สมัยเด็กผมอยู่บ้านเจดีย์หัก ปราจีนบุรี ถ้าลงเรือหางยาวจากตัวเมืองมาก็ต้องใช้เวลากว่า
ครึ่งชั่วโมง เพราะยังไม่มีถนนตัดผ่านเหมือนทุกวันนี้ บ้านริมน้ำมีท่าสำหรับจอดเรือและอาบน้ำอยู่
หน้าบ้าน ริมตลิ่งมีต้นสนุ่นเรียงเป็นแถว ผมชอบมองตอนมันพลิกใบกระทบแสงแดดเป็นมันวับเชียว
พ่อแม่บอกว่ารากสนุ่นช่วยยึดดินไม่ให้พังลงน้ำง่ายๆ คล้ายกับหญ้าแฝกน่ะแหละครับ
หลังบ้านผมมีบันไดลงไปทางรั้วหนามไผ่ ประตูสังกะสีติดขอบไม้ ตกค่ำต้องผูกโซ่คล้อง
กุญแจไว้ สาเหตุเพราะก่อนนั้นมีโจรผู้ร้ายชุกชุมจนต้องป้องกันเอาไว้ก่อน ที่ดังๆ ก็เสือสนธ์ พลมา
ฉายา "ขุนโจร ร้อยศพ" แต่ห่างบ้านผมไปคนละอำเภอ แถวริมรั้วค่อนข้างร่มครึ้ม เพราะนอกจากต้น
มะม่วงใหญ่ๆ ทั้งอกร่อง สามฤดูและมะม่วงแก้วหลายต้น ก็ยังมีทั้งกล้วย มะละกอ ข่า ตะไคร้ มะกรูด
มะพร้าวอีกสามต้นสูงลิบเชียว มะพร้าวแกงครับ ไม่ใช่มะพร้าวอ่อน
ออกจากรั้วไปก็คือทุ่งนาเวิ้งว้าง สุดลูกหูลูกตา ที่น่ากลัวสุดๆ คือ...วัดเจดีย์หัก!!
ความจริงน่ะไม่มีวัดเหลืออยู่แล้ว แม้แต่ซากยังไม่มี นอกจากเจดีย์ยอดด้วนเอียงกระเท่เร่
องค์เดียว ชาวบ้านเรียกว่าเจดีย์หักครับได้ยินเขาร่ำลือกันมานานแล้ว ว่าใต้เจดีย์นั่นมีสมบัติโบราณฝัง
ไว้สมัยกรุงแตก บางคนก็ว่ามีมาก่อน
นั้น ด้วยซ้ำ เจ้าของเขาฝังไว้กับศพทาส กำชับให้เฝ้าสมบัติไว้จนกว่าเจ้าของจะกลับมา
เอา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้มาหรอกครับ สงสัยว่าคงจะตายไปเสียตั้งนมนานแล้ว
ต่อมาเกิดโรคระบาดหนัก ผู้คนล้มตายกันมาก แม้พระเณรก็เช่นกัน ต้องอพยพ หลบภัยไป
อยู่ที่อื่นกันหมด วัดนั้นก็เลยกลายเป็นวัดร้างมาเกือบร้อยปี
ตาสอนขี้เมาชอบแวะมาคุยที่บ้านบ่อยๆ อ้างว่าติดใจฝีมือน้ำปลาหวานของแม่ จะ
จิ้มด้วยมะม่วงหรือกระท้อนก็อร่อยทั้งนั้น แต่ผมว่าแกติดใจเหล้าที่พ่อยกมา ให้กินมากกว่า
ตาสอนนี่แหละที่เล่าเรื่องผีดุที่วัดเจดีย์หักให้ฟัง!
