"ก้อย" เล่าเรื่องขนหัวลุกเมื่อไปเที่ยวพัทยา
นรี เป็นคนที่กลัวผีที่สุด และจะเจอผีบ่อยที่สุดด้วย แต่พวกเรามักจะหัวเราะขำเธอมากกว่าจะเชื่อสิ่งที่
เธอเล่า นั่นก็เพราะเราเห็นเธอเป็นคนขี้ตื่นขี้กลัวไปเองค่ะ
และนี่คือสาเหตุของเรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้!
พวก เราเป็นนักศึกษาปี 4 เทอมนี้ หมายถึงเดือนพฤศจิกายนเป็นต้นไปเราต้องฝึกงานกันแล้ว
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปตามที่หาสถานที่ไว้ ดังนั้น ก่อนหน้าที่จะฝึกงานซึ่งออกจะหนักหนาสาหัส
เอาการ เราจึงมีแผนจะไปเที่ยวด้วยกันสักครั้ง...สนุกส่งท้ายไงคะ
กลางเดือน ตุลาคมเราเลือกไปเที่ยวพัทยา เราจองรีสอร์ตที่ริมหาดพัทยาเหนือเอาไว้ แต่พอไปถึงที่
นั่นเราก็ใจฝ่อไปเหมือนกัน รีสอร์ตนั้นค่อนข้างเก่า ด้านหน้าเป็นลานจอดรถ ถัดเข้ามาเป็นร้านอาหาร
แต่ดูเงียบเชียบพิกล คนขายก็หน้างอๆ ไม่รับแขกเอาซะเลย
บริเวณที่พักอยู่ลึกเข้าไปจากร้าน อาหาร สร้างเป็นแถวสองฝั่งหลังเล็กๆ มีห้องชุดสองห้องติดกัน
พอเปิดประตูเข้าไปจะเป็นห้องรับแขกแล้วจึงเป็นประตูเปิดสู่ห้องนอน มีเตียงเก่าๆ ขนาดคิงไซซ์
เก้าอี้ยาว โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า ทีวีและห้องน้ำ...ดูอับทึบน่ากลัวบอกไม่ถูก
เราไปกัน 13 คน จองไว้ 3 ห้องชุดเรียงติดต่อกัน แต่เห็นสภาพแล้วอยากคืนห้องไปอยู่ที่อื่น
บังเอิญเป็นช่วงวันหยุดที่ผู้คนมาเที่ยวกันเยอะ เราก็เลยตกลงใจว่าอยู่ที่นี่ก็ได้ เอาไว้แค่อาศัยนอน
ตอนกลางคืนเราจะเที่ยวจนดึกถึงจะกลับมา... แค่ 2 คืนคงจะไม่เป็นไรน่า
คน ที่ดูไม่สบายใจที่สุดคือนรีตามฟอร์ม เธอบ่นตลอดว่าน่ากลัว แถมยังบอกว่าตอนเข้ามาเก็บของน่ะ
เห็นผู้หญิงผมยาวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งกำลังมองพวกเราอยู่ด้วย
ฉันเริ่มมีโมโหนิดๆ เพราะต้องนอนห้องนี้กับเธอและจุ๋งกับปลา รวม 4 คน คำพูดของนรีทำให้เราไม่
สบายใจ...เธอต้องคิดไปเองอีกแน่ๆ
ห้า โมงเย็น เราหิวก็เลยกินข้าวผัดกันอิ่มแปล้ นรีบอกว่าจะนอนสักพักหนึ่ง แล้วตื่นตอนค่ำๆ
หรือ 3-4 ทุ่มที่เราจะออกเที่ยว ให้ปลุกด้วย...พอเห็นนรีหลับเราก็วางแผนย่องออกจากห้องและล็อก
ประตูข้างนอก ไว้ กะว่าคืนนี้ทั้งคืนจะแกล้งขังให้ยัยนรีนอนคนเดียวให้เข็ด
สาม ทุ่มกว่า นรีโทร.เข้ามือถือของฉัน แล้วบอกว่าออกจากห้องไม่ได้เพราะเราล็อกเธอไว้
