เรื่องผีๆ สางๆ ค่อนข้างแปลกอยู่อย่าง คือ คนไม่กลัวผีแต่อยากเจอผีมักจะผิดหวังไม่ได้เจอะเจอภูตผี
ตามต้องการ ตรงข้ามกับคนกลัวผี แม้ว่าจะไม่ต้องการพบเห็นเลย แต่ภูตผีปีศาจก็มักจะมาปรากฏให้
เห็นในรูปแบบต่างๆ เช่น เป็นอสุรกายบ้าง เป็นคนปกติบ้าง หลายๆ รายก็ปรากฏแต่เสียงที่แปลก
ประหลาด น่าขนลุกขนพอง หรือไม่ก็เป็นกลิ่นสาบสางจนถึงเหม็นเน่า
ทำให้รู้แน่ว่าโดนผีหลอกเข้าให้แล้ว
สาเหตุเพราะมายาการมากมายเช่นนี้เอง จึงเรียกขานกันโดยทั่วไปว่า "ผีหลอก"
ผู้เฒ่าผู้แก่บ้านผมที่มหาสารคามเคยให้ความรู้ว่า ขึ้นชื่อว่าผีแล้วย่อมมีทั้งดุมากและดุน้อยแตกต่าง
กันไป ส่วนมากผีที่ตายตามธรรมชาติคือแก่ตาย หรือถึงแก่อายุขัยมักจะไม่ดุร้ายอะไร ตรงข้ามกับผี
ตายโหง เช่น ถูกฆ่าตายหรือฆ่าตัวตายจะดุร้ายน่ากลัวที่สุด ผีกำลังตั้งท้องด้วย เรียกว่า
"ตายทั้งกลม" จะยิ่งดุร้ายสาหัสเป็นทวีคูณ!
สมัยเด็กผมอยู่ตำบลหนองกุง อำเภอเมือง เคยเกิดเรื่องสยองขวัญเมื่อมีผู้หญิงตาย
เพราะการคลอดลูก ชื่อน้าคำ เป็นเมียผู้ใหญ่บ้านชื่อลุงพูน ผีน้าคำดุร้ายที่สุด
ไม่เลือกว่าพระเณรล้วนโดนแกหลอกแทบปางตายทั้งนั้น
เคยได้ยินว่าเขาไม่นิยมเผาผีตายทั้งกลม แต่จะฝังไว้ก่อนเป็นปี ส่วนบ้านผมเมื่อสวดสามวันแล้วก็นำ
ศพน้าคำไปเผาที่วัดนาคูณ ผมจำเหตุการณ์วันนั้นได้ติดตามาถึงทุกวันนี้!
วันเผาศพเกิดดินฟ้าอากาศแปรปรวน เมฆหนาทึบลอยลงต่ำ ลมพัดแรงจนกลายเป็นพายุอื้ออึง
ต้นไม้ใหญ่น้อยไหวโยกตามแรงลมโหมกระหน่ำ ทำท่าจะถอนรากถอนโคนจนคนมาเผาศพหน้า
ถอดสี นัยน์ตาเลิ่กลั่กไปตามๆ กัน พวกเด็กๆ ล้วนกอดแขนพ่อแม่แน่นด้วยความหวาดหวั่น
บางคนถึงกับร้องไห้ก็มี
เมื่อพระสวดเสร็จก็ทำพิธีเผาศพง่ายๆ ชาวบ้านนั่งยองๆ พนมมือ บ้างก็นั่งกับพื้นมองดูไฟลุกคึ่กๆ
ในกองฟอน ควันดำโขมงพลุ่งขึ้นมาเป็นสาย ส่ายพุ่งไปตามลมเหมือนมีชีวิตชีวากระนั้น จู่ๆ
ก็มีเสียงร้องกรี๊ดๆ ออกมาจากกองไฟที่กำลังลุกโชน...เสียงของน้าคำชัดๆ
พวกเด็กร้องไห้จ้า ชาวบ้านผงะหน้า คนที่นั่งยองๆ หงายหลังตึงลงไป ตาเหลือกลานสายลมยิ่งพัด
กระหน่ำ เถ้าถ่านปลิวว่อนไปหมด เสียงร้องกรี๊ดๆ อย่างเจ็บปวดฟังแล้วชวนให้สยดสยองสิ้นดี
ผู้หญิงทั้งแก่และสาวเป็นลมเป็นแล้งไปหลายคน ชาวบ้านที่กลัวจนทนไม่ไหวถึงกับยกมือไหว้พระ
แล้วจ้ำอ้าวกลับบ้านไปก่อนที่จะเผาศพเสร็จสิ้น!
