ช่วงปิดเทอมใหญ่ที่ได้หยุดพักผ่อนยาวหลายเดือน ทับทิมเพื่อนสนิทของฉันได้ชวนฉันไปเยี่ยมบ้านของเธอที่ จ.น่าน ก็เข้าท่านะ เพราะนานๆ จะได้ไปเที่ยวไกลๆ ซะทีหนึ่ง อีกทั้ง แม่ก็มิได้คัดค้าน ด้วยรู้ดีว่า เราเรียนกันหนักแค่ไหน
ในช่วงที่ผ่านมา บ้านของทับทิมเป็นรีสอร์ทอยู่ติดธรรมชาติ ด้านหลังรีสอร์ทจะมีหนองน้ำขนาดใหญ่ สำหรับให้นักท่องเที่ยวพายเรือเล่น หรือจะตกปลาก็ได้ ถ้าได้ตัวใหญ่ก็คิดตามน้ำหนักปลากิโลฯ ละเท่าไรก็ว่ากันไป ดูแล้วเป็นสถานที่ที่น่าเที่ยวมากๆ
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ฉันไม่ เข้าใจในพฤติกรรมของทับทิมเท่าไร คือ สักประมาณ 5 โมงเย็น เป็นต้นไปทับทิมจะเดินหายไปทางหนองน้ำเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ฉันตามดูพฤติกรรมมาหลายวันจึงอดถามไม่ได้ และก็ได้คำตอบอันน่าสะพรึงกลัวว่า ที่หนองน้ำแห่งนี้เป็นที่จบชีวิตของแฟนหนุ่มของทับทิม เดิมที ฝูงปลาเหล่านี้ไม่ได้มีมากมายหรือตัวใหญ่โตอย่างที่เห็นหรอก
ตั้งแต่ แฟนหนุ่มของเธอถูกฆ่าตาย และนำศพมาทิ้งไว้ในหนองน้ำที่นี่ ฝูงปลาก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่สำคัญ ฆาตกรก็มิใช่ใครที่ไหน บิดาของทับทิมเอง ท่านโกรธที่ทับทิมแอบมีแฟนและมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทั้งคัดค้าน และสั่งห้ามพบกันอีกเด็ดขาด
จึง มีปากเสียงกับแฟนของทับทิม แล้วเลยเถิดไปจนถึงกับพลั้งมือฆ่ากันตาย ทับทิมกับแม่ไม่อาจแจ้งตำรวจจับพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเองได้ลง แต่ถึงกระนั้นเวรกรรมก็ได้ตามสนองบิดาของเธอแล้ว เมื่อเช้าวันหนึ่ง มีคนงานมารายงาน ว่าพบรองเท้าของพ่อเธอถูกทอดทิ้งไว้ที่ริมหนองน้ำ
นับ ตั้งแต่นั้น บิดาของเธอก็หายตัวไปพร้อมกับขนาดของปลาที่เริ่มใหญ่โตมาก ทั้งๆ ที่ไม่เคยให้อาหารพวกมันเลย ข้างๆ หนองน้ำจะมีป้ายไม้ขนาดใหญ่ปักไว้ว่า ห้ามลงเล่นน้ำในตอนกลางคืน ทับทิมอธิบายให้ฟังว่า หลังจากนั้น เกือบทุกปี จะมีคนโชคร้ายต้องมาสังเวยชีวิตที่หนองน้ำแห่งนี้เรื่อยๆ
โดยที่ไม่ มีใครทราบสาเหตุ ฉันไม่ค่อยแน่ใจ ว่าทำไมทับทิมถึงได้เล่าเรื่องราวสยองขวัญนี้ให้ฉันฟัง แต่ที่แน่ๆ หลังจากฟังจบ ฉันรีบขอตัวแยกออกมาเก็บเสื้อผ้า และข้าวของเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน
ทันที ด้วยเกรงว่า ปีนี้อาจเป็นฉันก็ได้ที่โชคร้าย เอาชีวิตมาสังเวยให้กับหนองน้ำมรณะแห่งนี้ เพราะทับทิมรู้อยู่แก่ใจ ว่าฉันเป็นคนว่ายน้ำไม่เป็น
