คุณเอ็นเล่าว่า.. ตอนนั้นผมอายุ 16 ปี เรียนอยู่ ม.4 ครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ร้านอาหารในห้างดังย่าน
บางรักนะครับ คือทุกเย็นหลังเลิกเรียน ผมจะไปทำงานพาร์ทไทม์ เป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหาร
แห่งนี้ครับ เป็นร้านอาหารเล็กๆ มีพนักงานบาริสต้า 1 คน พนักงานครัว 3 คน พี่ผู้จัดการร้าน 1 คน
ซึ่งจะเป็นแคชเชียร์ด้วย และเด็กเสิร์ฟ 1 คน คือผมเอง
ผมทำงานได้เดือนกว่าๆ ทุกอย่างปกติ ลูกค้าก็เยอะดีครับ จนมาวันหนึ่ง ตอนนั้นเวลาประมาณ 2 ทุ่ม
กว่าๆ แล้ว ยังมีลูกค้าอยู่ 2 โต๊ะ หลังจากเสิร์ฟอาหารเสร็จ ผมก็ไปแอบเล่นมือถืออยู่ที่มุม ตรงที่
เตรียมอาหารไว้สำหรับเสิร์ฟครับ เป็นช่องเล็กๆ ที่เชื่อมต่อกับห้องครัว.. ผมนั่งได้แค่ไม่นาน จู่ๆ ไฟใน
ห้องครัวก็กระพริบถี่ๆ แล้วพี่ฟ้า ที่เป็นหนึ่งในพนักงานครัวก็ร้อง ‘กรี๊ดดด!’ ขึ้นมา ก่อนไฟจะดับวูบลง
จากนั้นพี่ๆ ทั้ง 3 คน ก็วิ่งแตกตื่นกันออกมาจากห้องครัว พร้อมกับมีหนูอีก 2 ตัว วิ่งออกมา ผ่านขา
ลูกค้าไป ลูกค้าถึงกับรีบเช็คบิลทันทีเลยครับ ทุกคนรวมถึงผมต่างคิดว่า ที่พี่ฟ้าร้องกรี๊ดเพราะหนู
แต่ไม่ใช่เลยครับ มันมีมากกว่านั้น..
พี่ฟ้าออกมานั่งมือสั่น พร้อมกับร้องไห้ไม่พูดไม่จากับใครเลย ส่วนพี่ๆ ในครัวอีก 2 คนก็หน้าเหวอๆ
ตอนนั้นพี่ผู้จัดการร้านสั่งให้ปิดร้านเลยครับ แล้วก็มาถามว่า ‘เกิดอะไรกันขึ้น?’ โดยพี่ๆ พนักงานครัว
เล่าให้ฟังว่า ‘ก่อนที่ไฟจะดับลง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดนตรีไทยดังขึ้นในหู พวกเราก็มองหน้ากัน แล้วพอ
ตอนไฟกระพริบถี่ๆ พี่ฟ้าที่เป็นคนขวัญอ่อนก็มองไปที่หลังครัว แล้วก็ร้องกรี๊ดขึ้นมา ก่อนที่ทุกคนจะ
หันตามไป เห็นเป็นผู้หญิงในชุดนางรำเต็มยศ ใบหน้าดำสนิท เดินรำออกมาจากกำแพงด้านในสุด
ของครัว จากนั้นไฟก็ดับวูบลง..’ พี่ฟ้าได้ยินแบบนั้น ก็ปล่อยโฮออกมาอีกแบบจะขาดใจ
ผมกับพี่บาริสต้าได้ฟังนี่ถึงกับขนลุกเลยครับ
แล้วระหว่างที่ทุกคนเงียบกันอยู่ พี่ผู้จัดการร้านก็ร้องอุทานออกมา ‘เฮ้ย! ตายห่า วันนี้วันพระนี่หว่า..’
แล้วพี่ผู้จัดการร้านก็รีบไปนำน้ำแดง และพวงมาลัยมาถวายบนหิ้ง ซึ่งเป็นนางกวักหรืออะไรสักอย่าง
โดยที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าในห้องครัว พี่ผู้จัดการพูดว่า ‘ลูกช้างขอโทษแทนเด็กๆ ด้วยนะครับ ลูก
ช้างลืมนำสิ่งของมาถวาย ขอท่านได้โปรด ยกโทษให้ลูกช้างด้วย..’ พอปักธูปลงเท่านั้นล่ะครับ ไฟก็
ดับลงอีกรอบหนึ่ง พร้อมกับความรู้สึกเย็นยะเยือก พี่ผู้จัดการหันมาบอกพวกเราว่า ‘ท่านคงรับรู้แล้วล่ะ
กลับไปทำงานได้แล้ว..’ จังหวะนั้นนี่ ทุกคนได้แต่อึ้งครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..
ระหว่างที่ทุกคนรีบปิดร้านกัน พี่ฟ้าก็ขอตัวออกมานั่งรอข้างนอก พอปิดร้านกันเสร็จ พี่ผู้จัดการร้านก็
เรียกทุกคนมาประชุมกัน โดยพี่เค้าเล่าว่า ‘เรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นมาตั้งแต่ห้างเปิดแล้วล่ะ มีอยู่วันหนึ่ง
อยู่ๆ ก็มีตุ๊กตานางรำมาตกอยู่ในห้องครัว ทุกคนในตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าใครเอามา พี่ก็ไม่ได้คิด
อะไรเลยเอาไปทิ้ง.. จากนั้นมาไม่นาน ก็เจอกันหมดทุกคนเลย ตัวพี่เองนี่เจอแบบจังๆ เลย คือตอน
สิ้นเดือน พี่ต้องทำเอกสารเยอะมากๆ ต้องกลับดึกบ่อยๆ พี่เจอแบบรำออกมาจากครัวเลย เอาเท้าวาง
เก้าอี้ แล้วชี้มาทางพี่ พร้อมตะโกนว่า กูมาอยู่กับมึง เรียกคนให้มาเข้าร้านมึง มึงไม่เคยแม้แต่จะคิด
ถวายอะไรให้กูเลย.. พี่นี่ตัวแข็ง หน้าชาเลย.. รีบกลับบ้านเลยครับ ของเขิงไม่เก็บแล้ว.. หลังจากนั้น
ทุกวันพระ พี่ก็จะถวายของแบบนี้อยู่เรื่อยๆ แล้วบอกท่านว่า อย่าออกมาหลอกลูกน้องผมเลยครับ
เขาอยู่กันไม่ได้ จะออกกันหมด.. จนมาถึงวันนี้แหละที่พี่ลืม ขอโทษน้องๆ ด้วยนะ
อย่าไปคิดมาก มาทำงานให้สนุกดีกว่า..’
พวกผมฟังนี่เงิบเลยครับ ไม่สนุกนะครับแบบนี้ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ออกจากงานแบบไม่บอกไม่
กล่าวเลย คือมันน่ากลัวจริงๆ ครับ.. จนผ่านไปได้ 2 เดือน ก็ได้ยินข่าวว่าเขาปิดปรับปรุงห้าง
ชั้นล่างทั้งหมดเลย ตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้งครับ