บอกตามตรงว่าผมไม่เคยย่างกรายไปที่นั่นมาก่อนเลย เพราะความกลัวผีตามประสาเด็ก
ขนาดนั่งเรือผ่านตอนเย็นๆ มองเห็นเจดีย์หักสีทึมๆ นั่นก็รู้สึกเสียวสันหลังพิลึก
แกเล่าว่าเมื่อก่อนเคยมีคนดอดไปขุดกรุใต้เจดีย์เพื่อหาสมบัติ ขนาดไปกันสามคนยังเจอ
ผีหลอกจนวิ่งหนีไม่คิดชีวิตไปตามๆ กัน
พวกนั้นเล่าว่า ขณะที่กำลังขุดหาสมบัติกันเหย็งๆ ก็เกิดลมพัดอู้ๆ หนักหน่วงทั้งที่ท้องฟ้า
ยังขาวกระจ่าง เห็นดาวระยิบระยับ พอขุดต่อก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหบโหยดังขึ้นใกล้ๆ ตอนแรกนึกว่า
เป็นเสียงลมพัดแรงก็เลยไม่สนใจ ที่ไหนได้ล่ะ เสียงหัวเราะดังขึ้นทุกทีเหมือนมีใครโผล่เข้ามาอยู่
ใกล้ๆ
คราวนี้หันขวับไปมองพร้อมกัน เสียงหัวเราะดังมาจากเหนือหัว เงยหน้าขึ้นไปก็มองเห็น
ภาพน่าขนหัวลุกปรากฏขึ้นบนเจดีย์หักนั่นเอง!
นั่นคือร่างดำทะมึนยืนจังก้า ก้มลงมองด้วยนัยน์ตาแดงจ้าอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ ในมือถือ
ดาบเล่มใหญ่ขาววับ พลางเงื้อขึ้นช้าๆ แต่นักขุดกรุทั้งสามร้องจ้า จอบเสียมหลุดจากมือ ผงะหน้า
นัยน์ตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัวสุดขีด หันหลังกลับ แผดร้องโหวกโหวย เผ่นกระเจิงไปคนละ
ทิศละทาง...รุ่งขึ้นจับไข้เพ้อคลั่งอยู่หลายวันกว่าจะทุเลา
"โอ๊ย! กลัวแล้ว...ไม่เอาแล้ว! ปู่โสมอย่าฆ่าฉันเลย..."
เสียงเพ้อโอดโอยครวญคราง บางทีก็ลืมตาโพลง จ้องมองอย่างหวาดกลัว เล่นเอาญาติมิตรที่
เฝ้าไข้ พลอยทำหน้าเลิ่กลั่ก มองซ้ายมองขวา ขนลุกขนพองด้วยความกลัว ทุกคน
ตาสอนเล่าอีกว่า ต่อมามีผัวเมียชราชื่อตาแช่มกับยายจาด เที่ยวบอกใครๆ ว่ามีปู่โสมมาเข้า
ฝันให้ไปขุดสมบัติ! คนอื่นๆ ส่ายหน้ายอมกลัว แต่สองผัวเมียบุกบั่นไปเจดีย์หักตอนกลางคืน คิดว่าจะ
ได้พบกับขุมทรัพย์ปู่โสมเข้าจริงๆ
ลงเอยด้วยการซมซานกลับบ้าน ตาแช่มนอนเจ็บอยู่ 2-3 วันก็สิ้นใจ ส่วนยายจาดกลายเป็น
คนคุ้มดีคุ้มร้าย เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้ ชี้ไม้ชี้มือไปที่นั่นที่นี่ ร้องว่านั่นไงทอง! ทองคำทั้งนั้น
เลย...แล้วก็ร้องไห้โฮ เสียงเยือกเย็นเข้าไปถึงหัวใจของทุกคนที่ได้ยิน
เมื่อตาสอนกลับไปแล้ว พ่อก็บอกว่าอย่างไปเชื่อถือเป็นจริงเป็นจังนักเลย พ่อเองก็เคยฟัง
มาตั้งแต่เด็กๆ ป่านนี้ไม่มีผีสางเหลืออยู่แล้ว ผมก็เชื่อพ่อครับ แต่ตอนกลางคืนมองผ่านหน้าต่างไปที่
เจดีย์หัก ทำไมผมเห็นมียอดแหลมๆ ก็ไม่รู้ เหมือนมีใครนั่งยองๆ แล้วชูดาวขึ้นเหนือหัวเล่นเอาต้อง
เผ่นเข้ามุ้งทันที!
เดี๋ยวนี้ความเจริญรุกล้ำเข้ามา ไม่เหลือซากเจดีย์หัก ให้เห็นอีกต่อไปแล้วครับ
