คุณลุงพัฒน์เป็นญาติห่างๆ ทางพ่อผม นานๆ เราจะได้เจอกันที แต่เขาก็เห็นผมมาตั้งแต่

เล็กๆคุณลุงมีลูกสาวสองคน เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 กับ ม.6 บ้านอยู่แถวบางกะปิ

เป็นบ้านเก่าแก่มากๆ มันดูโอ่อ่าแต่บรรยากาศเงียบเหงาน่าวังเวงใจสิ้นดี

แน่ละครับ ก็อยู่กันแค่สี่คนคือคุณลุง คุณป้าและลูกๆ กับคนรับใช้แบบเช้ามาเย็นกลับอีกสองคน

มีเรื่องน่าประหลาดอย่างหนึ่ง คือคุณลุงคุณป้าและลูกๆ อยู่รวมกันในห้องหนึ่งชั้นล่าง ส่วนชั้นบนซึ่งมี

ถึงสามห้องนอนกลับปล่อยไว้เฉยๆ ไม่มีใคร อยู่...คงขี้เกียจขึ้นบันไดมั้ง

คุณลุงให้ผมเลือกเอาเองว่าอยากอยู่ห้องไหน ผมเลือกห้องที่อยู่ติดกับบันได

เพราะมีห้องน้ำในตัวด้วย

ชั้นบนนี่กว้างขวางมาก เวลากลางคืนจะน่ากลัวพิลึก คิดดูซิครับ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่เฉพาะชั้นล่างเท่านั้น

ชั้นบนที่ผมอยู่จึงเป็นเหมือนโลกอีกโลกหนึ่งเลย...เป็นโลกที่เวิ้งว้างว่างเปล่า ตอนค่ำๆ

ผมกินข้าวเสร็จแล้วจะรีบกลับขึ้นห้องเลย ขืนรีรออยู่จนดึกดื่น ทุกคนจะเข้านอนกันหมด

และบ้านก็ยิ่งวังเวงจนขนลุกแน่ะครับ

พอเข้าห้องแล้วผมจะไม่โผล่ออกมาอีกเลยจนรุ่งเช้า!

แต่ในห้องนอนของผมก็ใช่ว่าจะอบอุ่นปลอดภัย ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาอยู่ด้วยตลอดเวลา

จนผมซึ่งเป็นคนชอบปิดไฟนอน ต้องเปิดไฟดวงหนึ่งไว้ทั้งคืน

ตอนมาอยู่ใหม่ๆ คุณลุงใจดีซื้อคอมพิวเตอร์ให้ผมใช้ โต๊ะที่วางคอมพ์นี้เดิมหันหน้า

เข้าฝาผนัง เวลานั่งผมจะหันหลังให้กลางห้อง แต่พอใช้ไปสักพัก ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ

พิกล เลยย้ายที่นั่งใหม่ หันโต๊ะออกกลางห้องและผมนั่งชิดผนัง ค่อยยังชั่วหน่อย...

แต่ความรู้สึกว่าถูกจับจ้องจากสิ่งลึกลับก็ยังมีอยู่

จะเป็นด้วยความรู้สึกนี้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ ทำให้ผมปรุงแต่งเรื่องราวเป็นความฝันสุดสยอง

คืนหนึ่ง หลังจากมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณเดือนเศษ ผมก็ฝันไป ซึ่งในฝันนั้นเหมือนความจริงมากเลยครับ

ในฝันนั้น ผมก็อยู่ในห้องนี้แหละ แต่ไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้ชายผู้หญิงวัยกลางคนยืนอยู่ด้วย

ทั้งคู่มีใบหน้าโศกเศร้า น้ำตาไหลตลอดเวลา และเหม่อมองมาทางเตียง ที่ผมนอน

เมื่อผมมองตามสายตานั้นก็ต้องสะดุ้ง สุดตัว...

บนเตียงนี้มีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งนอนตายอยู่ เธอตัวแข็งทื่อ ดวงตาครึ่งหลับครึ่งเปิด ปากเผยอซีด

ขาว มีคนจัดการกับศพโดยเอาน้ำสีเหลืองๆ คงเป็นน้ำขมิ้นตำกับมะกรูดแล้วเอาแต่น้ำมาลูบไล้ทาศพ

จากนั้นก็หวีผมสามครั้งแล้วหักหวี ผมเห็นเขาเอาเหรียญใส่ปากศพแล้วก็เอาแผ่นขี้ผึ้งแผ่กว้างปิด

คลุมหน้าศพจนมิดและสวมเสื้อเอากระดุมไว้ข้างหลังก่อนจะเอาเสื้อสวมธรรมดาทับอีกชั้น

สุดท้ายก็เอากรวยดอกไม้ธูปเทียนใส่มือศพที่พนมมือ!

ผมตกใจตื่น กลัวอย่างบอกไม่ถูก กลัวจนไม่กล้า มองข้างๆ กลัวจะเห็นศพนั้น

มานอนแข็งทื่ออยู่ด้วย น่ะซีครับ

ความกลัวติดตรึงอยู่กับกระดูกสันหลังผมต่อมาอีกนานเชียวละ มันหวาดไปหมด

ภาพศพเด็กสาวยังจำได้ติดตา ผมกลัวว่ามองไปจะเห็นเธอมายืนพนมมือถือดอกไม้ธูปเทียน

มีขี้ผึ้งปิดหน้า! บรื๋ออออ...ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว คิดแล้วคิดอีกว่าถ้าไม่อยู่บ้าน

คุณลุงแล้วจะไปอยู่ไหนเนี่ย?

ผมขอคุยกับคุณป้าแล้วเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ฟัง ผลที่ได้รับกลับดีเกินคาด คุณป้าร้องโถ! คำเดียว

แล้วก็ให้ผมย้ายจากข้างบนลงมาอยู่ข้างล่าง ซึ่งห้องที่ลงมาอยู่นี้เล็กมาก เป็นห้องเก็บของ มันมี

เนื้อที่พอจะวางเตียงกับโต๊ะคอมพิวเตอร์ได้เท่านั้น พอใส่ตู้เสื้อผ้าแบบพลาสติกเข้าไปแล้วแทบไม่มี

ที่จะเดิน แต่ผมก็ดีใจและรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง มันดีกว่าอยู่ข้างบนคนเดียวมากเลย

ผมเชื่อว่าห้องที่ผมนอนข้างบนคงเคยเป็นของใครคนหนึ่ง และใครคนนั้นก็คงจะตายในห้องจริงๆ

ถึงคุณลุงคุณป้าจะไม่พูดอะไร แต่ท่าทางของท่านก็บอกว่ามันจะต้องเป็นอย่างที่ผมคิด

จะอย่างไรก็ตาม ผมคิดว่าจะทนอยู่ที่นี่จนเรียนจบ ม.ปลาย จากนั้นถ้าเข้ามหาวิทยาลัยผมจะไปอยู่หอ

ขออย่างเดียว...อย่าให้เจอะเจอเรื่องผีๆ สางๆ อีกเลยก็แล้วกันครับ!