โอ๊ค เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณเด็ก
สิ่งที่ย่ำแย่สุดๆ ของคนเราก็คือนานๆ ถึงจะโชคดีซักครั้ง แต่เรื่องเคราะห์ร้ายนี่ค่อนข้างมาบ่อย
แถมกำลังรับเคราะห์อย่างหนึ่งยังไม่พอ ดันผ่ามีเคราะห์ใหม่ เข้ามาซ้ำเติมซะอีกแน่ะ อย่างที่เรียกกัน
ว่า “เคราะห์ซ้ำกรรมซัด” นั่นแหละครับ
ผมเองก็เคยเจอะเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว อย่างแรก บริษัทที่ผมทำงานอยู่ใกล้ๆ บ้านในนนทบุรีเกิดเลิก
กิจการดื้อๆ โดยมีสาเหตุมาจากการขาดทุนย่อยยับ ไหนจะมีข่าวเรื่องการปรับค่าแรงขึ้นเป็น
วันละ 300 บาทอีกล่ะ ถึงกับร้องไอ๊หยา อั๊วทู่ซี้ต่อไปไม่ไหวแล้วว่ะ! แต่ ยังมีน้ำใจจ่ายเงินเดือนให้
พนักงานคนละ 3 เดือน ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายขายใครต่อก็ไม่รู้? อ้าว? แฟนผม ที่ขายของอยู่หน้า
ตลาดกำลังรักกันจี๋จ๋าอยู่ดีๆ พอรู้ว่าผมตกงานออกมาเตะฝุ่นได้ไม่นาน คุณเธอก็มีไอ้หนุ่มคนใหม่ขับ
รถเก๋งมารับตอนเย็นๆ ให้เห็นตำตา…ตัดสวาทขาดสัมพันธ์กับผมไปดื้อๆ ซะยังงั้นแหละเอ้า!
นี่ไงครับ ที่ทำให้ผมเชื่อสนิทแล้วว่าเคราะห์ร้ายไม่ได้มาครั้งเดียว แถมถาโถมมาพร้อมๆ กัน…เท่านั้น
ยังไม่พอ หน็อย! ดันผ่าถูกผีหลอกเข้าจั๋งหนับอีกต่างหาก
เรื่องเป็นยังงี้ครับ
เย็นนั้นผมไปนั่งดวดเหล้าแก้กลุ้มอยู่ที่ร้านข้าวต้มอ้วนผอมเพียงเดียวดาย เพื่อนฝูงที่เคยมีเป็น
กะตั๊กก็ไม่รู้หายหัวไปไหนหมด ไม่อยากคิดถึงคำพังเพยเก่าๆ ให้ช้ำใจเปล่าๆ
“ยามมั่งมีผีผอมตอมกันแดก ยามถังแตกผีอ้วนชวนกันหนี” ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้แหละครับ ผมเองก็ไม่
ได้คิดอะไรมากตามประสาคนวัยเลยสามสิบไม่เท่าไหร่ ยังไม่มีลูกเมียให้ห่วงใย เงินทองก็ยังพออุ่น
กระเป๋า เอาไว้ให้หายเซ็งซักพักค่อยดิ้นรนหางานการทำกันใหม่
“ไอ้เอ๋โว้ย พ่อมึงมาหาแล้วว่ะ!”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ โต๊ะ หันขวับไปเห็นไอ้โห้เพื่อนเกลอก็ดีใจแทบกระโดดกอด ชักชวนให้มันนั่ง
ร่วมโต๊ะ สั่งแก้วมาเพิ่ม ตั้งปัญหาว่ามันอยู่บางกรวยแล้วถ่อมาทำอะไรถึงนี่? มันก็ตอบสั้นๆ ว่าได้ข่าว
ผมตกงานก็เลยรีบมาเยี่ยม ไปหาที่บ้านไม่เจอก็เดาว่าคงมาซัดเหล้าแก้กลุ้มแถวปากซอยน่ะซี
ฟังเพื่อนแล้วซึ้งครับ ไม่ใช่ว่าจะมีแต่เพื่อนกินเพื่อนกัน เพื่อนรู้ไม่ทัน เพื่อนกันก็เอาไปกิน
ซะทั้งนั้น ไอ้ที่มีน้ำจิตน้ำใจลูกผู้ชายก็ยังมี ใช่ว่าจะเป็น “ตุ๊ดใจมด” ไปซะทั้งหมด
สรุปว่าคืนนั้นเราซัดเหล้ากันครึกครื้นแค่สองคน ไอ้โห้ชวนไปต่อที่บ้านมัน จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ
ใหม่ๆ ซะมั่ง ไม่ต้องจมอยู่กับที่เก่าเรื่องเก่าให้ปวดกะโหลกเปล่าๆ คืนนี้ก็นอนค้างที่นั่นด้วยกัน พรุ่งนี้
ค่อยกลับบ้าน…ขึ้นรถเมล์ สายท่าน้ำนนท์-บางบัวทองไปได้เลย
อ๊ะ! เงินทองยังเต็มกระเป๋า ผมบอกไปแท็กซี่ดีกว่า คนมีเงินใจร้อนว่ะ!
