แรกๆ เราเล่าให้แม่ฟังว่าอาการเป็นแบบนี้นะ แม่เรากลับไม่เชื่อ บอกว่าเราคงกลัวผีมาก เลยพูดไป

เรื่อยเปื่อย.. แต่พักหลัง อาการเริ่มหนักขึ้น เราเริ่มเดินไปที่ระเบียงเองบ้าง เดินออกไปกลางถนนเอง

บ้าง บางครั้งก็นั่งร้องไห้คนเดียว โดยทั้งหมดที่ว่ามานั้น เราไม่รู้สึกตัวเลย จะมีคนมาดึงเราไว้ทัน

เสมอ.. จนแม่เราเริ่มเชื่อขึ้นมาบ้าง พาเราไปหาคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน ไปทำพิธีปัดรังควาน เป็นพิธี

ที่เอาเรามาพันสายสิญจน์ แล้วคนแก่ก็จะสวดมนต์ ท่องคาถา แล้วพรมน้ำมนต์ใส่เรา แรกๆ ก็อาการดี

ขึ้นบ้าง แต่พอสักพักก็เป็นใหม่ ชีวิตเราวนเวียนอยู่กับการทำพิธีกรรมแบบนี้เป็นปีๆ

จนมีวันหนึ่งเราไปเล่นที่บ้านเพื่อน ซึ่งห่างจากหมู่บ้านไปพอสมควร ไปกับเพื่อนแค่ 2 คน ไม่มีผู้ใหญ่

ไปด้วย เราได้ไปเจอกับลุงของเพื่อนค่ะ เป็นคนที่มีคาถาอาคมมีของ แกจ้องเราอยู่นาน ก่อนจะเรียก

เราไปหา แล้วพูดว่า ‘หนูๆ หนูรู้ตัวหรือเปล่าว่ามีวิญญาณตามอยู่?’ ไอ้เราได้ฟังก็ตกใจถามกลับว่า ‘ลุง

รู้ได้ยังไง?’ ลุงแกบอกว่า ‘ให้แม่ไปทำบุญให้เขาด้วย เขาตามหนูจะเอาหนูไปอยู่ด้วย

เขาแค้นที่หนูได้เกิด แต่เขาไม่ได้เกิด เขาเป็นเด็กผู้ชาย..’

พอเราได้ฟังก็กลัว รีบวิ่งกลับบ้านเพื่อจะไปถามความจริงจากแม่ทันที พอถึงบ้าน เราก็เดินตรงเข้าไป

ถามแม่ทันทีว่า ‘แม่ หนูมีพี่ชายใช่ไหม แม่ฆ่าเขาใช่ไหม?’ พอจบคำถาม แม่เราหน้าซีดทันที แล้วก

ระชากแขนเราอย่างแรง ถามว่า ‘ไปรู้มาจากไหน!?’ เราบอกให้แม่ตอบเรามาก่อน แม่กลับทำหน้าดุ

และพูดแบบอาละวาดใส่ว่า ‘เออ! ก็ยายมึงให้กูทำ มึงคิดว่ากูอยากทำเหรอ? เด็กมันตั้ง 6-7 เดือน

แล้ว! แล้วมึงไปรู้เรื่องมาจากไหน ใครบอกมึง? ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกนะ!’ เราก็ร้องไห้ไป พร้อมกับ

เล่าเรื่องลุงของเพื่อนให้ฟัง จากนั้นแม่เราก็ได้แต่นั่งร้องไห้ไม่พูดไม่จา..

เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ก็พาเราไปทำบุญที่วัด ‘มาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่ขอโทษ..’ นี่คือคำที่

เราได้ยินจากปากแม่ และตั้งแต่วันนั้นมา เราก็ไม่เคยมีอาการแปลกๆ อีกเลย และเชื่อไหมคะว่า

หลังจากนั้นไม่นาน เราก็มีน้องชายอีกคนค่ะ..