คุณแจนนี่เล่าว่า.. เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้วค่ะ สมัยนั้นเราเรียนอยู่ ม.4 ปกติเราก็เป็นคนมีเซ้นส์
อยู่บ้าง แต่แค่ได้ยินเสียงวิทยุเปิดเองบ้าง หรือเห็นเป็นเงาลางๆ บ้างอะไรแบบนั้น ยังไม่เคยเจอ
แบบจังๆ เลยสักครั้ง เรื่องมีอยู่ว่า ทุกๆ ปิดเทอม เรากับน้องจะไปนอนที่บ้านอาแถวอ่อนนุชค่ะ เวลา
ไปก็จะเล่นซนกันเหมือนเด็กทั่วไป ที่บ้านอาจะมีพี่เลี้ยง 2 คนคอยดูแลพวกเราเวลาอาไปทำงาน
กิจกรรมของเราก็คือจะดูหนังผี เล่าเรื่องผี แกล้งผีหลอกกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยเจออะไรแปลกๆ เวลา
นอนก็จะสวดมนต์ก่อนนอนกันตามปกติ
จนมีอยู่วันหนึ่ง พวกเราเล่นกันเหนื่อยมาก เราอาบน้ำนอนเป็นคนสุดท้าย พอเข้าห้องมาทุกคนหลับ
กันหมดแล้ว เราก็รีบปิดไฟเข้านอนด้วยความเหนื่อย หลับไปสักพัก เราเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก พอ
ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งทับอยู่บนตัวเรา มีสายสังวาลย์ 2 เส้น
ผมเกล้าจุก รู้สึกได้ว่าเขาจ้องหน้าเราอยู่ทั้งๆ ที่เรามองไม่เห็นหน้าเขานะ เพราะมันมืดมาก มีแค่แสง
จากไฟถนนส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วเด็กคนนั้นจากนั่งธรรมดาก็เอามือมาบีบต้นแขนเราทั้ง 2
ข้าง บีบจนเราเจ็บ ก่อนจะพูดว่า ‘ทำไมไม่ขอ? มานอนทำไมไม่ขอ?’ พูดซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น เราก็อึ้งๆ
ไม่เข้าใจว่าคืออะไร เลยไม่ได้ตอบอะไรไป สักพักเขาก็หายไปเอง แล้วเราก็เพลียจนหลับไป..
พอตอนเช้าตื่นมา เราก็ไม่ได้อะไร คิดว่าเมื่อคืนคงฝันร้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราตกใจมาก คือเรา
เห็นว่าต้นแขนเราเป็นรอยช้ำทั้ง 2 ข้าง เห็นเป็นนิ้วมือชัดเลยค่ะ! ไปเล่าให้ที่บ้านฟังก็ไม่มีใครเชื่อ
เรา หาว่าดูหนังผีมากไปเลยเก็บไปฝัน แล้วละเมอบีบแขนตัวเองหรือเปล่า? เรายืนยันว่าเป็นเรื่อง
จริงแต่ก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี สุดท้ายเราเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก..
เวลาผ่านไปหลายปี จนเกือบจะลืมเรื่องนั้นไปแล้ว แต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว พี่ดาว พี่เลี้ยงคนหนึ่งใน 2 คน
ที่บ้านอาก็มาเล่าให้เราฟังว่า เขาเพิ่งมารู้ว่า พี่จันทร์ (นามสมมติ) พี่เลี้ยงอีกคนเขาเคยท้องแล้ว
ไปเอาเด็กออก และเก็บซากเด็กเอาไว้เป็นกุมารติดตัวตลอด เวลาจะทำอะไรเขาก็จะบอกจะขอให้
ช่วยปกป้อง อีกอย่างพี่จันทร์เขาลาออกไปแล้วด้วย พอได้ยินแบบนั้นเราก็เลยถึงบางอ้อเลย ว่าเด็ก
ที่เจอคืนนั้นคงจะเป็นกุมาร (ลูก) ของพี่จันทร์นั่นเอง เราคงจะเห็นเพราะเรามีเซ้นส์ หรือเพราะวันนั้น
เราเหนื่อยมาก ร่างกายจิตใจคงจะอ่อนแอเลยเห็น.. จากนั้นมา เวลาเราไปนอนต่างที่ เราจะสวด
มนต์ทุกครั้ง และไม่ลืมที่จะขออนุญาตนอนด้วยค่ะ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าที่แห่งนั้น มีอะไร
ที่คอยปกป้องอยู่ไหม? เราไม่อยากเจอแบบคืนนั้นอีกแล้วค่ะ
