"ณิษา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากคอนโดฯ ผีสิง ฉัน ซื้อคอนโดมิเนียมอยู่ที่ลาดพร้าว และเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมาตลอด พอสืบค้นถึงเบื้องลึกเบื้องหลังแล้ว...หนาวเลย!
คอนโดฯ แห่งนี้สร้างมาได้ไม่ถึงสองปี ทั้งใหม่และน่าอยู่มาก เจ้าของเดิมของห้องที่ฉันซื้อต่อนั่นเป็นครอบ ครัวนักธุรกิจ สามีญี่ปุ่นภรรยาไทย มีลูกสาวเล็กน่ารักสองคน ดู ๆ แล้วเป็นห้องที่เรียกได้ว่าใสสะอาด ไม่มีเรื่องผี ๆ สาง ๆ แน่...ดิฉันเป็นคนกลัวผีนะ
เราอยู่ที่นี่กันสามคน พ่อ แม่ และลูก กับคุณแม่สามีวัย 70 เศษ สุขภาพแข็งแรง ส่วนลูกสาวเพิ่งจะวัยรุ่นอายุ 13 เรียนโรงเรียนนานาชาติ สามีทำงานบริษัทระดับผู้บริหาร ส่วนฉันเป็นแม่บ้านเต็มตัว ทำงานบ้าน ทำกับข้าว รับส่งลูกสาวและคอยบริการคุณแม่สามี...ท่านไม่เคยอยู่เฉยๆ เลย ถ้าไม่ไปค้างบ้านเพื่อนก็ไปเที่ยวต่างประเทศกับกรุ๊ปทัวร์ส่วนใหญ่เวลากลางวันฉันจึงมักจะอยู่บ้านตามลำพัง
ห้องของเราอยู่ที่ชั้น 21 สูงลิบลิ่ว วิวดี ไม่เหงา แต่ถ้าเปิดประตูออกมาจะรู้สึกเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างพิกล เพราะเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใครสักคน ต่างก็อยู่ในห้องของตัวหรือไม่ก็ทิ้งห้องปิดไว้ไปทำงาน ถ้าอยากเจอมนุษย์มนาก็ต้องไปชั้น 15 ซึ่งจัดเป็นสวน มีต้นไม้ มีซุ้มเก้าอี้ชิงช้า และบริเวณให้ได้เดินเล่นหรือจ๊อกกิ้งก็ได้ หรือไม่ก็โน่น...ลงชั้นล่างเลย เพราะมีซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านขายของ ร้านทำผม คอฟฟี่ช็อป
พูดถึงเหตุการณ์ที่ฉันเจอ ทีแรกก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่รู้สึกได้ว่าสิ่งของต่างๆ มันเคลื่อนย้ายได้เอง...แบบที่เขาเรียกว่าโพลเตอร์ไกสต์ไงล่ะ!ปรากฏการณ์แรกสุดที่ฉันสัมผัสได้เกิดขึ้นหลังจากเพิ่งเข้าอยู่ได้ 2-3 วัน
วันนั้นเป็นตอนบ่าย ฉันอยู่คนเดียว กำลังปอกขิงอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเพื่อจะทำขิงดอง โต๊ะกินข้าวจัดเป็นโต๊ะยาว หัวโต๊ะสองด้านมีเก้าอี้ด้านละตัว ส่วนด้านข้างจะมีเก้าอี้ด้านละสามตัว ตอนนั้นฉันนั่งหัวโต๊ะ เก้าอี้ทุกตัวจัดวางอย่างเข้าที่เรียบร้อยฉันลุกไปปิดเตาแก๊สที่เคี่ยวน้ำตาลกับน้ำส้มสายชูแล้วเดินกลับเข้ามา แต่ก็ต้องงงงันที่เก้าอี้ทุกตัวถูกดึงออกจากที่ของมัน ดูระเกะระกะเหมือนมีใครมานั่งแล้วเพิ่งลุกออกไป! มันน่าขนลุกเอาการ และทำให้ฉันรู้สึกว่าเมื่อตะกี้เราคิดไปเองรึเปล่าว่ามันเป็นระเบียบกว่า นี้?อีกอย่างหนึ่งคือในห้องนอน เตียงที่ฉันปัดแล้ว เอาผ้าคลุมแล้วมักถูกเลิกออกจนยุ่งเหยิง หมอนมีรอยบุ๋มเหมือนมีใครมาหนุนนอน!
หนังสืออ่านเล่นของลูกสาวมักจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย บางทีฉันก็ดุว่าแกสะเพร่าไปลืมไว้ที่อื่น หนังสือดีๆ แพงๆ ก็ทำหาย แต่ 2-3 วันต่อมามันกลับมาวางหราอยู่บนเตียงของลูกอย่างน่าอัศจรรย์
แว่นอ่านหนังสือของคุณย่าหายบ่อยที่สุด แล้วจะโผล่กลับคืนมาเองม่านหน้าต่างที่เปิดไว้ชอบรูดปิดได้เองด้วย เมื่อฉันเดินออกจากห้อง จนบางทีก็ไม่แน่ใจว่าผีหลอก หรือตัวเองเป็น อัลไซเมอร์
วันหนึ่งคุณแม่สามีเปรยว่าท่านไม่ชอบอยู่ที่นี่ เพราะตาฝาดเห็นคนเดินแว่บไปแว่บมาในห้องท่านอยู่เป็นประจำ แถมท่านรู้สึกคล้ายถูกแกล้ง เดี๋ยวแว่นหายเดี๋ยวกระเป๋าสตางค์หาย
ดิฉันเองเคยโกรธสามีเพราะได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงจากเขา เหมือนมันติดเสื้อผ้ามายังงั้นแหละ
ตอนดึก ๆ เรามักได้ยินเสียงแมวรึทารกก็ไม่รู้ร้องเบาๆ อย่างน่าสงสาร ออกมาดูก็ไม่เห็นมีอะไร นั่นไม่ร้ายเท่า กับยามดึกสงัดที่เราอยากเข้าห้องน้ำ แต่มันไม่ว่างสักที! ใครบางคนอยู่ในนั้น ทำอะไรกุก ๆ กัก ๆ แต่เมื่อตรวจดูสมาชิกในบ้านก็พบว่ายังนอนหลับปุ๋ยกันทุกคน...แล้วใครล่ะ ในห้องน้ำนั่น?!
ในที่สุดคุณแม่สามีก็สืบจากเจ้าของร้านทำผมจนพบ ว่าห้องนี้มีคนอยู่มาสามเจ้าแล้ว ฉันเป็นรายที่สี่ ส่วนสองรายแรกอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเผ่น เพราะอะไรทราบไหม?เจ้าของห้องเดิมคือรายแรกสุด มีลูกเล็ก ๆ สองคน อยู่อนุบาลกับยังแบเบาะ พวกเขาประสบอุบัติเหตุ รอดชีวิตมาคนเดียวคือเด็กผู้หญิงที่อยู่อนุบาล ทุกวันนี้เด็กไปอยู่กับญาติที่ต่างประเทศ...นี่เองเป็นคำตอบของสิ่งที่รบกวน ฉันอยู่เป็นประจำ คือมักจะหูแว่วได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกหา "น้องแป้ง...น้องแป้งอยู่ไหนลูก..."เฮ้อ! ตอนนี้พวกเรากำลังบอกขายที่นี่ไปซื้อที่ใหม่แล้วละ ใหม่จริง ๆ เราเป็นเจ้าของรายแรกเลย อีกสองสัปดาห์เราก็จะย้ายไปแล้ว...
ว่าแต่...ในสองสัปดาห์ต่อจากนี้ฉันจะเจอกับอะไรก็ไม่รู้ มันหนาว ๆ พิกล ได้แต่สวดมนต์และเปิดไฟสว่างจ้ากันทุกคืนเลย...ไม่อยากขนหัวลุก
