หนุ่มหล่อละมุนที่มีรอยยิ้มพิฆาตใจสาวๆ และความสามารถที่มากกว่าการเป็นนักแสดงคุณภาพ ทั้งประสบการณ์เป็นสจ๊วตหนุ่มสายการบินดัง และการเรียนสุดจริงจังด้านบริหารที่ม.กรุงเทพ การันตีทั้งหล่อและเก่งด้วยเกียรตินิยมอันดับสอง  

จุดเปลี่ยนชีวิตช่วงเข้ามหาวิทยาลัย
ตอนม.ปลาย ผมเกเรติดเพื่อน ติดเกม ไม่ตั้งใจเรียน การเรียนแทบจะเป็นที่โหล่ของห้อง จนถึงเวลาเลือกมหา’ลัย ก็ตามเพื่อน เห็นเพื่อนเรียนวิศวะหมอกันหมด ก็ยื่นตามเขา แต่คือเพื่อนคอนโทรลเวลาได้ไง เล่นเกม แต่ถึงอ่านหนังสือ เพื่อนก็ทำได้ แต่เราทำไม่ได้ ก็เลยเอนท์ฯ ไม่ติด ช่วงนั้นก็คิดจะเอายังไงกับชีวิตดี ก็ย้อนกลับไปสมัยเด็กๆ เราเรียนคำนวณได้ดี หัวไว เลยตัดสินใจเลือกคณะบริหารธุรกิจ เอกไฟแนนซ์ที่ ม.กรุงเทพ

ทุ่มเทตั้งใจจนได้เกียรตินิยมอันดับสอง
พอเข้าเรียนมหา’ลัย เรารู้สึกผิดพลาดกับพ่อแม่ที่ตอนม.ปลายเป็นเด็กเกเร เลยคิดว่าต้องชดเชยด้วยการตั้งใจเรียน แต่เทอมแรกๆ ยังไม่ตั้งใจเรียนมาก ได้เกรดสามกว่า ทำให้เกรดสี่ปีไม่พุ่ง ได้แค่เกียรตินิยมอันดับสอง หายไปนิดเดียว 0.02 แต่ก็พยายามทำดีที่สุด คือ ใส่ใจในหน้าที่ของตัวเอง เรามีพาร์ทเพื่อน พาร์ทเที่ยวได้ แต่ถึงเวลาพาร์ทความรับผิดชอบของเราคือตั้งใจเรียน ก็ทำเต็มที่ เข้าเรียนให้ตรงเวลา ถ้าเราตั้งใจเรียนในห้อง แล้วมันจะซึมซับได้ดีกว่ามานั่งอ่านเอง พอถึงช่วงจะสอบ ก็จะอ่านหนังสือล่วงหน้านานหน่อย อยู่กับหนังสือทั้งวันทั้งคืน อยู่เก้าโมงเช้ายันตีห้าแล้วไปสอบเลย มันเลยเป็นบทเรียนราคาแพงของเราว่า เมื่อเราทุ่มเทกับมัน เราก็ทำได้ แล้วผมโชคดีที่ได้เจอสังคมเพื่อนในม.เอกชนที่ไม่ได้คบกันที่ฐานะ ไม่ได้มองว่าใครมีรถขับ ใครมีของแบรนด์เนมใช้ เพื่อนผมที่บ้านมีเงิน แต่ทำตัวติดดินทุกคน

ประสบการณ์สจ๊วตหนุ่มหล่อสายการบินดัง
ผมอยากเป็นนักแสดงมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนั้นดูละครตะวันตัดบูรพาเว่อร์ชั่น พี่ติ๊กกับพี่แท่ง ชื่นชอบมาก แต่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสตามหาความฝันแบบจริงจัง จนจบใหม่ๆรู้สึกว่าเราจะทำอะไรต่อดี เพราะสายที่จบนี้ส่วนใหญ่กว่าจะประสบความสำเร็จต้องใช้เวลาหลายสิบปี อยากหาอาชีพที่จบแล้วทำเลย สามารถตอบแทนที่บ้านได้ เลยมาฉุกคิดเป็นสจ๊วต ก็ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่ม ทุ่มเทกับมันอีกครั้ง ปรากฏไปสอบได้ผ่านเกณฑ์แบบคาบเส้น มันเป็นจังหวะที่ได้งานแสดงด้วย ก็เลือกทำงานแสดงกับการบินควบคู่กันไปได้ปีกว่า จนมาถึงช่วงถ่ายละครหนักมาก เราไม่สามารถจัดสรรเวลาได้ เลยรู้สึกลาออกดีกว่า ซึ่งงานสองอย่าง มันก็ต่างกันสุดขั้ว นักแสดงจะมีคนมาดูแลเรา แต่สจ๊วตต้องดูแลผู้โดยสารทุกคน แต่ก็ทำให้เราได้ประสบการณ์หลายอย่าง แต่ถามว่าชอบแบบไหน คงเป็นการแสดง เพราะมันเป็นความฝันของตัวเอง เมื่อมีโอกาสก็ต้องคว้าไว้ เพราะไม่รู้โอกาสจะมาอีกเมื่อไหร่ อยากลองทำความฝันนี้ให้สุดๆ แล้วถ้าผมแก่ไป ผมจะได้พูดกับลูกได้เต็มปากเต็มคำว่า วันหนึ่งที่พ่อหนุ่ม พ่อได้เคยทำตามหาความฝันของตัวเอง พ่อก็ทำเต็มที่แล้วพ่อก็ไม่เคยเสียดายเวลาเลย

งานแสดงที่บอสหลงรัก
การแสดงเหมือนเวทมนตร์ ที่จะเสกให้เราเป็นอะไรก็ได้ เป็นนก เป็นวัว เป็นช้าง เป็นม้า แค่เรามีจินตนาการและความเชื่อ ทุกอย่างเป็นได้หมด ทำให้เราได้ท่องโลกใบใหม่ๆแต่ในชีวิตจริง การใช้ชีวิตของผมก็ยังเหมือนเดิม ผมก็ยังเป็นผมคนเดิมที่เคยกินข้าวข้างทางหรืออะไรก็ได้ที่รู้สึกว่ามันอร่อย ไม่ใช่ต้องมานั่งกินอาหารแพงเพื่อให้ตัวเองดูดี ผมยังใช้ชีวิตปกติ แต่อาจจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นที่วันนี้เราทำงานเป็นนักแสดงเต็มตัวหลายๆ คนก็รู้อยู่ว่างานในสายอาชีพนี้มันมาเป็นกระแสพักๆ หรือบางคนอาจจะอยู่ยาว ไม่มีใครรู้อนาคตจริงๆแต่ผมรู้สึกว่าผลงานและฝีมือของเราจะทำให้เราอยู่ในวงการนี้ได้นาน ความฝันสูงสุดคือการได้รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม อยากไปถึงขั้นนั้นให้ได้ แล้วก็มีเรื่องการเป็นนักร้องอีกอย่าง ที่เป็นความฝันตอนเด็ก ถ้ามีโอกาสก็อยากจะมีเพลงที่เป็นเพลงของตัวเอง แล้ววันหนึ่งที่ผมประสบความสำเร็จก็อยากจะซื้อบ้านให้คุณแม่ ให้เขาสบายอยู่ข้างๆ เรา ได้ดูแลเขาเหมือนในวันที่เขามีเงินและดูแลเรามา