คุณนัทเล่าว่า.. ผมมีอาชีพเป็นช่างอาคารครับ ช่วงนั้นผมเพิ่งออกจากที่ทำงานเก่ามาได้สักพัก ก็มี
บริษัทแห่งหนึ่งมาชวนผมไปทำงาน เป็นช่างอาคารนี่ล่ะครับ แต่ครั้งนี้เป็นโรงพยาบาล ไม่ใช่อาคาร
สำนักงานเหมือนที่ผมเคยทำมา ผมก็ตอบตกลงไปครับ เพราะบริษัทเสนอตัวเลขมาค่อนข้างสูงเลยที
เดียว.. พอเริ่มงานวันแรกผมก็เข้าไปทักทายเพื่อนร่วมงานของผม แต่ทุกคนกลับมองผมแปลกๆ ผมก็
งงๆ เลยทำเฉยไว้ดีกว่า ทำงานตามปกติ
การทำงานที่นี่ก็ไม่ต่างจากที่เก่าเท่าไหร่ คือจะต้องดูแลทุกอย่างในโรงพยาบาลให้อยู่ในสภาพดี
เช่นเดินไฟ เดินสายโทรศัพท์ ติดตั้งอินเตอร์เน็ต และงานสารพัดช่างครับ วันหนึ่งเวลาประมาณ 5 โมง
เย็น ขณะที่ผมกำลังนั่งรอสายเรียกเข้าจากพยาบาล เพื่อให้เข้าไป service งานต่างๆ ก็มีสายภายใน
โทรเข้ามา ที่หน้าจอแจ้งว่ามาจากชั้น 5 ผมก็รับสายทันที แนะตัวเองตามสเต็ปการรับงาน ปลายสาย
น่าจะเป็นพยาบาลวัยสัก 40 ก็บอกให้ผมไปเปลี่ยนหลอดไฟชั้นที่ 5 ให้ที ตอนนี้ห้องมืดมองอะไรไม่
เห็นเลย ผมก็ตอบรับ บอกว่าจะรีบไปเปลี่ยนให้ทันทีครับ.. และผมก็เตรียมบันได หลอดไฟ และ
อุปกรณ์ เพื่อไปทำงาน ผมขึ้นลิฟท์ และกดไปที่ชั้น 5 พอลิฟท์ขึ้นไปถึงชั้น 5 มันก็หยุด แต่ประตู
ลิฟท์ยังไม่เปิดในทันที ผมคิดในใจว่าสงสัยลิฟท์ตัวนี้น่าจะมีปัญหาละ แต่สักพักมันก็เปิดออก ด้าน
หน้าของผมมีประตูเลื่อนเป็นกระจกฝ้าถูกปิดไว้ มีตัวเลข 5 แปะไว้ด้านบนประตูเพื่อบอกชั้น.. จู่ๆ ผมก็
นึกขึ้นได้ว่า มันก็แปลกอยู่อย่างนะ ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณอาทิตย์กว่า
ถูกเรียกไปมาทุกชั้น แต่กลับยังไม่เคยมาที่ชั้น 5 นี่เลย..
แล้วผมก็รีบเดินปรี่เข้าประตูไปในชั้น พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ ผมก็หน้าเสีย แทบวิ่งออกมา
เลยทีเดียว เพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันคือ เตียงนอนของคนป่วยเยอะแยะมากมาย กองทับกันเต็มไป
หมด เหมือนเป็นชั้นที่ไม่ได้ถูกเปิดใช้งานน่ะครับ บรรยากาศชวนขนลุกมากๆ แต่ผมก็ยังคงทำตาม
หน้าที่ ผมเดินเข้าไปตะโกนเสียงดังเลยว่า ‘มาเปลี่ยนหลอดไฟครับ’ แต่ทั้งชั้นเงียบมาก ไม่มีเสียง
ตอบรับสักนิด ผมเดินไปจนสุดทางของชั้นก็ไม่เจอใคร ผมเลยเดินกลับมาที่ลิฟท์ ขณะเดินกลับผมได้
กลิ่นเหม็นลอยมาเตะจมูก ทั้งกลิ่นเหม็นเน่า กลิ่นยา กลิ่นสาบ ปนกันไปหมด ผมก็ลองมองเข้าไป
ตามห้องต่างๆ มันก็มืดสนิทเลย ผมก็เริ่มกลัวมากขึ้นๆ แต่ก็ต้องทำเป็นไม่กลัว เพราะเคยได้ยินมาว่าผี
แม่งชอบหลอกคนที่กลัว ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจนถึงหน้าลิฟท์ กดปุ่มลงอย่างไว ไม่กล้าหันกลับไปมอง
เลย แต่ผมลืมปิดประตูเลื่อนครับ แล้วผมกลับได้ยินเสียงประตูมันกำลังค่อยๆ เลื่อน แล้วก็ปิดดัง ‘ปั้ง!’
ผมสะดุ้งเฮือก น้ำตาจะไหลเอาเลยตอนนั้น ตอนนั้นลิฟท์ก็ลงมาพอดีครับ แต่มันกลับไม่จอดที่ชั้น 5!
..ผมตัดสินใจแบกบันไดพร้อมอุปกรณ์ช่างวิ่งลงทางบันไดหนีไฟจากชั้น 5 เลย แต่จังหวะที่กำลังลง
ไป สายตาเจ้ากรรมผมมันก็ดันมองไปที่ประตูเลื่อนชั้น 5 นั่น ผมเห็นชัดเจนเลยครับ เป็นเงาผู้หญิงแก่
ในชุดคนไข้ มองเห็นหน้าไม่ชัด เอามือทาบกระจกอยู่! ผมนี่ขนลุกซู่ รีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลยครับ..
พอผมลงมาถึงห้องช่าง ผมก็ตรงเข้าไปถามพวกพี่ๆ ที่อยู่มาก่อนว่า ‘ที่ชั้น 5 มีคนอยู่มั้ย?’ พวกพี่ๆ
เห็นผมหน้าตาตื่นมา เลยถามผมว่า ‘ไปทำอะไรที่ชั้น 5 มารึเปล่า?’ ผมก็เล่าไปตามที่เจอ เท่านั้น
แหละ พวกพี่ๆ นี่หน้าถอดสีกันเลยครับ จนมีพี่คนหนึ่งบอกว่า ‘ที่ชั้น 5 น่ะ สมัยก่อนนี่เฮี้ยนมาก
พยาบาลโดนกันเยอะจนอยู่ไม่ได้ต้องสั่งปิดไป.. แล้วสายโทรศัพท์นั่นน่ะ แน่ใจเหรอว่าโทรมาจากชั้น
5 เพราะระบบไฟ กับโทรศัพท์ที่ชั้นนั้นมันถูกตัดไปตั้งนานแล้ว!’ ผมนี่อึ้งเลยครับ.. จนทุกวันนี้ผมยัง
หลอนอยู่เลยว่า สายที่โทรมาจากชั้น 5 ให้ผมไปเปลี่ยนหลอดไฟนั่นคือใคร..
