ป้าอยู่ที่ตลิ่งชันมาตั้งแต่สมัยรุ่นสาวแล้ว รกรากดั้งเดิมน่ะอยู่บางระกำ พิษณุโลกโน่นแน่ะ
ไม่รู้ว่าใครช่างตั้งชื่อว่า “บางระกำ” นะ เพราะผู้คนต้องพลอยระกำสมชื่อจากพิษสงของน้ำท่วมทุกปี
ยิ่งปีก่อนด้วยแล้วสุดระกำช้ำชอกจริงๆ ค่ะ
น้ำท่วมบ้านถึงชั้นสอง หลายๆ หลังอยู่ที่ลุ่มหน่อยก็ถึงกับเกือบมิดหลังคา ข้าวของพินาศวอดวายไป
กับสายน้ำ ไร่นาล่มจมถึงกับสิ้นเนื้อประดาตัวไปตามๆ กัน ต้องออกมานอนเรียงรายตามข้างถนนเป็น
คนจรจัด! ไม่รู้ว่ารัฐบาลจะช่วยเหลือหรือแก้ไขเยียวยายังไงมั่ง?
ข้อสำคัญจงอย่าลืมผู้คนทุกข์ยาก แสนจะลำเค็ญสุดๆ ก็แล้วกัน เจ้าประคุณเอ๋ย!
จะว่ารอดตัวเพราะมาอยู่ตลิ่งชันก็พูดได้ไม่เต็มปาก ไม่รู้ว่าน้ำเหนือจะไหลบ่าเข้ามาถล่มกรุงเทพฯ
เมื่อไหร่? ยิ่งแถวเหนือขึ้นไปมีฝนตกกระหน่ำทั้งวันทั้งคืนจนเขื่อนเจ้าพระยารับน้ำไม่ไหว คนปากน้ำ
โพอ้อนวอนให้ปล่อยน้ำ แต่คนอยุธยาขอให้กักกันไว้ก่อนซักครึ่งนากลางเดือน
จะได้เก็บเกี่ยวข้าวกล้าได้ทันการณ์
แต่พระพิรุณท่านซ้ำเติมจนทางเขื่อนก็สุดทน ต้องพร่องน้ำลงมาจนได้แหละคุณ
ในยามเดือดร้อนกันแทบทุกหัวระแหงแบบนี้ ผีสางอีนางโกงก็คงจะอดอยากปากหมองเพราะไม่มีใคร
ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ เลยออกมาเพ่นพ่านขอส่วนบุญ แต่ผู้คนเห็นเข้าก็อกสั่นขวัญแขวน
บอกว่าโดนผีหลอกจนขนหัวลุกไปตามๆ กัน
ป้าเองก็โดนเข้าจังเบอร์เลยค่ะ!
เมื่ออาทิตย์ก่อนไปเยี่ยมญาติที่พิษณุโลกเสียหลายวัน ถามข่าวคราวถึงพี่น้องที่บางระกำว่าจะ
ทนทานไปได้แค่ไหน? คนเราจะเห็นใจกันก็ในยามทุกข์ยากเดือดร้อนแบบนี้ล่ะค่ะ
ช่วยอะไรไม่ได้ก็ปลอบอกปลอบใจกันไปตามเพลง
กลับบ้านคืนแรกก็เจอดีเลยเชียว!
