คุณอาร์ตเล่าว่า.. เมื่อสักประมาณ 2 ปีก่อน ผมได้เข้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถวลาดกระบัง เนื่องจาก
ผมเป็นไมเกรนหนักมากๆ ปวดหัวจนจะระเบิดออกมา หมอเลยบอกให้ผมนอนค้างเพื่อดูอาการสักคืน
คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญ พระจันทร์ส่องแสงสว่าง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะตรงกับวันพระใหญ่ด้วย ผมได้นอนอยู่
ห้องรวมแผนกอายุรกรรมชาย ชั้น 5 เตียงหมายเลข 26 ซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง อีกข้างเป็นลุงคนหนึ่ง
นอนอยู่ แลดูอาการแย่ๆ มีสายอะไรเยอะแยะเต็มตัวไปหมด และนี่ถือเป็นครั้งแรกที่
ผมนอนโรงพยาบาลด้วยครับ
ผมปวดหัวจนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ และตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ มีนางพยาบาล 2-3 คน
นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ ผมก็หันไปมอง ก่อนจะเดินตรงไปเข้าห้องน้ำ.. ผมเลือกเข้าไปนั่งห้องแรกครับ ทุก
อย่างเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่เลย ผมนั่งเล่นมือถือไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนเดินลากขาเข้ามา
ค่อยๆ เดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าห้องผม ผมก็มองผ่านช่องใต้ประตู คิดในใจ ‘ใครวะมายืน?’ คือ
เห็นแค่ข้อเท้าเหี่ยวๆ น่าจะเป็นคนแก่อายุราวๆ 60-70 ปี แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร นั่งเล่นมือถือต่อไป
เรื่อยๆ พอก้มลงดูอีกที ก็ยังเห็นเขายืนอยู่เหมือนเดิม.. ผมก็เริ่มสงสัยละว่าใครวะ? แต่ในใจตอนนั้น
เริ่มกลัวแล้ว ก็เลยรีบทำธุระให้เสร็จ และเปิดประตูออกไปดู พอเปิดออกไปเท่านั้นล่ะ ผมถึงกับร้อง
‘เชี่ย!!!’ ว่างเปล่า.. ไม่มีใครเลยสักคน พอหันไปมองทางขวามือ ไฟห้องน้ำห้องสุดท้ายก็ติดๆ ดับๆ
อีก บรรยากาศโคตรหลอน ขานี่แข็งเลยครับ ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับไปที่เตียง พยาบาลก็ยังนั่งกันอยู่
ในห้อง แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรพยาบาลนะ..
จนช่วงราวๆ ตี 2 จะตี 3 ได้ แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างลงมาที่เตียงผมพอดี สว่างมาก มองอะไรๆ
เห็นหมดเลย แล้วผมก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาครับ ในลักษณะลากขามาช้าๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่
ปลายเตียงของผม ผมตัดสินใจ เอาวะ! ลองดู ผมค่อยๆ เหลือบตาดู ปรากฏว่าเห็นชายแก่อายุราว 60-
70 ยืนอยู่ที่ปลายเตียง เขาเริ่มขยับเข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆ ผมตอนนั้นนี่สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วครับ กลัว
สุดๆ แล้วเขาก็จับที่ราวขอบเตียงผม และเดินลากขาเข้ามา จนมาหยุดที่ข้างตัวผม.. แล้วค่อยๆ จับ
ผ้าห่มผมออกอย่างช้าๆ ผมหรี่ตาดู มองเห็นใบหน้าไม่ค่อยจะชัดเท่าไร เพราะเขายืนอยู่ในมุมที่ย้อน
แสง ในมือเขาถืออะไรบางอย่างมาด้วย เขาจับแขนผมที่สั่นอยู่ และพูดกับผมอย่าเย็นชาว่า ‘ไอ้
หนุ่ม.. เอ็งลืมไอ้นี่ไว้ในห้องน้ำน่ะ เอาไปสิ..’ ผมก็มองตามไปที่มือ เอ้า! มือถือเรานี่หว่า! แล้วเขาก็
เดินหันหลังกลับไป โดยที่ผมยังไม่ทันได้บอกขอบคุณเลย.. ผมก็ยังบอกกับตัวเองว่า ‘เออ! ก็คนนี่
หว่า ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย..’ แต่ว่ามือผมนี่ยังสั่นอยู่เลยครับ
พอตื่นเช้ามา ผมก็เดินวนหาลุงคนเมื่อคืนอยู่ 2-3 รอบ แต่ก็ไม่เห็นลุงคนนั้น ก็เลยไปถามพยาบาล ‘พี่
ครับ พอจะเห็นคุณลุงอายุประมาณ 60-70 บ้างไหมครับ?’ พยาบาลได้ยินผมถามก็ทำตาโต แล้วตอบ
มาแบบนิ่งๆ ว่า ‘ก็มีแต่ลุงคนที่นอนข้างๆ เตียงเราไง แกเสียไปตั้งแต่ตอนเราหลับไปช่วงหัวค่ำแล้ว
ล่ะ..’ พอได้ยินแบบนั้น ผมนี่รีบเดินกลับเตียงไปแบบไม่คุยกับใคร และหยิบมือถือโทรหา
แม่ให้มารับกลับบ้านทันทีเลยครับ..
