ไปย้อนประสบการณ์กับ เป้-อารักษ์ อมรศุภศิริ ในมหา’ลัยสมัยเรียนที่มหิดล อินเตอร์ ที่ถือเป็นบทเรียนนำมาใช้ในชีวิตการทำงานจนถึงทุกวันนี้

นักดนตรีสุดติสท์กับการเรียนบริหาร
ตอนเด็กผมชอบเล่นกีต้าร์มาก แต่ตอนนั้นมหา’ลัยดนตรียังไม่บูมมาก ไม่รู้สึกว่าอยากเล่นดนตรีเป็นอาชีพ อยากเล่นเอาสนุกเฉยๆ ไม่อยากจบมาเป็นอาจารย์ ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด ถ้าย้อนกลับไปได้ผมจะกลับไปเรียนดนตรี แต่พอดีตอนนั้นที่บ้านมีธุรกิจชิปปิ้งพอดี เลยเลือกเรียนบริหารธุรกิจ ที่มหิดล อินเตอร์ ด้วยความที่ชอบอ่านหนังสือภาษาอังกฤษด้วย แต่พอเข้ามาเรียนจริงๆ แรกๆ ไม่รู้เรื่องเลย ภาษาอังกฤษเราไม่ได้เก่งขนาดนั้น จากเทอมแรกที่เราเกเรซ่าๆ มาตอนม.ปลาย ต้องเลิกทุกอย่าง มาตั้งใจเรียน เพราะการเรียนมหิดลมันไม่มีตรงกลาง มันยากมาก เคี่ยวมาก จนผมรู้สึกว่าจะเรียนไม่รอดแล้ว แต่พอมาตั้งใจเรียนมากๆ เทอมแรกได้ 3.5 เฮ้ย เราเรียนได้จริงๆ ทั้งๆ ที่เพื่อนๆ ที่อยู่ด้วยกันมา 1 ปี หายไปเกือบร้อยกว่าคน ถึงแม้ตอนปี 3 ที่เริ่มเล่นหนัง เราต้องดร็อปไป ช่วงใกล้จบก็ทำธีสิสสี่วิชาตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น ทำกันเป็นร้อยๆ หน้า แต่ก็จบมาได้ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.2 แต่เป็นห้าปีนะ การเรียนที่เข้มข้นทำให้เราได้ทั้งเรื่องวินัย และภาษา บริหารมันก็ทำให้เราเข้าใจโลกที่เราอยู่ว่ามันรันด้วยการบริหารธุรกิจ รู้เบื้องลึกในบริษัทมากขึ้น ซึ่งอันนี้เป็นข้อดีอย่างหนึ่งที่เมื่อเราโตขึ้นมา เราสามารถเอาความรู้ตรงนี้ไปเปิดบริษัท ไปดูแลคนได้

ซึมซับความเป็นนักดนตรีจากมหา’ลัย
ตอนนั้นเริ่มทำวงในมอ ผ่านการประกวดมาตั้งแต่ปีแรกๆ สังคมตอนนั้นเลยมีสองฝั่ง คือฝั่งที่เรียน PRE-COLLEGE ที่เป็นเด็กไทย กับอีกกลุ่มที่เป็นเด็กอินเตอร์ฝรั่ง ชอบดนตรีเหมือนกัน ก็จะไปนอนสองบ้าน แล้วก็มีเพื่อนซี้คนหนึ่งเป็นคนอเมริกัน ทำให้เราได้ซึมซับวรรณคดีอเมริกัน เอาหนังสือมาให้อ่าน เอาเพลงมาให้ฟัง มีอาจารย์ฮิปปี้อยู่คนหนึ่งในคลาส Music Appreciation เป็นคนสร้างพื้นฐานความชอบดนตรีให้เราตั้งแต่นั้นมา

บทเรียนในวงการบันเทิง
จบใหม่ๆ ผมไม่คิดว่าจะทำงานในวงการได้นานขนาดนี้ ตั้งแต่เล่นหนังเรื่อง “บอดี้ศพ 19” เราคงอยู่ได้ไม่กี่ปี สักพักตอนนี้ก็ยังทำอย่างนั้นมาสิบกว่าปีแล้ว ซึ่งทำให้เราได้เรียนรู้ความเป็นศิลปินที่ไม่มีใครมาสอน บางสิ่งที่ทำไปไม่ถูกจังหวะ ตอนนี้ก็เรียนรู้ที่จะพลาดน้อยลง มันมีช่วงพีคมากที่ผมเหวอ แล้วก็ตอนพีคน้อยลงก็เหวอเหมือนกัน แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเราก็แค่ทำงาน ไม่ต้องเป็นหรอก “ดารา” ยิ่งได้เจอคนเยอะขึ้นในการทำงาน เข้าใจเลยว่า ทุกคนมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง ตัวเราไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาลเขา เป็นแค่ดาวเคราะห์น้อยในจักรวาล เรื่องของเราไม่ได้สำคัญกับเขาหรอก มันก็เลยง่ายขึ้นในการดำรงชีวิต แต่คือการได้เล่นดนตรีกับงานแสดงก็เป็นสิ่งที่ชอบทั้งสองอย่าง งานแสดงก็ได้ท้าทายเล่นบทบาทที่ไม่เหมือนตัวเอง ดนตรีก็เป็นความฝันที่ต้องตะกายให้พ้นน้ำต่อไป เรายังหยุดไม่ได้ อนาคตจริงๆ ก็อยากทำธุรกิจของตัวเอง แต่เรายังมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ต้องทำสองอย่างนี้ให้ดีก่อน ถ้าถามว่าตอนนี้ธุรกิจของผมคืออะไร ธุรกิจผมคือวงดนตรี นั่นคือธุรกิจของผม