วันนั้นฟ้าครึ้มทั้งวันแต่ไม่มีฝน พวกลูกๆ หลานๆ ป้าได้รับของฝากจากเมืองสองแควแล้วก็หายเงียบ
อยู่ข้างบน ป้าอาบน้ำกินข้าวว่าจะเข้าไปเอนหลังเสียหน่อย ราวสองทุ่มกว่าๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกป้า
แย้ม…ป้าแย้ม…มาจากหน้าต่าง
ได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นแม่แตงคนในซอย เป็นม่ายผัวตายตั้งแต่อายุสี่สิบต้นๆ แต่แกก็ขยันทำกิน
เลี้ยงลูกชายสองคน กลางวันขี่จักรยานส่งขนมปัง หรือเรียกกันโก้ๆ ว่า
“เอเยนต์เบเกอรี่” ตกบ่ายเดินโพยหวย ตกค่ำออกตามขาไพ่ถ้ามากันไม่ครบสำหรับไพ่ตอง
หรือน้อยคนเกินไปสำหรับวงผสมสิบกับป๊อกเด้ง
ไหนจะปั่นรถไปซื้ออาหารมาเลี้ยงพวกขาไพ่อีกล่ะ อย่างก๋วยเตี๋ยว บะหมี่ หรือ ราดหน้า ผัดซีอิ๊ว…
ขาดขา(ไพ่) จริงๆ แม่แตงก็ต้องลง “คันขา” ไม่งั้นไม่ครบองค์ประชุมเจ้าค่ะ
ร่างผอมดำ ผมตัดสั้นเป็นกระเซิง ดูแข็งแรงเกินตัว ไม่ว่าใครก็เวทนาแม่ม่ายตัวคนเดียวที่ต้องเลี้ยงลูก
กำลังกินกำลังนอน และเรียนหนังสือถึงสองคนกันทั้งนั้น…ขนาดป้าว่าจะเอนหลังเสียหน่อยก็ยังอด
ตามแกไปบ้านแม่ระเบียบที่เขาติดบ่อนป๊อกเด้งไม่ได้
อ้อ! ต้องมาเรียกขานกันเบาๆ แล้วตามกันไปเงียบๆ ด้วยนะคะ เพราะพวกลูกหลานป้ามันคอยห้าม
ปราม หรือไม่ก็กระแหนะกระแหน ไม่อยากให้ไปเล่นไพ่ดึกๆ ดื่นๆ อดตาหลับขับตานอน เดี๋ยวก็จะ
เป็นลมเป็นแล้งไป แต่ป้าก็ทำเสียงแข็งว่าเรื่องของฉัน ทำงานงกๆ มาแต่สาวยันแก่แล้ว ก็อยากจะ
หาความสุขก่อนตายให้ตัวเองมั่ง
ที่จริงป้าชอบไพ่ตองมากกว่า มันสุขุมนุ่มนวลดี ไม่ต้องรีบล่กๆ ตาหูเหลือกเหมือนผสมสิบหรือ
ป๊อกเด้ง เสียแต่ขาไพ่ตองมักเป็นคนแก่ขนาด 70-80 ขึ้นทั้งนั้น ค่อยๆ ทยอยอำลาไปเกิดใหม่ แทบ
จะหาคนเล่นให้ครบ 7 คนได้ยากเย็นเต็มที
ป๊อกเด้งก็ป๊อกเด้ง เดี๋ยวก็ 2 เด้ง 3 เด้ง…จะเด้งเขาหรือเด้งเราก็วัดดวงดูแล้วกัน
ขึ้นบันไดไปบนบ้านแม่ระเบียบ มีรั้วรอบขอบชิด หมาเห่าเบาๆ ตามประสาหมาปากเปราะแม้ว่าจะคุ้น
เคยกันดี เจอะเจอขาไพ่ 3-4 คนก็ไม่แปลกใจอะไรเพราะแม่แตงบอกว่าจะไปตามขาไพ่อีก 2-3 คน
มาเพิ่มเติมให้ครึกครื้นหน่อย ก่อนจะแยกกันที่หน้าประตู
พี่ทองทิพย์เท้าแชร์ประจำซอย แม่ถวิล แม่ชื่น กับล้อมวงอยู่บนเสื่อกับเจ้าของบ้าน ถามไถ่กันว่าป้า
หายไปไหนมาหลายวัน? ได้ข่าวว่าไปเยี่ยมญาติโดนน้ำท่วมต่างจังหวัด…อ้อ! แล้วนี่ป้ากลับมาตั้งแต่
เมื่อไหร่? ทำไมถึงรู้ว่าพวกเรากำลังรอขาอยู่พอดี?
“แม่แตงไปตามน่ะซี” ป้าตอบไปตามตรง “เพิ่งแยกกันที่หน้าบ้านเมื่อตะกี้…”
เสียงวี้ดว้ายดังระงม ทุกคนผงะหน้า เบิกตากว้าง แม่ชื่นยกมือปิดปาก เบิกตาโพลง ส่วนพี่ทองทิพย์
อ้าปากค้าง แม่ถวิลเรอเอิ๊กเหมือนจะเป็นลม แม่ระเบียบเจ้าของบ้านครางเบาๆ ว่า…ยายแตงเป็นลม
ตายเมื่อตอนเย็นนี้เอง ตอนนี้ศพยังอยู่ที่วัด! โอย…
บ่อนป๊อกเด้งยังปิดเงียบเชียบมาจนเดี๋ยวนี้…แต่ป้าน่ะเข็ดเรื่องเล่นไพ่ไปจนตายเลยค่ะ
กลัวจะมีผีมาตามเข้าบ่อนน่ะซีคะ! บรื๋ออออ….
