"เอื้อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในสวนลุมพินี
หนูเป็นเด็กตจว. ญาติห่างๆ ชื่อน้าอ๋อยชวนมาทำงานร้านเสริมสวยในซอยสวนเงิน กทม.
ได้ราว 4-5 เดือนแล้ว น้าอ๋อยก็สอนเรื่องสระผม ทำเล็บ พอจะมีความรู้งูๆ ปลาๆ ค่ะแต่เพราะมีแขก
ประจำมากพอสมควร น้าอ๋อยก็เลยไม่ค่อยมีเวลาสอนหนูเท่าไหร่นัก
ในที่สุด มีลูกค้าคนหนึ่งแนะนำให้หนูไปเรียนที่สวนลุมพินี เป็นศูนย์ฝึกวิชาชีพของรัฐบาล ไม่
ต้องเสียค่าเรียน นอกจากอุปกรณ์เท่านั้นที่เราต้องหาไปเอง ที่นั่นเปิดสอนตั้งแต่สามโมงเช้าถึงสาม
โมงเย็น มีวิชาชีพให้เลือกหลายอย่างค่ะ ทั้งเย็บปักถักร้อย ตัดเย็บเสื้อผ้า จัดดอกไม้ เพนต์สีและ
เสริมสวย สำหรับผู้ชายก็มีแก้ทีวี ซ่อมคอมพิวเตอร์ ซ่อมรถยนต์ ตัดผม ฯลฯ ใครเรียนจบก็ใช้วิชาไป
ทำมาหากินได้เลย
คนที่ยังไม่มีงานทำหรือมีเวลามากพอก็จะเรียน ทุกวัน หลักสูตรเดือนเดียวจบ แต่
ถ้าเวลาน้อยแบบหนูก็ไปเรียนอาทิตย์ละวัน แต่ต้องใช้เวลานานถึง 6 เดือนจึงจะจบหลักสูตร
รุ่นแรก น้าอ๋อยก็ใจดีให้หนูไปเรียนทุกอาทิตย์
ตอนเช้าๆ เย็นๆ จะมีหนุ่มสาวเดินกันขวักไขว่หลายร้อยคน อากาศดีเพราะมีต้นไม้
ใหญ่ๆเยอะแยะ สถานที่กว้างขวาง มีหลังคากันแดดกันฝน ใจจริงหนูอยากเรียนทุกวันด้วย
ซ้ำ จะได้จบรุ่นแรกเร็วๆ
วันแรกก็ได้เพื่อน 2-3 คน ต่อมาสนิทสนมอยู่คนหนึ่งชื่อส้มโอ เธอหน้าตาสะสวย ผมยาว รูป
ร่างขาวบาง ปากติดยิ้มนิดๆ นิสัยชอบฟังมากกว่าพูด ตาใสน่ารักมากค่ะ ส้มโอมีชีวิตคล้ายๆ หนู คือมา
จากตจว. และอยู่ร้านเสริมสวยเหมือนกัน มาหาความรู้เพิ่มเติมอาทิตย์และวัน ตอนสายๆ วันอาทิตย์
ก็ได้พบกันแล้ว พอบ่ายสามออกจากสวนลุมฯ เดินคุยกันสองคน อยากไปเที่ยวต่อก็ไม่มีเวลา เพราะ
ต้องรีบไปทำงานที่ร้าน
วันหนึ่งมีผู้ชายมายืนรอส้มโอที่หน้าประตูด้านนอก เธอหันมายิ้มอายๆ ก่อนบอก
เสียงเบา...ไปก่อนนะ วันนี้แฟนมารับ! หนูอดหัวเราะไม่ได้ บอกว่าโชคดีนะ...แต่อาทิตย์ต่อ
มาก็ไม่เห็นผู้ชายคนนั้นอีกเลย
เมื่อเข้าเดือนที่สองก็ได้เรียนตัดเล็บ ทำเล็บ ครูให้จับคู่กันทำ แน่ล่ะค่ะ! หนูกับส้มโอก็จับคู่
กันโดยไม่ต้องคิดอะไรให้เสียเวลา มีการแช่มือและเท้าในอ่างน้ำสักพักแล้วใช้แปรงถูสบู่ขัดเล็บ เช็ด
แห้งแล้วลงวาสลีนให้หนังนุ่มก่อนจะเช็ดออกเพื่อตัดหนังด้านๆ ออกไป เสร็จแล้วถึงจะตัดเล็บ
ลงตะไบ
ครูมาเดินดูยิ้มๆ เพราะรู้ว่าเรามีประสบการณ์มาพอสมควร
หนูจำได้ว่าวันนั้นอาทิตย์ที่หกพอดี เราผลัดกันทำเล็บโดยหนูทำให้ส้มโอก่อน เสร็จแล้ว
ครูก็มาตรวจดูบอกว่าใช้ได้ พอถึงตาส้มโอทำให้หนูถึงได้สังเกตว่าเธอใจลอยชอบกล เดี๋ยวๆ ก็หันไป
มองข้างนอกที่มีคนเดินผ่านไปมา แล้วก็ถอนใจ...หนูเห็นชัดเพราะส้มโอนั่งบนม้าเตี้ยๆ ต่ำกว่าหนู!
