คุณแกนเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณยายแกนค่ะ เกิดขึ้นที่ภาคอิสานสมัยยายยังเป็นเด็ก ยายเล่า
ให้ฟังว่า ที่บ้านยายมีที่ดินเยอะ เพราะคุณทวด (แม่ของยาย) ปลูกข้าว และปลูกมะม่วงขาย ช่วง
เทศกาลคุณทวดก็มักจะให้ยายกับน้องๆ มาช่วยเฝ้าสวนตอนหลังเลิกเรียน เพื่อแลกกับเงินค่าขนม
เล็กๆ น้อยๆ.. ที่พักที่สวนจะเป็นกระท่อมหลังเล็กๆ ปลูกด้วยไม่ไผ่ ตัวเรือนยกสูงจากพื้นดิน หลังคา
มุงด้วยใบจากตากแห้ง มีหน้าต่าง 2 บาน และประตูอยู่ตรงกลางกระท่อม
ยายเล่าต่อว่า เย็นวันนั้นยายเหนื่อยล้ามาก เนื่องจากต้องเข้าเมืองไปเก็บค่าแผงผักในตลาดให้คุณ
ทวด และกลับมาอาบน้ำให้ควายอีก 2 ตัวจึงทำให้ยายเผลอหลับไปขณะเฝ้าสวนมะม่วง พอสะดุ้งตัว
ตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าตะวันลับฟ้าไปแล้ว ยายเลยรีบเก็บของเบ็ดเตล็ดเข้าย่าม และหนังสือเรียนที่เอามา
อ่านทบทวนระหว่างเฝ้าสวน ยายรีบเปิดประตู และคว้าตะเกียงลมเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว เพราะ
กลัวจะไม่ทันกินข้าวเย็น (เนื่องจากคนสมัยก่อนกินข้าวเป็นเวลา ไม่กินจุกจิกเหมือนคนสมัยนี้ ถ้าหาก
ใครมาไม่ทันกินข้าว เขาก็จะเก็บสำรับแล้วก็จะอดกิน) ยายเดินมาได้ไม่กี่ก้าว ฝนก็ตกลงมาหนักมากๆ
และระยะทางจากกระท่อมถึงตัวบ้านก็ไกลพอสมควร ทำให้ยายตัดสินใจวิ่งกลับไปที่กระท่อมรอฝน
หยุด แล้วค่อยเดินกลับบ้าน เพราะถ้าฝ่าฝนไปตอนนี้รองเท้า และชุดนักเรียนคงจะเลอะโคลนหมด
ยายนั่งรอนานมากฝนก็ไม่หยุดตกสักที จนยายหลับไปอีกรอบ ตื่นมาอีกทีก็ดึกแล้ว ลมแรงพัดจน
ต้นตาลหลังสวนมะม่วง โยกเยกโงนเงนตามแรงลม ยายคิดในใจว่า คืนนี้คงไม่ได้เข้าบ้านแล้ว กะว่า
จะนอนที่นี่เลย แล้วตอนเช้าค่อยกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อนไปโรงเรียน ยายนอนคิดอะไรเพลินๆ จน
สายตาเริ่มชินกับความมืด ขณะที่ยายมองออกไปนอกหน้าต่าง ยายเห็นต้นไม้ต้นนึงไหวแปลกๆ ไหว
แบบขึ้นๆ ลงๆ เหมือนคนลุกๆ นั่งๆ เพราะต้นอื่นไหวไปซ้าย-ขวา ยายก็เลยยิ่งเพ่งตามอง และสิ่งที่
ยายเห็นนั่นคือ คนรูปร่างสูงมากๆ และก็ผอมจนหนังติดกระดูก หัวโต ผมเผ้าดูกระเซอะกระเซิง เดิน
แบบโซเซ เพราะความสูงที่ไม่สมดุลกับความผอม และยายรู้ทันทีว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่คนแน่ๆ
ยายตกใจ และกลัวมากๆ แต่ก็ยังแอบดูอยู่เงียบๆ
ยายหลี่ตะเกียงลมเพื่อลดแสงไฟในกระท่อม จากนั้นก็นอนหันหลังให้หน้าต่าง และพยายามข่มตา
หลับ.. แต่ยายก็ได้ยินเสียงหวีดร้องโหยหวนเจ็บปวด หลังจากที่ได้ยินเสียงดัง ‘ป๊อก’ เป็นเสียง
เหมือนอะไรแตกหัก ยายได้ยินหลายครั้งมากๆ จนเริ่มสงสัย และตัดสินใจ กลั้นใจแอบมองออกนอก
หน้าต่างอีกครั้ง.. และสิ่งที่ยายเห็นคือ มันลุกนั่งอยู่อย่างนั้น เหมือนกับจะหาของกินที่อยู่ตามพื้น
และทุกครั้งเวลาก้มตัวลง กระดูกสันหลังก็จะหักดัง ‘ป๊อก’ พร้อมกับเสียงร้อง ‘วีดด’ สูงๆ ยาวๆ ด้วย
ความทรมาน และมือที่เก้งก้างก็ปัดป่ายที่หลัง หวังจะบรรเทาอาการเจ็บนั้น สักพักก็ก้มลงไปอีก และ
ทุกครั้งก็จะได้ยินเสียง ‘ป๊อก’ ตามมาด้วยเสียงหวีดร้องซ้ำอยู่อย่างนั้น..
ยายเล่าไปก็บอกไปว่าดูน่าสงสารมาก เพราะคงจะหิวโซ ถ้าไม่ก้มลงไปหาของกิน ก็คงจะหิว แต่จะ
ก้มลงไปก็ต้องแลกกับความเจ็บปวดทรมานที่กระดูกสันหลัง.. ยายของแกนไม่เคยลืมเรื่องนี้เลย และ
ทุกครั้งที่ยายเล่าให้ฟัง ยายก็จะบอกให้ว่าทำความดีมากๆ ทดแทนบุญคุณพ่อแม่ ตายไปจะได้ไม่
ต้องไปร้องหิวโหยเจ็บปวด เหมือน ‘เปรต’ ตนนั้นไงล่ะ..
