เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณรินครับ คุณรินเล่าว่า.. ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว รินเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
เอกชนแห่งหนึ่งย่านบางเขน และได้พักอยู่อพาร์ทเม้นท์ในซอย อยู่กับรูมเมทชื่อ ส้ม ค่ะ.. เจ้าของอ
พาร์ทเม้นท์นี้เป็นทหารที่ค่อนข้างจะเข้มงวดมาก จะขึ้นห้องก็ต้องถอดรองเท้าถือขึ้นไป.. สมัยนั้นริน
เป็นคนชอบเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าเฮฮาตามประสาวัยรุ่น บางทีกลับมาจากเที่ยว ก็จะมีเพื่อนคนอื่น
กลับมานอนด้วย ทั้งหญิงชาย และเก้งกวาง คือเพื่อนๆ กันทั้งนั้น ไม่มีอะไร แต่เจ้าของหอที่เป็น
ทหาร จะชอบมายืนมองพวกเราเดินขึ้นหอ เหมือนจะจับผิด ซึ่งพวกเราก็ไม่ค่อยจะชอบเขา
เท่าไหร่นัก ขึ้นมาห้องก็บ่นๆ กันตามประสา
มีอยู่คืนหนึ่ง ที่รินกับส้มไม่ได้ออกไปเที่ยวเพราะฝนตก เรา 2 คนก็เปิดเพลงจากคอมพิวเตอร์ฟังกัน
ในห้อง รินก็บอกส้มว่า ‘เออ บรรยากาศแม่งได้ว่ะมึง ไปซื้อเบียร์มากินกันป่ะ?’ ส้มก็เห็นดีเห็นงามด้วย
จึงไปซื้อเบียร์กันที่เซเว่นหน้าปากซอยเข้ามา 6 ขวด ก็นั่งกินเบียร์ ฟังเพลงกันไปเรื่อยเปื่อย ฝนก็ตก
พรำๆ ทั้งคืนเย็นสบาย รินเลยไปเปิดประตูหลังห้องที่ต่อกับระเบียง เพื่อให้อากาศเย็นๆ เข้ามา.. เวลา
ประมาณ 5 ทุ่ม ขณะที่พวกเรานั่งคุยกันไป กินเบียร์กันไปยังไม่ทันหมด อยู่ๆ ประตูหลังห้องก็ปิดเข้า
มา ‘ปึ้ง!’ เสียงดัง ทำให้ส้มตกใจมาก แต่รินเองคิดว่าคงเป็นลมฝนพัดมามั้ง จึงเดินไปเปิด และคล้อง
ตะขอไว้ด้วย.. กลับมานั่งกินต่ออีก จนประมาณขวดที่ 3 ประตูหลังห้องก็ปิด ‘ปึ้ง!’ เข้ามาอย่างแรงอีก
ครั้ง ตอนนั้นรินกับส้มมองหน้ากันแบบเอาไงดี? ส้มเป็นคนที่กลัวผีมาก ส้มเลยพูดออกมาว่า ‘ผีหรือ
ป่าววะมึง?’ รินเองที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ เลยปลอบส้มว่า ‘คิดมากน่า ลมมันแรงก็งี้แหละ..’ ส้มมัน
เลยบอกว่า ‘ไม่ต้องเปิดแล้วนะประตู กูไม่กินละ นอนดีกว่า ขอสวดมนต์ก่อน’ รินเลยไปล็อคกลอน
ประตูหลังห้อง แล้วเก็บเบียร์เข้าตู้เย็น ปิดเพลง ปิดคอม ถอดปลั๊กเรียบร้อย
รินปิดไฟ และเข้านอนก่อน โดยที่ส้มยังนั่งสวดมนต์อยู่ข้างๆ ..นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่รินหลับไป แต่ก็ต้อง
ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียง ‘ปึ้ง!’ อีกครั้ง รินสะดุ้งสุดตัว และมองหาที่มาของเสียง คุณพระ! ประตูหลัง
