โต๋-ศักดิ์สิทธิ์ เวชสุภาพร กับการเดินทางครั้งใหม่ ในซิงเกิ้ล “เขตห้ามหวง” สังกัด BEC-TERO MUSIC ไปดูความเปลี่ยนแปลงตั้งแต่สมัยเรียนด้านบริหาร ม.เอแบค จนกระทั่ง ณ ปัจจุบัน จากโต๋หนุ่มน้อยเด็กเนิร์ดสมัยเรียน ได้กลายเป็นศิลปินนักดนตรีที่ได้ทำในหลากหลายบทบาทที่ท้าทายมากยิ่งขึ้น
เรียนบริหารเพื่อมาจัดการทางดนตรี
ผมจบนานาชาติเอกมัย ก็ได้ทุนเรียนต่อที่เอแบค ผมเลือกคณะบริหารธุรกิจ ระหว่างประเทศ อินเตอร์ หลายคนถามว่าทำไมไม่เรียนดนตรี เพราะผมอยากให้ดนตรีเป็นแค่งานอดิเรกของเรา ไม่อยากให้เป็นเรื่องซีเรียสในชีวิต แล้วอีกอย่างคืออยากเรียนบริหารธุรกิจไว้เพื่อซัพพอร์ตความเป็นศิลปินของเรา พูดง่ายๆ ชีวิตมันมีหลายด้าน เราเป็นนักดนตรี แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต คุณต้องรู้จักบริหารชีวิตในหลายด้านด้วย
หนุ่มน้อยบริหารสุดเนิร์ด
ยอมรับเลยว่าตอนเรียนเป็นเด็กเนิร์ด เทอมแรกเข้ามาได้ 4.00 ตั้งใจมาก อยากทำให้ได้ดี แต่สิ่งที่หายไปก็คือ มุมกิจกรรมกับมุมเที่ยวกับเพื่อนน้อยมาก ตอนนั้นก็เริ่มเข้าวงการแล้ว แต่การเรียนบริหารกับความเป็นศิลปิน มันลิงก์กันนะ เอาทฤษฎีง่ายๆ ของวิชาบริหารเรื่อง SWOT Analysis มาใช้ คือคุณต้องประเมินจุดแข็งของคุณ จุดอ่อนที่สามารถพัฒนาได้ ต้องรู้โอกาสที่เราจะโตไปในทางไหน สุดท้ายข้อควรระวังมีอะไรบ้าง ซึ่งมันใช้ในเรื่องการทำเพลงก็ได้ ทำให้เราอยู่ตรงกลางระหว่างศิลปะกับบริหาร บาลานซ์ตัวเองได้ทั้งสองฝั่ง ส่วนเทคนิคการเรียน ตอนนั้นผมใช้วิธีเข้าไปนั่งฟังในห้องเรียน แล้วทำความเข้าใจกับมัน ที่สำคัญคือก่อนเข้าห้องสอบ เราจะต้องเขียนเลกเชอร์เป็น Mind Map ให้เราลิงก์เรื่องต่างๆ ได้ง่ายขึ้น ถึงแม้เราจะมั่วก็มั่วอย่างมีหลักการ (หัวเราะ) เพราะเราจะรู้ว่ามันลิงก์กับอะไรบ้าง อยู่ดีๆ คุณจะไปมั่วเรื่องอื่นไม่ได้ อันนี้คือเคล็ดลับในการเรียนของผม
ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในมหา’ลัย
ผมได้วินัยในการใช้ชีวิต เราเห็นคุณค่าของเวลาและเพื่อน เพราะมันเดินทางตลอด แต่เป็นสี่ปีที่โคตรสนุกและมีความสุขผมว่ามันเป็นช่วงเดียวในชีวิตที่คุณจะสามารถเอนจอยกับมันได้ คุณจะไม่มีโอกาสจะได้กลับใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกแล้วเมื่อคุณจบมหา’ลัย เวลามีคนมาถามว่าให้ทริกอะไรเด็กๆ หน่อย ผมจะไม่บอกว่าให้ตั้งใจเรียน คุณต้องได้สี่นะ ไม่จำเป็น คุณเลือกเองว่าคุณจะเอาไง คุณอยากจะทำกิจกรรมเยอะหน่อย เรียนน้อยหน่อย ก็แล้วแต่คุณ แต่ใช้ให้มันดีที่สุด เป็นสี่ปีในชีวิตครั้งเดียวที่คุณได้เลือก มันผ่านไปแล้ว มันจะผ่านกลับมาอีกไม่ได้แล้ว
จากบทบาทเดียว เปลี่ยนมาเป็นโต๋ในหลายบทบาทที่ท้าทาย
จบใหม่ๆ ความรู้เยอะ มหา’ลัยสอนทฤษฏีเป็นอาวุธให้คุณพร้อมออกไปรบในสนามจริง แต่พอคุณออกรบในสนามชีวิตจริง มันไม่เหมือนในสนามซ้อม สุดท้ายก็ต้องอาศัยประสบการณ์ที่จะสอนให้คุณเติบโตแข็งแกร่งขึ้น อย่างเรื่องงานเพลง ใครที่ติดตามผมจะรู้ว่าผมมียุคสมัยตั้งแต่ผมทรงนี้ๆ จากเล่นเปียโนเบาๆ ไปจนหนัก จนไม่เล่นเปียโน มาเดินร้อง มีเต้น จนทุกวันนี้เห็นผมเล่นละครด้วย เป็นคอมเมนเตเตอร์ด้วย พูดคุยเก่งขึ้น อย่างซิงเกิ้ลล่าสุด มันก็เป็นซาวด์ใหม่ ซาวด์ที่เด็กสมัยนี้เขาฟังกัน ผมว่าการบ้านของศิลปินเดี๋ยวนี้คือ ทำยังไงให้เรายังอยู่ในยุคปีนี้ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่คุณหลุด คุณจะกลายเป็นศิลปินเรโทรไปในทันทีตอนนี้ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก มีช่วงหนึ่งที่ผมหายไป แล้วผมขอหยุด จนผมรู้สึกว่าเราต้องก้าวออกมาจากกรอบ เริ่มต้นจากก้าวแรกที่คุณต้องกล้าออกมาจากเซฟตี้โซน เราต้องกล้าท้าทายตัวเอง เริ่มก้าวออกมาก่อน แล้วมาลอง คุณจะอ่อ เราทำอย่างนี้ก็ได้นี่นา ผมรู้สึกเหมือนผมกลับมาเป็นศิลปินหน้าใหม่อีกครั้ง พูดไปก็คนอาจจะคิดอะไรขนาดนั้น แต่จริงๆ คือเหมือนเราได้กลับมาเป็นศิลปินคนใหม่ที่ได้ลองทำมาหมดทุกอย่างแล้ว
