(1) ATOM
สาวแฟชั่นตัวแม่ อะตอม-เทวิยาภา อุทธจันทร์ ปี 1 คณะดิจิตอลมีเดียและศิลปะภาพยนตร์ ม.กรุงเทพ
“ตอนนี้เรียนคณะดิจิตอลมีเดียและศิลปะภาพยนตร์ สาขาภาพยนตร์ เพราะว่าตอนมัธยมเคยเรียนวิชาถ่ายภาพกับการแสดง ก็เลยรู้สึกว่าอยากเรียนด้านภาพยนตร์ต่อค่ะ แต่ตอนนี้เรียนแค่ซัมเมอร์ยังไม่ได้เปิดเทอมจริงๆ แต่ก็สนุกดี อาจารย์สอนสนุกมาก เพื่อนๆ ในคณะจะเป็นผู้ชายซะส่วนใหญ่ คือมี 37 คนนี่เป็นผู้ชายซะ 30 คน ผู้หญิง 7 คน เพราะว่ามันเป็นคณะที่ออกแนวลุยๆ ทำโปรดักชั่น ทำหนัง แฟชั่นของคณะนี้เลยจะแนวเซอร์ๆ ฮิปสเตอร์หน่อยๆ หนูก็ชอบใส่แนวลุคสบายๆ ด้วย จะเน้นแต่งชิลๆ เสื้อยืด กางเกงแนวๆ รองเท้าผ้าใบ แล้วก็เน้นแอคเซสซอรี่ชิ้นใดชิ้นหนึ่ง อย่างตุ้มหูหรือกำไล ตุ้มหูที่ใส่อยู่ก็เป็นแฟชั่นใหม่แนวเกาหลีๆ หน่อย เขาจะใส่สองด้านไม่เหมือนกัน สั้นข้าง ยาวข้าง แล้วเราก็ชอบสีชมพูด้วยหวานดี เมื่อก่อนมัธยมอาจจะใส่ตุ้มหูขนาดเล็กๆ แต่พอเข้ามหา’ลัยก็ต้องมีแฟชั่นเป็นของตัวเอง แล้วก็เพิ่มไซส์ให้ใหญ่ขึ้น แฟชั่นมากขึ้น”
(2) JANE
เจน-เจนจิรา แซ่เฉิน ปี 3 คณะศิลปศาสตร์ ม.กรุงเทพธนบุรี ประสบการณ์โดนเพื่อนแกล้งแบบขำๆ
“กลุ่มเจนจะเป็นกลุ่มที่เสียงดังที่สุดในคณะ คือเดินไปไหนคนจะต้องจำได้ เพราะเสียงดังจริงๆ ถือเป็นกลุ่มที่แสบกันพอตัวเลย แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มจับกลุ่มกันเอง เจนจะเป็นคนที่โดนเพื่อนแกล้งมากที่สุด เพราะว่าเป็นคนที่แกล้งง่ายที่สุดมั้ง โดนแกล้งตั้งแต่แรกๆ เลย อย่างเช่นเอากระดาษมาติดหลัง เพื่อนจะชอบติดแกล้งเราตอนอยู่ในที่ๆ คนเยอะๆ ด้วย ตรงทางเดิน หรือโรงอาหารที่ที่รวมคน แล้วเขียนว่า เชิญเตะฟรีอะไรแบบนี้ ก็จะแกล้งกันขำๆ แล้วมีคนเข้ามาทักด้วยนะ เดินเข้ามาเลย แล้วถามเราว่า อันนี้ที่ติดให้เตะฟรี เตะได้จริงๆ รึเปล่า เราก็ อ๋อ นึกว่าเขามีอะไร ที่แท้เราโดนแกล้งอีกแล้ว มันก็จะเขินๆ ขำๆ แกล้งกันไป แกล้งกันมามากกว่า”
(3) PING
ปิ๊ง-จิดาภา วัชรสินาพร ปี 3 คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาฯ สร้างวีรกรรมไกลถึงต่างประเทศ
“ถ้าพูดถึงประสบการณ์เปิ่นๆ บอกได้คำเดียวว่า มีเต็มเลยค่ะ มีวีรกรรมเยอะมาก เยอะจนจำไม่ได้หมด ถ้าคนอื่น หรือคนทั่วไปมองเราอาจจะดูว่าเราเป็นคนเนี๊ยบๆ ดูเรียบร้อยหน่อยๆ ดูเป๊ะเว่อร์ แต่จริงๆ แล้ว บอกเลยว่าจริงๆ แล้วเป็นคนที่เปิ่นมากค่ะ อย่างล่าสุดที่จำได้เป็นประสบการณ์ที่น่าอายมากๆ ในต่างประเทศ คือปิ๊งไปหกล้มหัวขมำที่สนามบินญี่ปุ่น หกล้มตอนแบกกระเป๋าเดินทาง กระเป๋ามันก็หนักมากไงเลยล้มทั้งคน ล้มทั้งกระเป๋าล้มเทลงไปพร้อมกันหมดเลยตามทางบันไดเลื่อน เหมือนกับว่าบันไดเลื่อนเป็นสไลเดอร์ 555”
(4) MIND
มายด์-รดา ศุภมังคลาชัย ปี 3 คณะสังคมศาสตร์ มศว เหตุเกิดเพราะผลัดหลงในงานเทศกาลญี่ปุ่น
