต่พอเราไปเจอที่เกาหลีเนี่ย บางคนเก่งเกินคาด

เยอะมาก แต่สิ่งสำคัญเลยคือความพยามยาม

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ก็สู้ๆนะคะ’