ในที่สุดก็เผาศพได้เรียบร้อย ผู้ใหญ่พูนนำกระดูกลูกเมียไปใส่ไว้ในเจดีย์ข้างวัดนาคูณนั่นเอง...
แต่วิญญาณดุร้ายของผีตายทั้งกลมก็ออกมาอาละวาด เล่นเอาผู้คนขวัญหนีดีฝ่อไปตามๆ กัน
ตอนโพล้เพล้มีคนเห็นน้าคำนั่งอุ้มลูกพิงเจดีย์ บางวันก็เดินไปมาช้าๆ อยู่รอบเจดีย์นั้น ท่ามกลางเสียง
ยอดโพธิ์ยอดไทรสะบัดกิ่งใบซู่ซ่าแทบไม่ขาดระยะ ในยามค่ำคืนจะแว่วเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดัง
แว่วมาตามสายลม หมูหมาก็หอนเสียงโหยหวน เยือกเย็นจับใจ พระเณรเล่าว่าเคยเห็นน้าคำอุ้มลูก
ออกมาจากเจดีย์ แล้วหยุดยืนอยู่ข้างกุฏิ แหงนหน้าขาวซีดขึ้นมาจ้องมอง...เห็นชัดในแสงจันทร์เล่น
เอาต้องปิดหน้าต่างโครมครามเข้ามุ้งคลุมโปงทันที
บางคืนตอนดึกๆ จะได้ยินเสียงบันไดเก่าๆ ลั่นเอี๊ยดอ๊าด บ่งบอกว่าปีศาจตายทั้งกลมกำลังก้าวขึ้นมา
โดยไม่ได้แยแสว่าเป็นกุฏิของพระเณรแต่อย่างใด เสียงสลัดเสื่อพึ่บพั่บ กับเสียงม้วนเสื่อตอนค่อนรุ่ง
ไม่ช้าก็มีเสียงหมาหอนจากใต้ถุนกุฏิตามไปจนถึงเจดีย์อันเป็นที่เก็บกระดูกของน้าคำ...แสดงว่าผีแม่
ลูกมาอาศัยหลับนอนในกุฏิพระนั่นเอง!
ในที่สุดพระเณรก็ทนไม่ไหว ย้ายหนีไปเกือบหมดสิ้น ผู้ใหญ่พูนรู้ข่าวก็ร้อนใจ ไปตามหลวงตาโฮม
จากอำเภอมาช่วยเหลือ ได้ถามสาเหตุก็ได้ความว่าเจดีย์แตกร้าวไม่อาจจะคุ้มแดดคุ้มฝนได้
วิญญาณได้รับความเดือดร้อนจึงต้องไปอาศัยกุฏิพระอยู่
อย่านึกว่าจะกลัวแดดกลัวฝนแต่มนุษย์เท่านั้น แม้จะเหลือเพียงวิญญาณ กลายเป็นผีเป็นสางไปแล้ว
ก็ยังกลัวแดดและเกลียดฝน ไม่ชอบร่อนเร่พเนจรเหมือนผู้คนทั่วๆ ไปเช่นกัน "หลวงตาจึงให้ผู้ใหญ่
พูนทำบุญกระดูกลูกเมีย แล้วซ่อมแซมเจดีย์จนเรียบร้อย...ปีศาจน้าคำก็สงบสุขตั้งแต่นั้นมา!