เสียงของนรีทั้งกลัวทั้งโกรธ เราก็แก้ตัวว่าเห็นเธอหลับสนิทไม่อยากปลุก กะว่าจะปลุกอีกทีตอนใกล้
สี่ทุ่มจะได้ไปดูโชว์กัน แต่เกิดกุญแจหายกำลังตามแม่บ้านอยู่
ครึ่งชั่วโมงจากนั้นนรีโทร.มา อีก บอกว่ากลัวมากเหลือเกิน ในห้องมีอะไรแปลกๆ
เธอได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกชื่อ และในห้องน้ำก็มีเสียงเหมือนคนอาบน้ำ ส่วนในห้องรับแขกก็คล้ายมี
คนเดินไปเดินมา ไฟก็เสีย ทำให้ห้องรับแขกมืดมาก
พวก เราที่รวมตัวอยู่อีกห้องหนึ่งหัวเราะกันใหญ่ ที่เราทำไปเพราะหมั่นไส้ อยากแกล้ง
ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นเลย จุ๋งบอกว่าสักตีหนึ่งก็กลับไปอยู่กับนรีเถอะ สงสาร! เราทั้งหมดเห็นด้วย
ว่าแล้วก็ออกไปเที่ยวกัน นรีโทร.หาเราแทบทุกสิบนาที เธอกลัวมากเพราะเชื่อว่ามีบางสิ่งบางอย่าง
เหนือธรรมชาติอยู่ในห้องนั้นตลอด เวลา
ตีสองเรายังเพลิดเพลินกับแสงสีจนลืมนรีไปสนิท มานึกได้อีกทีเกือบตีสามเราก็เลยกลับห้อง...น่า
แปลกที่ตั้งแต่ห้าทุ่ม นรีไม่โทร.หาเราเลย!
ตีสามกว่าๆ ฉันไขประตูเข้าไป รู้สึกผิดนิดหน่อยว่าเราแกล้งเพื่อนแรงไปหน่อย...
ภาพ ที่เห็นเมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนทำให้ฉันใจหายวาบ นรีนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง ตาเบิกกว้าง
ตัวแข็ง ไม่พูดไม่จาเหมือนคนเสียสติไปแล้ว...พวกเราทุกคนมารวมตัวกันที่นี่
กลุ้มใจในอาการของนรีที่ดูเหมือนช็อกเพราะตกใจสุดขีด
พนักงานคนหนึ่ง ของรีสอร์ตมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา ฉันคุยกับเขาและบอกว่าเราเล่นแกล้งกัน
แต่เพื่อนคนนี้สติแตกไปจริงๆ เขาทำท่าอึกอักก่อนจะบอกให้เราพานรีไปหาหมอดีกว่า
"ห้องนี้มีอะไร แปลกๆ อยู่จริงๆ" เขาพูดก่อนจะบอกเราไม่ให้ปริปากบอกใคร...ในห้องนี้เมื่อหลายปี
ก่อนมีเรื่อง ฆ่ากันตายจริงๆ ผู้หญิงใส่เสื้อสีชมพูถูกฆ่าหมกศพไว้ใต้เตียง
และมีคนมาพบศพ 3 วันจากนั้น
ถ้างั้น สิ่งที่นรีเห็นก็เป็นจริงน่ะซี!!
ฉันสงสารเพื่อนใจแทบขาด และสำนึกผิดจนไม่รู้จะขอโทษเพื่อนยังไง
ทุก วันนี้นรียังต้องไปพบจิตแพทย์ เธอเป็นโรคซึมเศร้าและกลัวโดยไม่ทราบสาเหตุ ฉันกับจุ๋งรับผิด
ชอบงานนี้โดยพานรีไปพบแพทย์ตามนัด พวกเราเพื่อนๆ ทั้งหมดที่มีส่วนร่วมต้องรวบรวมเงินจ่ายค่า
รักษา ซึ่งไม่ใช่ถูกๆ เลย แต่เรายอมทำทุกอย่างให้เพื่อนหายและกลับมาเป็นคนเดิม...
พวกเรารู้สึกผิดบาป จริงๆ ค่ะ!