แวะบรรเลงสุรากันอีกกลม ก่อนจะเดินข้ามสะพานคลองบางกรวยไปบ้านไอ้โห้ที่มันอาศัยอยู่กับพ่อ
แม่ ห้องนอนชั้นบนดูปลอดโปร่ง แวดล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ยืนทะมึนอยู่ในราตรี ยังมีบรรยากาศ
ของเรือกสวน อย่างในตัวจังหวัดสมัยผมเด็กๆ
ขณะนั้นดึกมากแล้ว ไอ้โห้หลับสนิทอยู่ในมุ้ง ส่วนผมกลับตาแข็ง อยากได้หงส์มาเป็นเพื่อนใจอีก
ซักแบน เพราะนอนตื่นใกล้เที่ยงมาหลายวันแล้วตั้งแต่ ตกงานมาน่ะ
เสียงยอดไม้คร่ำครวญกับสายลม คืนนั้นไร้เมฆฝน เห็นพระจันทร์เต็มดวงลอยอ้างว้างอยู่กลางหาว
แมลงกลางคืนขยับปีกเป็นเพื่อนยามราตรี ความคิดผมฟุ้งซ่านเพ้อเจ้อ…ว่าจะหักใจลืมจากอดีตสาว
คนรักก็ลืมไม่ลง…ป่านนี้เธออาจจะหลับใหลอยู่เดียวดาย หรือกกกอดอยู่กับชายคนใหม่ ก็ไม่ทราบ?
คงจริงอย่างที่เพลงเก่าๆ เขาร้อง
…ใจนางเหมือนดั่งทางรถ เคี้ยวคดเหมือนทางรถเมล์! เฮ้อ…
เอ๊ะ! เสียงแกรกกรากอะไรค่อนข้างดังอยู่ใกล้ๆ นี่เอง?
ตอนแรกนึกว่าหูแว่วไปเอง แต่เสียงนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที จนทำให้ผมอดรนทนไม่ไหว
ต้องเปิดมุ้งออกไปดูที่หน้าต่าง…แล้วก็ได้เห็นภาพแปลกประหลาดที่สุด ในชีวิต
แสงจันทร์ส่องสว่างให้เห็นร่างของเด็กชายอายุราว 7-8 ขวบ เปลือยเปล่าแทบไม่น่าเชื่อเพราะอากาศ
ยามดึกในฤดูฝนค่อนข้างเยือกเย็นเอาการ กำลังเดินอยู่บน หลังคาบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กัน…เด็กอะไรมา
แก้ผ้าเดินบนหลังคายามดึกดื่นแบบนี้ล่ะ?
หรือว่าเด็กนั่นไม่ใช่คนอย่างเราๆ แต่…ความคิดผมสะดุดกึกเมื่อเด็กเจ้ากรรมก็หยุดชะงัก ค่อยๆ
หันหน้ามามองผมอย่างเชื่องช้า ตาดำขลับจ้องเขม็ง ปากแดงระเรื่อยิ้มคล้ายแสยะ แต่ทำให้ผมรู้สึก
ขนหัวลุกกรูเกรียว ปากคอแห้งผากไปหมด…
หัวใจเต้นโครมคราม รีบเผ่นกลับเข้ามุ้งทันทีทันใด!
ตอนสายวันรุ่งขึ้น ผมยังไม่ทันเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ ไอ้โห้ฟัง ก็พอดีหันไปมองทางหน้าต่างนั้นอีกครั้ง
คราวนี้ตกตะลึงอ้าปากค้างเมื่อเห็นตุ๊กตาดินเผาตัวโตเหมือนเด็กสองขวบนั่งเอกเขนกพิงเสาไฟฟ้า
โดดเด่นอยู่ในแสงแดดบนหลังคา…ขนหัวลุกซีครับ! บรื๋อออ…
