ตอนทำงานก็ไม่ได้กลัวนะครับ แต่พอกลับมาคนเดียวเนี่ย มันมืดและวังเวงมาก ผมเปิดสวิทช์ไฟแต่

เปิดไม่ติดเลย ผมเลยใช้ไฟมือถือส่องแทน ผมเดินขึ้นบันไดไป พอขึ้นไปมันจะเป็น 3 แยกครับ ห้อง

จะต้องไปทางด้านขวาซึ่งจะเป็นทางยาว คือมันมืดแบบไม่เห็นปลายทางเลยครับ.. พอใกล้จะถึงห้อง

ผมก็เห็นเงาแว่บๆ พร้อมกับเสียงเท้าคนเดินเข้ามา ตอนนั้นตกใจมากครับ แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นยาม

ผมเลยส่องไฟไปสู้เงานั้น แบบว่าเอาไงเอากัน ..สรุปเป็นไอ้เต้ยเดินมานั่นเองครับ ผมก็โล่งใจมาก

ถอนหายใจแล้วพูดว่า ‘อ้าว มึงขึ้นมาเอาเองแล้วทำไมไม่บอกกูวะ?’ แล้วมันก็หันมายิ้มให้ไม่พูดอะไร

แล้วเดินเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมกำลังจะเดินตามมันเข้าไป แต่ก็มีสายโทรเข้ามา สั่นอยู่ในมือพอดี

เลย ผมไม่ทันดูว่าเป็นใครก็รับสายเลย ในสายบอกว่า ‘ลงมาได้แล้ว ไม่ต้องเอาแล้วก็ได้ ค่อยมาเอา

พรุ่งนี้ กูรีบ!’ ผมรีบดูรายชื่อว่าใครโทรมา และมันก็ขึ้นว่าไอ้เต้ยครับ! ผมบอกมันว่า ‘กวนตีนละ! กูเห็น

มึงอยู่เมื่อกี้..’ แล้วผมก็วางสายจะเดินเข้าไปในห้อง.. แต่ความคิดก็แทรกเข้าในหัวผมทันทีว่า ..ไอ้เต้

ยมันจะมาตอนไหน มาทางไหน? ทั้งที่ทางขึ้นมีแค่ทางเดียว คือทางที่ผมเดินมา..

ตอนนั้นในใจผมสั่นไปหมด ความรู้สึกเย็นวาบปะทะท้ายทอยมาเลย และคนเมื่อกี้ที่ผมเห็นอยู่เหมือน

เต้ยมาก เสื้อผ้าหน้าตาอะไรเหมือนหมด ผมเลยรีบหันกลับวิ่งลงมาข้างล่างทันที เพื่อจะดูว่าไอ้

เต้ยมันยังอยู่ไหม และภาพที่ผมเห็นคือ ไอ้เต้ยนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์กดมือถือเล่นอยู่! ..ตอนนั้น

ผมรู้เลยว่าโดนเข้าให้แล้ว ผมบอกไอ้เต้ยว่า ‘ไอ้เต้ย.. กูไม่ไปกับมึงแล้วนะ.. เดี๋ยวกูเดินไปเอง’ แล้ว

ผมก็รีบเดินกลับหอพักไป เพราะตอนนั้นผมกลัวหน้ามันมาก หลังจากนั้นทั้งสัปดาห์ ผมแทบไม่มอง

หน้ามันเลยครับ.. สรุปแล้ว คนๆ นั้นที่เดินเข้าไปในห้องคือใคร!? ผมก็ยังไม่รู้คำตอบจนถึงทุกวันนี้ครับ