ของแวน-ชนินทร จิตปรีดา

                หลายคนอาจคุ้นตากับหนุ่มคนนี้ แวน-ชนินทร จิตปรีดา ในภาพลักษณ์ของนัก

แสดงหนุ่มเซอร์ผมทอง หรือความเป็นพระเอกหนังหน้าใหม่ แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ภาพ

ลักษณ์ที่เซอร์ๆ เท่ๆ แบบนี้ เมื่อสองปีที่แล้วเขาคือนักศึกษานักสัตวบาล ม.ศิลปากร กับการ

ร่ำเรียน 4 ปีในสายวิชาการสุดเนิร์ด แต่เขาก็ยังคงตามความฝันในวงการบันเทิง จนกระทั่ง

ได้มีโอกาสเข้าสู่งานแสดงหนังเรื่องแรก ถือเป็นประสบการณ์อีกด้านที่เขาเองก็อยากลอง

เช่นกัน

จากเด็กอาร์ติสท์มาเป็นนักศึกษาสุดเนิร์ด

                   จริงๆ ตอนเด็กชอบวาดรูป แต่ก็ไม่สนใจที่จะไปเรียนวาดลายเส้นจริงจัง จนกระทั่งถึง

ม.ปลาย ตอนนั้นผมเรียนอยู่อัสสัมชัญ นครราชสีมา แต่จริงๆ บ้านเดิมอยู่กาฬสินธุ์ แล้วก็ได้มีโอกาส

ไปสอบความถนัดทางสถาปัตย์ เพราะตอนแรกอยากเรียนสถาปัตย์ฯ หรือไม่ก็มัณฑนศิลป์ แต่

ปรากฏว่า คะแนนไม่ดี พอถึงเวลาเลือกคณะ ก็เลยต้องคิดใหม่ว่า คะแนนแบบนี้จะสามารถเรียน

อะไรอย่างอื่นได้ ด้วยความที่โค้งสุดท้าย แล้วก็ชอบศิลปากรอยู่แล้ว ก็ไปเห็นคณะสัตวศาสตร์และ

เทคโนโลยีการเกษตร (สาขาเทคโนโลยีผลิตสัตว์น้ำ) ที่คะแนนถึงเข้าได้ชัวร์ๆ ก็ตัดสินใจเลือกไป

สุดท้ายก็ติดขึ้นมา ซึ่งพอเข้าไปเรียนจริงๆ รู้เลยว่ามันคือการเรียนสายวิทย์ที่หนัก แต่ตอนนั้นก็รู้สึก

รักคณะนี้นะ ก็อยากจะตั้งใจเรียนให้จบให้ได้

สร้างค่านิยมเด็กเนิร์ดแนวทางใหม่

                ปัญหาที่ผมเจอตอนเรียนอยู่คือเรื่องการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ที่ยังสนุกกับการรับน้อง

ยังติดเพื่อน ติดเที่ยว บวกกับวิชาเรียนก็ยาก เกรดปีหนึ่งเลยค่อนข้างแย่ แต่ปีต่อมาก็ดีขึ้น ถึงแม้ผม

จะรู้สึกว่าตัวเองยังทำตัวไม่โอเค แต่ผมใช้วิธีการที่ว่าหลังจากทำกิจกรรมหรือเที่ยวก็จะกลับมาอ่าน

หนังสือก่อนนอนต่อ จริงๆ ไม่มีใครรู้ว่าผมอ่านนะ แม้แต่เพื่อนในห้องก็ยังแทบไม่รู้ เพราะเราอยู่กัน

คนละมุมห้อง ผมก็ใช้วิธีนี้มาตลอด พอใกล้สอบก็อ่านแค่รอบเดียว ก็ทำข้อสอบได้แล้ว เกรดก็เลยดี

ขึ้น ผมรู้สึกว่าถ้าเราทำให้คนว่าเราได้ ก็สามารถทำให้คนชื่นชมเราได้เหมือนกัน โดยรวมๆ ก็จบใน

ห้าปี เพราะว่ามีช่วงที่มีปัญหากับเพื่อนเรื่อง Thesis ที่ผมไม่มีเวลาเข้าแล็ปกับเพื่อนในกลุ่ม ก็เลย

ต้องแยกออกมาทำคนเดียว ทำให้ช้าไปหนึ่งปี แต่ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ

จากผู้ช่วยวิจัยกลายเป็นนักแสดงสุดเซอร์

                ตอนจบใหม่ๆ ผมได้ไปทำงานเป็นผู้ช่วยวิจัยอยู่บริษัทหนึ่ง แต่ไม่ใช่วิจัยด้านสัตว์นะ คือ

ผมรู้สึกว่าผมฝึกงานในด้านนี้มาตลอด แล้วงานมันหนัก เงินเดือนก็น้อย ผมก็เลยอยากหา

ประสบการณ์ใหม่ไปก่อน แล้วค่อยเก็บเงินไปเปิดฟาร์มของตัวเองอีกที ทำงานตอนแรกๆ ก็เครียด

นะ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าบางทีเขาต้องการอะไร ก็ต้องไปศึกษาหาข้อมูลเพิ่มเติมตลอด แต่ก็ทำอยู่เป็น

ปี จนกระทั่งมีรุ่นน้องในวงการให้ส่งโพรไฟล์ไปแคสงาน เลยได้งานแรกเป็น MV ของพี่กฤต-

พรรณนา แล้วก็มีงานมาเรื่อยๆ ล่าสุดเป็นหนังค่ายโมโนฟิล์ม เรื่อง “2538 อัลเทอร์มาจีบ” เป็นหนัง

เรื่องแรกของผม เล่นเป็นนักศึกษาสถาปัตย์ฯ ปี 4 ที่ชอบเล่นดนตรี ก็ต้องเข้าไปเวิร์คช้อปการแสดง

แล้วก็ต้องไปเรียนการเล่นดนตรีเพิ่มด้วย เพราะผมพอเล่นได้ แต่ไม่ได้เก่งมาก จริงๆ ตอนเด็กผม

เป็นคนขี้อาย แต่พอได้อยู่หอที่โคราช ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนหมู่มาก ก็เริ่มจะทำให้เราเป็นคนกล้าขึ้น

จนม.ปลายได้เป็นประธานนักเรียน แล้วก็ทำกิจกรรมมาตลอด ตอนนี้งานแสดงก็ถือเป็นประสบการณ์

ใหม่ของผมที่ผมรู้สึกสนุกไปกับมัน