“เหตุการณ์หน้าแตกแบบพีคๆ เลยก็คือ เคยกอดคนผิดค่ะ ช่วงนั้นมีงานเทศกาลของคนญี่ปุ่น หนูกับครอบครัวก็ไปร่วมงานด้วย แล้วหนูก็ดันผลัดหลงกับทางคุณพ่อคุณแม่ที่มาด้วยกัน เรียกได้ว่ายังเด็กอยู่เลย แต่ก็พอรู้เรื่องบ้างแล้ว แต่ตอนนั้นก็ร้องไห้หนักมาก เพราะเดินหาคุณพ่อคุณแม่เท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แล้วก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง นั่งหันหลังใส่เสื้อลายสก็อตเหมือนคุณพ่อหนูเป๊ะเลย ก็เลยวิ่งเข้าไปกอดอย่างไวเลยค่ะ ดีใจนึกว่าเจอพ่อแล้ว แต่พอเขาหันแบบงงๆ หนูก็หน้าแตกเลย ไม่ใช่คุณพ่อนี่ รีบเดินออกมาเลย แบบเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยนะ”
(5) BIW
บิว-นันทภัค ไกรหา ปี 3 คณะนิเทศศาสตร์ มรภ.สวนสุนันทา เมื่อคนแน่นบีทีเอส เหตุจึงเกิด
“ประสบการณ์เปิ่นๆ ก็คงจะเป็นตอนที่ยืนอยู่บนบีทีเอสแล้วคือตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่คนบนบีทีเอสเเน่นมากๆ มากแบบก.ไก่ล้านตัว คือไปกับเพื่อนและก็คุณแม่ของเพื่อน ไปกัน 3 คน และอยู่ดีๆ กำไลข้อมือตัวเองที่ใส่อยู่ก็ไปเกี่ยวเข้ากับผมของผู้โดยสารท่านอื่น แบบเข้าใจฟิวเวลารถมันเอียงไปเอียงมามั้ย คือตอนนั้นเพื่อนเราแทนที่จะช่วยแต่เพื่อก็ดันขำ แล้วคนที่โดนเกี่ยวเขาก็ดันขำด้วยอีก เขาจะตัวเตี้ยกว่าบิวหน่อยทำให้กำไลมันไปเกี่ยวโดนผมพอดี สรุปแม่เพื่อนเป็นคนมาช่วยแก้ออกและขอโทษเขาไป เขาก็ไม่ว่าอะไรค่ะ ก็ขำๆ งงๆ กันไป คนมันเยอะด้วยเหตุการณ์แบบนี้ก็น่าจะเกิดขึ้นได้บ่อยๆ”
(6) CHU
ชุ-ธัญลักษณ์ อยู่เจริญ ปี 3 คณะการบิน ม.อีสเทิร์นเอเชีย โดนเพื่อนปล่อยทิ้งไว้กับใครก็ไม่รู้กลางห้าง
“เคยไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ ก็เที่ยวๆ กันอยู่ แล้วทีนี้เพื่อนก็เดินหนีไปทางไหนก็ไม่รู้ แล้วตอนนั้นเราก็คุยกับเพื่อนอยู่ แต่จริงๆ คือเพื่อนหายไปแล้วนะ ปล่อยให้เราคุยกับคนอื่น ซึ่งเขาเป็นใครเราก็ไม่รู้จักเลย แถมเรายังไปจับมือเขาอีก คือจับมือเขามาเดินตามเราอะ เพราะคิดว่าเขาคือเพื่อนเรา พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นล่ะ เฮ้ย ไม่ใช่เพื่อนเรานี่หว่า ใครล่ะเนี่ย ก็ตกใจไปจับมือใครเขาก็ไม่รู้ ทั้งจับมือทั้งพูดกับเขาเลย นึกย้อนไปก็ตลกตัวเองมากค่ะ”
(7) PATIA
พาเทีย-อัญพัชญ์ ไพศาลภูดินันท์ ปี 1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ มศว เรื่องเปิ่นๆ ในร้านเสิร์มสวย
“หนูมีเรื่องห
(8) PARTY
บันไดเลื่อนทำพิษ ปาร์ตี้-พิมลพรรณ วงษ์อุบล ปี 4 คณะวิทยาศาสตร์การท่องเที่ยว ม.ศรีปทุม
“อันนี้ตลกตัวเองมาก คือเป็นเรื่องวันไปเรียนค่ะ แล้ววันนั้นตี้ไปเรียนสาย เรียกแท็กซี่ไปมอไม่ได้เลย จนทำให้ไปสาย พอไปถึงมอ ไฟในมอก็ดับอีก ตี้ก็เลยต้องเดินขึ้นบันไดเลื่อนที่มันไม่ได้เลื่อนเพราะไฟยังใช้งานไม่ได้ บันไดเลื่อนที่ ม.ศรีปทุมจะเป็นบันไดเลื่อนที่ยาวมาก ยาว 3 ชั้น แบบขึ้นไปตรงๆ ยาวๆ เลยค่ะ ตี้ก็วิ่งขึ้นไปไม่รู้หลอกว่ามันเป็นบันไดเลื่อนขึ้น หรือลง แต่จริงๆ มันเป็นบันไดเลื่อนลงไง นี่ก็ขึ้นไป 30 กว่าขึ้นแล้ว กลางๆ เรียกได้ว่าอยู่ชั้น 2 นิดๆ แล้ว พอไฟมาบันไดเลื่อนก็ทำงานอะ คือตกใจแต่ว่าอีกไม่กี่ขั้นมันก็จะถึงแล้ว ตี้ก็เลยพยายามวิ่งสวยขึ้นไป โหย เหนื่อยมาก พยายามวิ่งหนักมาก สรุปก็เข้าเรียนสายมากเพราะมัวมาวิ่งกับบันไดเลื่อนอยู่”
