นั่นคือ ดิฉันต้องไปค้างคืนที่บ้านพี่เอกแถวบางขุน นนท์เป็นครั้งแรกค่ะ แม้ว่าจะไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ตามประสาคนรัก พ่อแม่พี่เอกก็รักใคร่ เต็มอกเต็มใจที่จะให้เราแต่งงานกันในเร็วๆ นี้
สาเหตุเกิดจากญาติๆ ดิฉันมาจากต่างจังหวัด ตอนแรกว่าจะไปอยู่โรงแรม แต่พ่อแม่คะยั้นคะยอให้พักที่บ้านแถวรัชดา นอกจากจะได้เห็นหน้าเห็นตาและพูดคุยกันให้เต็มที่ จนสาสมกับความคิดถึงแล้วยังไม่ต้องเสียค่าของโรงแรมอีกด้วยห้องดิฉันก็เลยกลายเป็นห้องรับรองแขก!
ตัวเองก็ต้องหอบผ้าผ่อนระเห็จไปอยู่บ้านว่าที่สามี เอ๊ย…ว่าที่คู่หมั้น แต่ก็เต็มอกเต็มใจค่ะ เพราะไม่ใช่บ้านคนอื่น แต่งงานแล้วก็ต้องย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ที่บ้านนี้แหละ
ห้องนอนอยู่ชั้นบนทั้งหมด นอกจากห้องพวกคนรับใช้ ห้องพ่อแม่กับพี่เอกอยู่ติดๆ กันทางตะวันออก ทางทิศใต้เป็นห้องพระกับห้องนอนที่ดิฉันไปอาศัยอยู่ชั่วคราวไม่เกินสองคืนแต่ด้านที่ทำให้ดูวังเวงใจชอบกลก็คือทางทิศที่นั่นเป็นโต๊ะหมู่บูชาขนาดใหญ่ มีพระพุทธรูปน้อยใหญ่ลดหลั่นกันอยู่มากมาย ซึ่งดิฉันไม่รู้จักเลย นอกจากหลวงพ่อพระพุทธชินราชกับหลวงปู่ทวด มีโกศใส่กระดูกบรรพบุรุษของพี่เอกเรียงรายอยู่ด้านหลังด้วย บริเวณขวามือเป็นผนังสีขาว แพรวพราวด้วยรูปปู่ย่าตายายของพี่เอกเขา การแต่งเนื้อแต่งตัวบ่งบอกว่าเป็นสมัยโบราณที่มีอายุไม่ต่ำกว่า 50-60 ปีมาแล้ว นัยน์ตาทุกคู่ดูว่างเปล่าน่ากลัว รู้สึกว่านัยน์ตาเหล่านั้นเหลือบมองตามดิฉันทุกฝีก้าว ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนของห้องนั้นก็ตาม คิดอีกทีก็เป็นธรรมดาของภาพถ่ายที่กำลังมองกล้องนะคะ!
คืนนั้น เราพูดคุยกันสนุกที่โต๊ะอาหารชั้นล่าง พี่เอก มีน้องชายคนเดียวชื่อโท-อายุมากกว่าดิฉันราว 2-3 ปี พี่โทอำว่าเคยนอนกับพี่ชายทุกคืนมาตั้งแต่เล็กจนโต อีกไม่ช้าก็ต้องนอนคนเดียวเพราะพี่ชายไปนอนห้อง ด้านโน้นกับเจ้าสาวเสียแล้ว ดิฉันหน้าแดง พี่เอกขี้เล่นก็บอกว่าถ้าโทกลัวผีก็มานอนด้วยกันได้ แต่ต้องขออนุญาตแฟนพี่ก่อน เล่นเอาดิฉันทุบไหล่จนแกล้งทำเป็นโอดโอยไปเลย แม่พี่เอกส่ายหน้ายิ้มๆ บ่นว่า…เด็กสมัยนี้พูดจาโลดโผนอะไรก็ไม่รู้ ถ้าเป็นสมัยแม่มีหวังโดนหยิกเนื้อเขียว…
ในที่สุดก็ถึงเวลาไปนอนเสียที! พี่เอกพาดิฉันไปส่งในห้อง จูบราตรีสวัสดิ์ กระซิบว่าอยากนอนเป็นเพื่อนสุดที่รักจังเลย ดิฉันหยิกไหล่เข้าจริงๆ พูดอะไรก็ไม่รู้…รอให้เราแต่งงานกันก่อนซีคะ คืนนั้นเอง…ดิฉันนอนพลิกไปพลิกมา รู้สึกตาแข็งชอบกล อาจจะเป็นเพราะผิดที่ผิดทางก็ได้ ความคิดสับสนว่าเรามานอนบ้านคนรักเป็นครั้งแรก อีกไม่ช้าที่นี่ก็จะกลายเป็นห้องนอนถาวรของเรา…น่าจะตั้งโต๊ะเครื่องแป้งตรงนั้น ตู้เสื้อผ้าตรงนี้ ตรงโน้นก็รกจังเลย ต้องจัดใหม่
เฮ้อ…ห้องนอนของผู้ชายยังงี้แหละนะคะ ทั้งรกและเละเทะ ไม่มีหัวมีหางอะไร จนกระทั่งความรู้สึกค่อยๆ เคลิ้มไป…จมดิ่งลงสู่ความหลับใหล สรรพสิ่งมืดมนอนธการ เนื้อตัวหนักอึ้งก่อนจะเบาหวิวราวกับปุยนุ่น คล้ายมีแสงสว่างเรืองๆ อยู่รอบตัวท่ามกลางความมืดที่คล้ายจะกระเพื่อมนิดๆ แว่วเสียงพูดจาพึมพำของชายหญิงดังใกล้เข้ามา…ใกล้เข้ามาทุกที
ถึงแม้จะเป็นภาษาที่ไม่รู้เรื่องเลย อาจจะเป็นเพราะเสียงเบาหวิวแบบซุบซิบก็เป็นได้…ดิฉันรู้สึกอึดอัด กระสับกระส่ายชอบกล สองหูชักจะอื้ออึง มองเห็นสิ่งแปลกๆ เคลื่อนไหวอยู่ริมเตียงใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงชายเกือบสิบที่จ้องมองอย่างสนอกสนใจ ใบหน้าค่อนข้างดำเกรียม นัยน์ตาจมลึกอยู่ในเบ้า หันไปมองกัน พยักพเยิดโดยที่ยังจ้องมองดิฉันอยู่ บางคนเอียงซ้ายเอียงขวา และบางคนก็ออกเดินกุบๆ กับๆ ไปรอบเตียงดิฉันนอนตัวแข็ง เหงื่อแตกซิก ใจเต้นโครมๆ นี่เราฝันหรือตื่นกันแน่ คนชราพวกนี้เป็นใคร? มารุมล้อมเราทำไม…ในที่สุดภาพต่างๆ ก็ค่อยๆ เลือนรางจางหายไป…
รุ่งเช้า ค่อนข้างเพลียชอบกล จนล้างหน้าสีฟัน แต่งตัวออกมาพบกับพี่เอกพี่โทกับพ่อแม่ที่โต๊ะอาหารแล้วเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง พ่อกับแม่มองตากันก่อนหัวเราะ โบกไม้โบกมือ “ผีปู่ย่าตายายน่ะเกศ ไม่ต้องกลัว เมื่อวานพ่อลืมให้เกศจุดธูปบอกกล่าวท่านเสียสนิท” คืนต่อมา หลังจากจุดธูปบอกพวกท่านแล้ว ดิฉันก็อยู่อาศัยด้วยความสุขมาจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ!
ตะวันตกค่ะ!
