ผมจำได้ว่า ช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าหนาว กลางเดือนธันวาคมของปี 2547 ประมาณนั้นแหละครับ…
ขอท้าวความก่อนว่า ขณะนั้นผมเพิ่งเรียนจบ และเข้าทำงานในหน่วยงานทางราชการแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่คนละอำเภอกับที่ผมอยู่….ด้วยความที่ระยะทางค่อนข้างไกล ทำให้ผมต้องอาศัยอยู่ในละแวกของที่ทำงาน สักหลายๆ วันจึงจะกลับบ้านสักทีครับ
ซึ่งนี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสยอง
ปลายปี 2547 ผมเก็บเงินได้มากพอที่จะซื้อมอเตอร์ไซค์แบบบิ๊กไบค์ได้ 1 คัน (ยี่ห้อดังเลยทีเดียว) และด้วยความเห่อรถใหม่ และอยากจะอวดรถให้สาวที่เพิ่งจีบกันได้ไม่นาน ทำให้เย็นนั้นผมรีบบึ่งเจ้ารถคันเก่งสุดเท่ของผมกลับบ้านทันที
ต้องบอกก่อนนะครับ ว่า ระหว่างอำเภอที่ทำงานผม กับบ้านของผมนั้น มันห่างกันกว่า 30 กิโลเมตรเลยทีเดียว ซึ่งหากขับรถมอเตอร์ไซค์แบบผม ก็ราวๆ 1-2 ชั่วโมง กว่าจะถึง เพราะทางมันไม่ค่อยจะดีครับ วิ่งเร็วนักไม่ได้
ผมบึ่งรถมาตามทางเรื่อยๆ อย่างที่บอกว่ามันเป็นช่วงหน้าหนาว ทำให้เวลานั้นค่ำเร็วมากๆ แค่ห้าโมงกว่าๆ ฟ้าก็มืดไปหมดแล้ว ทำให้บรรยากาศรอบตัวของผมมันดูวังเวงไปหมด ทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี เพราะเคยได้ยินหลายๆ คนที่ผ่านไปผ่านมาบนถนนเส้นนี้ในตอนกลางคืน มักจะเจออะไรดีๆ กันหลายคน อีกทั้งบรรยากาศสองข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าไม้ ดูลึกลับและน่ากลัวเป็นยิ่งนัก โดยเฉพาะเวลาแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องเป็นเงาวูบวาบ
อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ บนถนนก็เงียบสนิท มีเพียงเสียงกระหึ่มจากเจ้าลูกรักของผมเท่านั้น ที่ดังอยู่บนเส้นทางนี้ ใจของผมตอนนั้นอยากจะบิดเร็วๆ ให้ถึงบ้านกันสักที พลางคิดในใจว่าไม่น่ามาตอนมืดๆ ค่ำๆ แบบนี้เลย
ทันใดนั้นเอง หูของผมก็แว่วเสียงรถมอเตอร์ไซค์ คันหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ผมรู้สึกดีใจมากเพราะจะได้มีเพื่อนร่วมทางสักที และคิดว่าจะขอขับตามกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงบ้าน ซึ่งหากมีเพื่อนร่วมทางแม้จะไม่รู้จักกัน ก็จะช่วยให้เส้นทางสายมืดๆ เปลี่ยวๆ เส้นนี้ดูน่ากลัวน้อยลง
เสียงรถคันนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ส่วนผมก็ค่อยๆ ชะลอรถให้ช้าลง ตามแผนของผมก็คือ จะปล่อยให้รถคันนั้นแซงขึ้นไป แล้วผมจึงจะขับตาม โดยเว้นระยะห่างไว้สักประมาณ 20 เมตร เพื่อไม่ให้รู้สึกว่าอึดอัดมากนัก และเมื่อผมผ่อนความเร็วลง รถคันนั้นก็เร่งเครื่องแล้วแซงผมขึ้นไปจริงๆ ด้วยครับ เท่าที่เห็นมันเป็นรถรุ่นเก่าที่วัยรุ่นในสมัยนี้นิยมเอามาแต่งขี่เล่นกัน และคนขับก็เป็นผู้ชายน่าจะมีอายุแล้ว เพราะผมเห็นว่าผมเผ้าของเขาขาวโพลนไปหมด
ทันใดนั้น รถคันนั้นก็บิดเครื่องอย่างแรง แล้วหักขวาพุ่งเข้าใส่ต้นฉำฉาต้นใหญ่อย่างเต็มที่!
ผมใจหายวาบ ตอนนั้นไม่ได้คิดเรื่องผีสางอะไรเลยครับ เป็นห่วงรถคันนั้นซะมากกว่า เพราะจากความเร็วของรถ เมื่อพุ่งเข้าปะทะกับต้นไม้ใหญ่ ลุงคนที่ขับรถคนนั้นถ้าไม่ตายก็น่าจะคางเหลือง
ที่ไหนได้ทันทีที่รถคันนั้นปะทะกับต้นฉำฉา มันหายวูบไปจากตรงนั้นซะเฉยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดดังเดิม ไม่มีแสงไฟ ไม่มีกลิ่นควัน และไม่มีเสียงจากรถคันนั้น เหมือนมันไม่ได้อยู่ที่นี่มาก่อน
ผมร้องว้าก แล้วบิดรถพรวดๆ จ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง พอถึงบ้านก็ขึ้นนอนทันที ไม่สนแล้วสาวที่ตอนแรกว่าจะแวะไปหา สรุปผมจับไข้อยู่เป็นอาทิตย์กว่าจะสร่างได้
มารู้ตอนหลังว่าก่อนหน้าที่ผมจะเจอเหตุการณ์สยองนั้น มีลุงคนหนึ่งขับรถกลับบ้านตอนดึกๆ และคงจะเมามาด้วย ก็เลยเกิดชนเข้ากับต้นไม้แถวนั้น และกว่าจะมีคนมาพบศพก็เกือบเช้าโน่นแน่ะครับ พอรู้เรื่องทั้งหมด ผมก็ไปทำบุญให้ลุงแก พร้อมกับสัญญากับตัวเองว่า
ผมจะไม่ยอมผ่านถนนเส้นนั้นในตอนกลางคืนอีก เด็ดขาด
