แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ฉันไม่ เข้าใจในพฤติกรรมของทับทิมเท่าไร คือ สักประมาณ 5 โมงเย็น

เป็นต้นไปทับทิมจะเดินหายไปทางหนองน้ำเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ฉันตามดูพฤติกรรมมาหลาย

วันจึงอดถามไม่ได้ และก็ได้คำตอบอันน่าสะพรึงกลัวว่า ที่หนองน้ำแห่งนี้เป็นที่จบชีวิตของแฟนหนุ่ม

ของทับทิม เดิมที ฝูงปลาเหล่านี้ไม่ได้มีมากมายหรือตัวใหญ่โตอย่างที่เห็นหรอก

ตั้งแต่ แฟนหนุ่มของเธอถูกฆ่าตาย และนำศพมาทิ้งไว้ในหนองน้ำที่นี่ ฝูงปลาก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ที่สำคัญ ฆาตกรก็มิใช่ใครที่ไหน บิดาของทับทิมเอง ท่านโกรธที่ทับทิมแอบมีแฟนและมีความ

สัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทั้งคัดค้าน และสั่งห้ามพบกันอีกเด็ดขาด

จึง มีปากเสียงกับแฟนของทับทิม แล้วเลยเถิดไปจนถึงกับพลั้งมือฆ่ากันตาย ทับทิมกับแม่ไม่อาจ

แจ้งตำรวจจับพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเองได้ลง แต่ถึงกระนั้นเวรกรรมก็ได้ตามสนองบิดาของเธอแล้ว

เมื่อเช้าวันหนึ่ง มีคนงานมารายงาน ว่าพบรองเท้าของพ่อเธอถูกทอดทิ้งไว้ที่ริมหนองน้ำ

นับ ตั้งแต่นั้น บิดาของเธอก็หายตัวไปพร้อมกับขนาดของปลาที่เริ่มใหญ่โตมาก ทั้งๆ

ที่ไม่เคยให้อาหารพวกมันเลย ข้างๆ หนองน้ำจะมีป้ายไม้ขนาดใหญ่ปักไว้ว่า

ห้ามลงเล่นน้ำในตอนกลางคืน ทับทิมอธิบายให้ฟังว่า หลังจากนั้น เกือบทุกปี

จะมีคนโชคร้ายต้องมาสังเวยชีวิตที่หนองน้ำแห่งนี้เรื่อยๆ

โดยที่ไม่ มีใครทราบสาเหตุ ฉันไม่ค่อยแน่ใจ ว่าทำไมทับทิมถึงได้เล่าเรื่องราวสยองขวัญนี้ให้ฉันฟัง

แต่ที่แน่ๆ หลังจากฟังจบ ฉันรีบขอตัวแยกออกมาเก็บเสื้อผ้า และข้าวของเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน

ทันที ด้วยเกรงว่า ปีนี้อาจเป็นฉันก็ได้ที่โชคร้าย เอาชีวิตมาสังเวยให้กับหนองน้ำมรณะแห่งนี้

เพราะทับทิมรู้อยู่แก่ใจ ว่าฉันเป็นคนว่ายน้ำไม่เป็น