คุณศิรัญญาเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นจุดเริ่มต้นการรู้จักผีของเราเลยค่ะ ย้อนกลับไปสมัยเด็กๆ เราเป็นเด็ก
บ้านนอก อาศัยอยู่กับตายาย เราชอบออกไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายกับตา ตายายมีอาชีพเลี้ยงวัวเลี้ยง
ควายขายค่ะ ตั้งแต่เราจำความได้ เราไม่เคยรู้เลยว่าผีคืออะไร ไม่เคยกลัวผี แต่ตาบอกว่าเรามักจะมี
อาการบางอย่าง ทุกครั้งที่มีผีหรือวิญญาณเข้ามาใกล้ ซึ่งตาของเราจะรู้ดีเพราะแกเป็นหมอผีค่ะ
มีวันหนึ่ง เราไปดูตาไถนากับญาติพี่น้อง เรานั่งรอที่กระท่อม กว่าตาจะไถนาเสร็จก็ปาเข้าไป 6 โมง
เย็นแล้ว ล้างมือล้างเท้าเพื่อเตรียมจะกินข้าวกัน ก็จุดไฟตะเกียงเพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว ขณะที่นั่งกิน
ข้าวกันอยู่ จู่ๆ เราก็แน่นหน้าอกหายใจไม่ออก ตาเราดูออกทันที เลยรีบหยิบพระที่แขวนบนเสามา
ห้อยคอให้เรา เราก็หาย แต่ตอนนั้นเราไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น
มาถึงตอนที่น้าเราเสีย แกผูกคอตายทั้งๆ ที่ท้องอ่อนอยู่ เราก็ไปกับตา ตาไปตัดเชือกเพื่อที่จะเอา
ร่างของน้าลงมา เราก็ยืนดูอยู่ห่างๆ ตาเอามือปิดตาให้น้า แต่น้าไม่ยอมหลับตา พยายามเอามือกด
ลิ้นที่จุกคาปากให้น้า แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่เข้า จนตาต้องท่องคาถาให้ถึงจะกดเข้าได้ และตาก็ปิดเอง
แต่เราไม่กลัวเลยนะตอนนั้น
จนกระทั่งคืนนั้นเอง เรานอนหลับไปแล้ว ตอนเรากำลังพลิกตัว มือเราไปฟาดใส่ไม้แข็งๆ ดัง ‘ปึ้ง’
จนเราสะดุ้งตื่น สิ่งที่เราเห็นคือมีโลงศพมาตั้งอยู่กลางที่นอน! ไม่เห็นตากับยาย มีแค่เรากับโลงศพ
บนที่นอน (เราจะนอนกับตายาย ตานอนกลาง ส่วนเรานอนติดผนัง) ตอนนั้นเข้าใจว่าตัวเองฝัน เลย
พยายามไม่สนใจ หลับต่อ.. แต่อยู่ๆ เราก็สะดุ้งตื่นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เห็นเป็นน้าค่ะ! แกนอนหันหน้ามา
ทางเรา สายตานี่จ้องเราตาแข็งไม่ยอมกระพริบตาเลย เหมือนสายตาตอนแกผูกคอตายเลย เราเห็น
แบบนั้นก็รู้สึกตกใจกลัว หายใจติดขัด ขนลุกวาบเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย เรานึกได้ว่าน้าตายไปแล้ว
เราเลยร้อง ‘กรี๊ดดด’ ลั่นบ้านเลยค่ะ พยายามยันตัวเองถอยหลังจนติดผนังห้อง จนตาเราสะดุ้งตื่น
ขึ้นมา รีบเอาพระมาคล้องคอเรา และสวดคาถาอะไรไม่รู้ก่อนจะเอามือลูบหน้าเรา คล้ายๆ กับที่ลูบ
หน้าปิดตาคนตายที่ยังตาค้างยังไงยังงั้น และตาบอกให้ยายเอาน้ำใส่ขันมา แล้วท่องคาถาใส่และ
ให้เราดื่ม ตอนนั้นเราก็ยังงงๆ นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น?
จนตอนเช้า พี่สาวของยายมาถามว่าเมื่อคืนเราร้องอะไรเสียงดังลั่นบ้าน? ยายก็บอกว่า ‘มันเจอผีอี
เวงหลอกน่ะสิ!’ (น้าที่ผูกคอตายชื่อ เวง ค่ะ) เราเลยรู้ว่านั่นแหละคือผี ผีหลอกมันเป็นแบบนี้นี่เอง..
แล้วตาก็ยังเล่าอีกว่า สมัยก่อนเวลาตาไปป่าช้าตอนกลางคืน เราก็ไปกับแกนะ เพราะไปแล้วมีเพื่อน
เล่น เลยชอบไป พอกลับมาบ้านตาก็จะคอยเอาน้ำมนต์ น้ำส้มป่อยมาลูบหัวก่อนเข้าบ้าน ซึ่งเราก็
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตาจะบอกเสมอว่าเวลาไปป่าช้า ถ้าเจอเพื่อนก็อย่าไปเล่นกับเขา ด้วยความที่เป็น
เด็ก เราก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร ก็มีแอบไปเล่นด้วยบ้าง จำได้ครั้งหนึ่งมีเด็กผู้หญิงมาชวนไปเล่นหลัง
ต้นไม้ บอกว่ามีตุ๊กตาเยอะแยะเลย เราก็เกือบเดินตามไปละ ดีที่ตามาคว้าแขนไว้ทัน รีบลากเรากลับ
บ้านเลย ตอนนั้นเราอยู่ ป.1 ตอนที่เจอผีน้าเวงหลอกนั่นคือ ป.3 สรุปคือเราเห็นผีมาตลอดเลย?
ตั้งแต่นั้นมาจากไม่รู้ว่าผีคืออะไร ไม่เคยกลัวผี ก็กลายเป็นคนกลัวผีสุดๆ ไปเลยค่ะ
