ชู้ต-เชิดชนินทร์ ฤทธิ์ชาอภินันท์ หรือน้องชายสุดหล่อของสาวเชียร์-ฑิฆัมพร จากหนุ่มนักศึกษาเศรษฐศาสตร์ ม.เกษตรศาสตร์ นักกิจกรรมตัวยง จนมาถึงจุดเปลี่ยนที่เริ่มสนใจในงานแสดง เส้นทางการเดินตามหาความฝันที่ยังรอบทพิสูจน์ต่อไปในอนาคต
จุดเริ่มต้นมาสายเศรษฐศาสตร์
ย้อนกลับไปตอนเด็ก อารมณ์อยากช่วยคนอื่น อยากเป็นหมอ พอโตมาก็รู้ตัวเองว่าหัวตัวเองไม่ได้ขนาดนั้น เลยค่อยๆ หาความชอบมาเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร เลยเลือกตามเพื่อนในกลุ่ม เขาเลือกเศรษฐศาสตร์กันหมด เราก็เลือกตาม แต่เราติดไปคนเดียว ตอนแรกเข้าไปเคยคิดจะซิ่ว แต่พอได้เจอสังคม เพื่อนโอเคนิสัยดี เลยไม่ซิ่วเพราะเพื่อน คิดว่าซิ่วไปจะเจอเพื่อนดีแบบนี้มั้ย เลยอยู่ยาวแบบแฮปปี้ เพื่อนๆ ก็ช่วยกันติวตลอด ตอนจบนี่เกือบจะฉีกใบปริญญาครึ่งหนึ่งให้เพื่อนเลย ถ้าไม่มีเพื่อนคงย่ำแย่เหมือนกัน
เด็กเกษตรฯ นักกิจกรรมตัวยง
ตอนเรียนเป็นเด็กกิจกรรมจ๋ามาก ปีหนึ่งเป็นผู้นำเชียร์ ลีดคณะ ลีดมหา’ลัย ปีสองก็ทำกิจกรรมมาเรื่อยๆ ปีสามเข้าสโมสรนิสิตเป็นรองนายก จบมาที่เกษตรฯ เขาบังคับให้มีชม.กิจกรรมเท่าไหร่ถึงจะขึ้นรับพระราชทานปริญญาได้ ผมจบมาด้วยชม.กิจกรรม 800 กว่าชม. (หัวเราะ) ถ้าเอาไปแลกเป็นเงิน คงรวยไปแล้วอะสำหรับผมเกรดเฉลี่ยในมหา’ลัย อาจจะวัดว่าคุณเรียนเก่งจริง แต่ไม่ได้วัดทุกอย่างว่าคุณสามารถใช้ชีวิตในสังคมได้หรือเปล่า แต่การทำกิจกรรมทำให้เราได้สกิลในการทำงานร่วมกับคนอื่น การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เราไปทำสโมสรปุ๊บเราจะรู้ว่าบางอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ใจเราอยากได้ตลอดเวลา เราคิดว่าอันนี้มันดีแล้ว แต่พอคุยกับอาจารย์ปุ๊บ อันนี้ทำได้ไม่ได้ ก็ต้องคิดหาทางใหม่คนละครึ่งทาง เราได้อะไรหลายอย่างที่คนที่ไม่ทำกิจกรรมเขาจะไม่รู้ว่าเราทำไปทำไม ทำแล้วไม่ได้ค่าตอบแทนเป็นเงิน แต่ได้ฝึกสกิลมาจากตรงนั้น
จุดเปลี่ยนเข้าวงการบันเทิง
ตอนจบใหม่ๆ ไม่ได้อยากทำงานตรงสายที่จบมา รู้สึกว่าไม่ใช่ทาง เลยไปลองเตรียมสอบโทอิก สมัครเป็นสจ๊วตดู ส่วนงานในวงการ ก่อนหน้านั้นเราหนีมาตลอด เห็นชีวิตพี่สาวหน้าฉากดูสวยงาม แต่ข้างหลังก็มีมุมที่ไม่มีใครเห็น มันเหนื่อย เวลาไม่ตรงกับคนอื่น ต้องเสียสละเวลาบางส่วนที่จะได้ไปทำสิ่งที่ชอบ กลายเป็นต้องมาติดตรงนี้ แต่คือมันมีจุดเปลี่ยนตรงที่ผมเป็นเพื่อนกับสิงโต-ปราชญา มาตั้งแต่ม.3 เราก็เล่นไอจีถ่ายรูปไลค์กันบ้าๆ บอๆ อยู่ดีๆ มีคนมาฟอลโลจากปกติคนดู 70-80 คน วันนั้นไม่รู้คนดูมาจากไหนเยอะแยะ มาห้าหกร้อยคนเลย แล้วมีพี่คนหนึ่งเข้ามาดูเราทุกครั้ง พูดว่าที่ดูผมพูดโน่นนี่ ความหลังกับเพื่อน ตอนอยู่มหา’ลัย ทำให้เขาได้พักผ่อน พักผ่อนทำไมไม่ไปนอน มารู้ทีหลังว่าเขาอยู่ในช่วงดาวน์ แล้วแฟนพี่เขาเป็นมะเร็ง แค่เขามาคุยกับเรา เราพูดให้กำลังใจ ก็ช่วยให้เขาดีขึ้น ทำให้รู้สึกว่าอาชีพนี้ก็เป็นอีกทางที่เราสามารถให้กำลังใจ แค่เราเป็นตัวเรา ก็มีคุณค่าให้คนอื่นได้เหมือนกัน
การก้าวมาเป็นนักแสดงซีรีส์ดาวรุ่ง
กับซีรีส์เรื่องแรก ทั้งกดดัน ตื่นเต้น มันสนุก แต่เราก็ยังใหม่ บางอย่างไม่เคยทำ ก็ทำไม่ได้อย่างที่พี่คนอื่นเขาต้องการ ก็มีปรึกษาพี่เชียร์ บางซีนที่ยาก มันไกลตัวเรา พี่เชียร์ก็ให้คำแนะนำมา เราก็โห อินจริงๆ แค่พี่เชียร์พูดมา ก็น้ำตาคลอเลย ส่วนคำแนะนำเรื่องอื่นๆ พี่เชียร์ไม่ได้พูดอะไร แต่แสดงตัวอย่างที่ดีให้กับเรา เวลาพี่เชียร์อยู่กอง เวลาออกไปข้างนอก พี่เชียร์วางตัวยังไง เราเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ เราก็ซึมซับมา ตอนนี้สำหรับผมมองแค่อยากทำตรงนี้ให้เต็มที่ที่สุด อยากเป็นนักแสดงที่คนเห็นแล้วชื่นชมในการแสดง ก็คงเหมือนน้องๆ ในซีรีส์นี้ทุกคนที่มีเป้าหมายเดียวกันคือ ทำงานเต็มที่ให้คนเห็นในความทุ่มเทของเรา แค่นี้พวกเราก็ดีใจแล้วครับ