ห้องมันเปิด และกระแทกปิดเข้ามาอีกแล้ว! ..มันเปิดเองได้ยังไง? ในเมื่อรินเป็นคนใส่กลอนเองกับ
มือ รินรีบคว้าแขนส้มแล้วเขย่าอย่างแรง แต่ส้มกลับนอนนิ่งไม่ยอมตื่น ทั้งๆ ที่เสียงประตูดังมาก ริน
เลยตัดสินใจลุกขึ้นไปปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง ล็อคกลอนอย่างดี ขณะที่กำลังใส่กลอนอยู่ ก็มีแสง
สะท้อนสว่างวาบมาจากด้านหลัง รินจึงหันกลับไปดูทันที ปรากฏว่า เป็นแสงสว่างจากหน้าจอ
คอมพิวเตอร์ที่เปิดขึ้นมา! แต่ใครเปิดล่ะ? เพราะส้มก็หลับ และที่สำคัญ รินถอดปลั๊กออกหมดแล้วตั้ง
แต่ก่อนนอน! ตอนนั้น รินได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า ไฟมันคงจะค้าง คอมมันเลยสตาร์ทตัวเองใหม่ แต่
สติก็ไม่อยู่กับตัวแล้วล่ะค่ะ พยายามปลุกส้มกี่ทีๆ ก็ไม่ตื่น เลยสวดมนต์แผ่เมตตา และนอนคลุมโปง..
รินหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มารู้สึกตัวอีกทีคือสลึมสะลือ และรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้เลย
ลืมตามาเห็นก็ชายแก่ผมยาว มวยผมขึ้นไปที่กลางศีรษะ ใส่ชุดขาว ลักษณะเหมือนฤาษี หรือ
พราหมณ์อะไรประมาณนั้น และเขาพูดขึ้นว่า ‘ทำไมพาส้มออกนอกลู่นอกทาง ไม่ตั้งใจร่ำเรียน
ต่อไปนี้ให้ตั้งใจให้สำเร็จ อย่าประพฤติตนเช่นนี้อีก..’ แล้วเขาก็หายไป ส่วนรินก็เริ่มขยับตัวได้ จึงหัน
ไปมองส้ม ปรากฏว่าส้มตื่นอยู่ มีน้ำตาไหลพราก และมือจับสร้อยพระที่คล้องคออยู่แน่น รินจึงบอก
ส้มว่า ‘กูโดนผีอำว่ะ..’ ส้มก็ตอบกลับมาว่า ‘เออ กูก็โดนเหมือนกันว่ะ..’
รินก็รีบเล่าให้ส้มฟังว่าเจออะไร ส่วนส้มเล่าว่า ‘เห็นชายแก่ชุดขาว มวยผมมายืนอยู่ปลายเตียง
เหมือนกัน แต่คำพูดต่างกัน เขาพูดกับกูว่า ให้ตั้งใจร่ำเรียนให้สมกับที่พ่อภาวนาให้เสมอ..’ รินจึงถาม
ส้มกลับไปว่ามันหมายความว่ายังไง? ส้มตอบว่า ‘ก็ชายแก่ที่มายืนให้เห็น เขาเหมือนปู่ฤาษีที่อยู่ที่จี้
พระกูเลย..’ รินจึงขอดูจี้พระอันนั้น ซึ่งด้านหนึ่งเป็นพระสีวลี แต่อีกด้านหนึ่งเป็นหินแกะสลักรูปชายแก่
คนที่มายืนที่ปลายเตียงจริง เหมือนมากๆ รินนี่ถึงกับขนลุกเลยค่ะ! ..หลังจากวันนั้น ส้มก็ได้โทรถาม
พ่อว่าท่านเป็นใคร และได้ความว่า ท่านคือปู่แก่ บรรพบุรุษของที่บ้าน และเป็นผู้ทรงศีลขั้นสูง ..
ตั้งแต่คืนนั้น รินกับส้มก็ไม่กล้าไปเที่ยวกลางคืน และดื่มเหล้าอีกเลยค่ะ..
อาจจะฟังดูเกินจริง แต่ขอบอกว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ
