เรื่องนี้อาจจะไม่ได้น่ากลัว แต่อยากมาเล่าเผื่อจะช่วยเตือนใจใครหลายๆ คนได้ค่ะ.. ตอนเรายังเด็ก
คุณย่าของเราเสีย ซึ่งสมัยนั้นเราไม่ชอบไปวัดเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานศพ พอถึงงานศพคุณย่า
เราก็ไปแค่วันแรกค่ะ เเล้วกะว่าจะไปอีกทีก็คือวันเผาเลย
มีอยู่วันหนึ่ง เป็นวันก่อนวันเผาค่ะ พ่อชวนเราไปงานศพคุณย่าเหมือนทุกวัน แต่เราก็ปฏิเสธไป
เหมือนเดิม อยากอยู่บ้านทำอะไรที่ชอบมากกว่า ไม่อยากไปฟังพระสวดค่ะ คือพ่อตื๊อเรามากอยาก
ให้เราไป จนเราหงุดหงิด เลยตะคอกใส่พ่อไปว่า ‘จะให้รีบไปทำไม ไปวันไหนก็เหมือนกัน ไปวันเผา
เลยไม่ได้หรือไง?’ สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปค่ะ.. แล้วในคืนนั้นเราฝันค่ะ ฝันว่าเรากำลังนอนเล่นอยู่ใน
บ้าน แล้วก็หันไปเจอคุณย่าค่ะ คุณย่ามายืนมองเรา คือสายตาของคุณย่าที่มองเรามานั้น เหมือนมัน
สื่อออกมาว่า ‘ไปงานศพหน่อยไม่ได้เหรอ?’ แค่นั้นไม่พอ เราได้ยินเสียงคุณย่ามากระซิบที่ข้างหูว่า
‘ย่าคิดถึงหลานนะ ถึงแม้ว่าหลานจะไม่คิดถึงย่าก็เถอะ แต่ย่ารักหลานมากเลยนะ ทำไมต้องรอย่า
เผา ก่อนจะไป ย่าก็อยากเจอหลานทุกวันเลย..’ แล้วเราก็ตื่นจากฝัน โดยที่ร้องไห้น้ำตาอาบสอง
แก้มเลยค่ะ เรารู้สึกผิดมาก และเสียใจมากที่พูดแบบนั้นไป..
พอวันต่อมาเราไปงานเผา เราเข้าไปขอโทษคุณย่าที่ไม่ได้มางานศพ และภาพสุดท้ายที่เราเห็น
คุณย่าเข้าเตาเผา มันยิ่งทำให้เราเสียใจกับสิ่งที่ทำไป รู้สึกว่าคุณย่ารักเรา และอยากให้เรามาอยู่
ใกล้ๆ ในช่วงเวลาสุดท้าย ซึ่งเราก็ไม่สามารถทำให้ได้แล้วค่ะ.. หลังจากวันเผา เราก็ไม่เคยได้ฝันถึง
คุณย่าอีกเลย เราไม่รู้แม้กระทั่งว่า คุณย่ารับรู้คำขอโทษเราหรือไม่
ท่านคงจะไปสู่สุขติแล้วจริงๆ ค่ะ..
