จนมีอยู่ช่วงหนึ่ง ผมหันไปทางหลังคาบ้านร้างนั่นพอดี สิ่งที่เห็นคือลูกไฟสีส้มๆ ขนาดเท่าลูกมะพร้าว

ได้ มันกำลังลอยเอื่อยๆ วนอยู่เหนือบ้านร้างหลังนั้นครับ ผมตกใจแล้วหันไปบอกกับทุกคน พร้อมชี้

ให้ดูลูกไฟประหลาดนั่น ปรากฏว่าทุกคนเห็นเหมือนกันหมดครับ ไม่ใช่ตาฝาดแน่นอน จนพวกผู้ใหญ่

เขาเริ่มเห็นท่าไม่ดี เลยชวนทุกคนกลับบ้านเลยครับ สรุปเพจเจอร์ก็หาไม่เจอ เรื่องลูกไฟนั่นก็พาให้

ทุกคนฉงนใจไปหลายวัน ว่ามันคืออะไร? ..แล้วเรื่องนี้มันก็ผ่านไปจนผมเกือบจะลืมไปแล้ว แต่กลับ

ต้องมาโดนกับตัว และเพื่อนฝูงอีกจนได้ครับ

เหตุมันเกิดตอนผมบรรพชาเป็นสามเณร ตอนเช้ามืดจะต้องพายเรือข้ามฟากไปบิณฑบาตทุกๆ วัน

และไอ้เส้นทางที่ไปนี่ก็จะต้องผ่านบ้านร้างหลังนั้นด้วยนี่สิ.. มีวันหนึ่งพระพี่เลี้ยงอาพาต พวกผมก็

เณรไฟแรงเลยอาสาไปกันเอง มีด้วยกัน 7 รูป ระหว่างทางมีช่วงหนึ่งจีวรผมเกิดหลุดครับ เลยต้องแวะ

มันหน้าบ้านร้างนี่ล่ะ ผมเอาบาตรวางบนปากโอ่งน้ำใบใหญ่ แล้วก็ยืนห่มจีวรใหม่ ระหว่างนั้นเณรเพื่อน

ผมที่รอกัน ก็มือบอนเดินไปเด็ดฝักมะขามหน้าบ้านมากิน หลังจากนั้นพักเดียว กลิ่นเหม็นเน่านี่ลอย

มาเลยครับ แถมจู่ๆ บาตรผมที่วางอยู่บนโอ่งน้ำมันก็หมุนติ้วๆ เองเฉยๆ หมุนจนบาตรคว่ำลงพื้นเลย

ผมตะโกนร้อง ‘เห้ย!’ เสียงดัง จนเณรเพื่อนต้องกลับมาดูว่าเป็นอะไร จังหวะนั้นสายตาผมดันมองไปที่

หน้าต่างชั้น 2 ของบ้าน ..ชัดเลยครับ ลูกไฟสีส้มๆ ลอยผ่านหน้าต่างไปเต็ม 2 ตาเลย.. มันทำให้ผม

นึกย้อนไปถึงคืนนั้นที่หาเพจเจอร์ ตัวผมสั่น ขนนี่ลุกขึ้นมาทันทีเลย ผมหูตาเหลือกรีบโกยถุงข้าวใส่

บาตร แล้วรีบเดินออกไปให้พ้นจากบ้านหลังนั้นทันทีเลยครับ

จากวันนั้น ผมได้เคยถามพวกคนแก่ๆ ระแวกนั้น เขาบอกว่าบ้านหลังนั้นน่ะ เจ้าของบ้านเป็นคนหวง

บ้านมาก โจรขโมยไม่เคยได้เข้าหรอก แต่วันหนึ่งเจ้าของบ้านกลับผูกคอตายในห้องนอน หลังจากนั้น

มาบ้านก็ถูกทิ้งร้างเอาไว้อย่างนั้น ว่ากันว่าเฮี้ยนมาก เพราะวิญญาณแกยังคงหวงบ้าน เลยไม่มีใคร

กล้าไปยุ่ง ทั้งๆ ที่เป็นทำเลทอง.. แต่ปัจจุบันที่ผมผ่านไปเห็น คือบ้านนั้นถูกรื้อถอน

ไปเรียบร้อยแล้วครับ