พิธีเผาศพก็จัดกันอย่างใหญ่โตสมเกียรติเจ้าอาวาส เนื่องจากหลวงลุงท่านเป็นเกจิด้วย แล้วก็เป็นพระนักพัฒนาซึ่งที่รักของเหล่าชาวบ้านคนแถวนั้นทั่วไป งานของท่านชาวบ้านร้านตลาดแถวนั้นเลยไปช่วยกันเยอะแยะหนาตา มีการทำอาหารไปแจกจ่าย ชอบร้านไหนเข้าร้านนั้น หยิบได้เลย ทานฟรี!! (ผีดซีอิ๊วอร่อยมาก! ยังจำได้อยู่เลย 555555)

บ้านเราก็เอารำไปแสดงหน้าไฟด้วย (เนื่องจากเป็นตระกูลนาฏศิลป์ไง) แล้วก็มีคณะขณะโขนไปเล่นหน้าไฟให้อีก

ที่นี้แบบว่า…. เราเป็นเด็กไม่รักดี ที่บ้านสอนรำ ตัวเองก็รำไทย แต่ดันไม่ชอบดูรำดูโขน (ก็มันเบื่อนี่หว่า อยู่บ้านก็ดูยังจะให้ตูไปดูที่อื่นอีกเร๊อะ!!) อันนี้เบื่อจริงๆ นะเปล่าล้อเล่น เห็นโขนปุ๊บเป็นจะหลับเอาเสียให้ได้ ความจริงไม่ได้แพ้รำไทย แต่แพ้โขน เห็นมาตั้งกะยุค ร.2 เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น เรื่องไหนก็เรื่องนั้น (<<โขนเขาเล่นอยู่เรื่องเดียวอยู่แล้วเฟ้ย! เล่นเรื่องอื่นเขาก็ไม่เรียกว่าโขนหรอก!) แต่แน่ๆ คือบทไหนก็บทนั้น ทุกยุคทุกสมัยไม่มีครีเอท ดูแล้วเบื่อมากๆ

นั่นแหล่ะ ก็เลยแอบเผ่นไปลักลอบงีบเอาบนรถ หลับสนิทอย่างไม่เกรงใจใครเลยคับทั่นตอนนั้น ก็ในระหว่างเราที่หลับสนิทอยู่นั่นเอง อยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชาย… ไม่ค่อยแน่ใจนะงับว่าเป็นเสียงหลวงลุงท่านหรือเสียงคุณปู่ของเราที่เสีย ชีวิตไปก่อนหน้านี้ แต่ที่แน่ๆ เป็นเสียงดุๆ มาเรียกชื่อเราดังลั่นเลย คำเดียวเล่นเอาสะดุ้งตื่นตาสว่าง แต่พอตื่นมาแล้วกลับมองไม่เห็นใครสักคน

ตอนนั้นก็ยังงงอยู่ว่าใครมาปลุก คิดอยู่ในใจว่าถึงเวลาเผาศพหรือยัง ก็เลยลงจากรถเดินมาหาคุณแม่แถวๆ เมรุ ปรากฏว่าเขากำลังจะเผาศพพอดี เลยได้ตื่นมาทันเผาเลย ^^