ตอนตัดหนังเล็บมือก็เผลอจนหนูเจ็บจี๊ด ร้องอุทานเบาๆ จนครูเดินมาดู นิ้วก้อยข้างซ้ายมี
เลือดซึมเลยค่ะ ส้มโอกดแผล หน้าซีด พร่ำขอโทษไม่ขาดปาก หนูบอกไม่เป็นไร... แต่ครูดุส้มโอที่
ไม่ระวัง กับสอนให้ตั้งใจมากๆ ตอนตัดหนังตรงจมูกเล็บเพราะตัดยาก ถ้าไม่ประณีตจะโดนลูกค้า
ตำหนิเอาได้
วันนั้นส้มโอหน้าตาไม่สบายเลย ดูเป็นกังวลอะไรชอบกล จนถึงตอนพักเที่ยงออก
ไปกินอาหารกลางวันเธอก็เหลียวซ้ายแลขวาไม่หยุด หนูถามว่ามีอะไรก็บอกว่าเปล่า แต่
หลบตาวูบวาบก่อนเข้าเรียนตอนบ่ายขอตัวไปห้องน้ำ แต่พอเริ่มเรียนแล้วเธอก็ยังไม่กลับมา
วันนั้นฟ้ามืดครึ้มคล้ายฝนจะตก จู่ๆ ส้มโอก็เข้ามานั่งข้างหนู ครูกำลังสอนเพิ่มเติมเรื่องตัด
แต่งเล็บ รวมทั้งความสะอาดเครื่องมือต่างๆ เพื่อป้องกันการติดเชื้อ
ตอนเลิกเรียนมีฝนตกพรำๆ หนูเตรียมร่มไว้แล้วและกางเผื่อส้มโอด้วย เธอเงียบผิดปกติ
ขณะที่เดินไปตามทางออกซึ่งมีต้นไม้เรียงราย คนอื่นๆ ก็รีบเดินบ้าง ร้องทักทายกันบ้างมีคนเรียก
ชื่อหนูจนหันไปมอง เห็นพี่คนหนึ่งเรียนตัดเย็บร้องถามว่า...วันนี้กลับคนเดียวเหรอ? เพื่อนซี้หายไป
ไหน?
หนูหัวเราะเพราะนึกว่าโดนอำ แต่เมื่อหันกลับก็เห็นส้มโอเดินลิ่วๆ ไปจนใกล้ประตู
รั้วแล้ว...ดูสับสนปนเปไปกับคนอื่นในสายฝนบางๆ แต่ก็ดูคล้ายจะหายไปเฉยๆ จนหนูขนลุก
ซ่าอย่างบอกไม่ถูก
วันรุ่งขึ้น หนูเห็นหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าผู้หญิงถูกชายคนรักแทงตายคาที่เพราะความหึงหวง
หน้าสวนลุมฯ เวลาประมาณบ่ายสามโมง แล้วฆาตกรก็หลบหนีไป หนังสือพิมพ์ร่วงจากมือ...หนูเห็น
รูปถ่ายของส้มโอมองสบตาเศร้าๆ เหมือนจะบอกว่าลาก่อน เมื่อวานวิญญาณเธอกลับมาเรียนหรือ
มาลาหนูกันแน่คะ?
