เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณโอคส่งเข้ามาครับ คุณโอคเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 6 ประจำอยู่ที่โรงพยาบาล
แห่งหนึ่ง ในจังหวัดนครราชสีมา ซึ่งก็จะต้องอยู่เวรถึงเช้า ทำงานเหมือนหมอทุกอย่าง คุณโอคเล่า
ว่า.. คืนหนึ่งเวลาประมาณตี 2 ขณะที่ผมอยู่เวรตึกอุบัติเหตุฉุกเฉิน ผมได้รับแจ้งจากพี่พยาบาล ว่าให้
ไปดูคนไข้ ICU ที่ตึกหลวงพ่อกัณหา ซึ่งเป็นตึกสร้างใหม่ อยู่ติดกันกับตึกอุบัติเหตุฉุกเฉินที่ผมอยู่
การเดินทางต้องเดินลงลิฟท์ไปชั้น 2 แล้วเดินข้ามทางเชื่อมไป ซึ่งทางเชื่อมเนี่ยมันจะมืดสลัวๆ และ
เงียบมากๆ ผมไม่แน่ใจว่าปกติมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วรึเปล่า ไม่เคยเดินทางนี้เลย.. ขาไปผมนี่ใจสั่น
กลัว คิดในใจว่าทำไมบรรยากาศมันวังเวง น่ากลัวจัง ผมเลยรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนถึง ICU จนได้
พอดูคนไข้เสร็จ ขากลับระหว่างทางเชื่อมเดิม ผมก็รีบเดินอีกเหมือนเดิม แต่คราวนี้มันไม่เหมือนเดิม
ครับ มีคุณลุงคนนึง อายุประมาณ 60 ได้แล้วล่ะ ใส่เสื้อสีแดงกางเกงสีเข้มๆ ขายาว จำได้ติดตาเลย
คุณลุงแกหยุดยืนมองผม ตั้งแต่ผมเริ่มเดินเข้าทางเชื่อมมา ผมก็ว่ามันแปลกๆ เลยพยายามไม่มอง
ก้มหน้ามองพื้นแล้วเดินอย่างเร็วเหมือนเดิม..
แต่พอกำลังจะเดินผ่านคุณลุง ผมก็ต้องสะดุ้งครับ เมื่อคุณลุงเรียกว่า ‘หมอๆ’ ผมก็หยุดเดินแล้วหันไป
ตอบลุง ‘ครับผม มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ?’ ลุงแกถามด้วยสีหน้าเศร้าๆ ว่า ‘คนตายแล้ว เค้าให้ไปตรง
ไหนเหรอหมอ..?’ พอจบประโยคนั้นเท่านั้นล่ะ กูนี่ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบวิ่งสุดชีวิตลงไป ER ขนลุก
ไปทั้งตัว! คืนนั้นทั้งคืนนี่ไม่ได้นอนเลยล่ะครับ.. แต่คิดไปคิดมาก็น่าสงสารลุง ในโลกหลังความตาย
แกคงไม่รู้จะไปถามใคร..
