มีหลวงพ่อองค์หนึ่งได้ร ับนิมนต์ไปฉันเพลในงานศพในหมู่บ้านไม่ ห่างจากวัดมากนัก หลวงพ่อออกจากวัดก็เดินผ่านป่าช้า ที่รกครึ้มไปด้วยตนไม้ใหญ่ซึ่งวังเวง ได้ยินเสียงเรไรร้องระงมอยู่เซ็งแซ่ เมื่อเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งท่านมองเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งไกวเปลอยู่ ที่โคนต้นไม้ เสียงเด็กในเปลร้องไห้จ้า หลวงพ่อรู้ทันทีว่าเป็นลูกผี แต่ก็แปลกใจทำไมปรากฏตัวตอนกลางวัน เพราะตามปกติผีกลัวแสงแดด แต่ป่าไม้รกครึ้มเช่นนี้ก็อาจจะเอื้ออำนวยให้ผีไม่กลัวแสงแดดก็ได้ หลวงพ่อไม่หันไปมอง เดินดุ่มตรงไปข้างหน้า แต่พอหลวงพ่อจะพ้นชายป่า เด็กหญิงคนนั้นกลับเรียกหลวงพ่อเสียงดังจนหลวงพ่อตกใจ หยุดชะงักทันที
“หลวงพ่อช่วยบอกให้แม่กลับมาได้แล้ว น้องร้องอยากนม” เด็กหญิงคนนั้นพูดขึ้นอย่างร้อนรน
“แล้ว อาตมาจะไปรู้ล่ะว่า แม่ของหนูคนไหน” หลวงพ่อตอบทันที เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเด็กหญิงคนนี้เป็นผี ดังนั้นแม่ของมันในงานศพก็ต้องเป็นผี เด็กหญิงเดินดุ่มมาหา หลวงพ่อกลั้นลมหายใจท่องคาถากันผีพัลวัน
เด็กหญิงหน้าตาสะสวยลูกสาวผียื่นรากไม้ชิ้นหนึ่งยาวขนาดคืบให้หลวงพ่อแล้วพูดว่า
“ให้หลวงพ่อเอารากไม้นี้ทัดหูไว้จะเห็นแม่เอง แม่คือคนสวมเสื้อสีแดง”
หลวง พ่อรีบรับรากไม้มาอย่างหวาด ๆ แล้วหันไปดูที่เปลเด็กอ่อน ฉับพลันนั้น เด็กอ่อนในเปลหยุดร้องไห้ ลุกขึ้นนั่งยิ้มแป้น หลวงพ่อตกใจผละออกพลางวิ่งพลางเดินไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กชายหญิง 2 พี่น้องไล่ตามหลังมาจนขนหัวลุก
พอหลวงพ่อไปถึงหน้าบ้านงานศพ ซึ่งเป็นบ้านใต้ถุนสูง ก็เอารากไม้ทัดหูชะเง้อชะแง้ขึ้นไปดูบนบ้านเห็นพระภิกษุ 2-3 รูปนั่งรออยู่ เจ้าบ้านยกสำรับกับข้าวซึ่งเป็นภัตตาหารเพลมาวาง เห็นผีชายหญิง 10 กว่าตัวเข้ามาแย่งกินกับข้าวในสำรับข้าวนั้นกันอุตลุดอย่างเอร็ดอร่อย หยิบชิ้นโน้นดูดแล้วทิ้ง หยิบชิ้นนี้จ๊วบ ๆ แล้วทิ้งใส่ลงในถ้วยแกงอีก ดูทุกคนหิวกระหายเหมือนคนอดข้าวมานาน และผู้หญิงสวมเสื้อสีแดงก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย หลวงพ่อจึงตะโกนขึ้นว่า
“คนที่ใส่เสื้อสีแดงนั่นลูกร้องกินนม กลับบ้านได้แล้ว”
เท่า นั้นเอง ผู้หญิงสวมเสื้อสีแดงที่เป็นผีกินข้าวในสำรับพระก็ลอยละลิ่วมาถึงหลวงพ่อ อย่างรวดเร็ว ไม่พูดพล่ามทำเพลง เข้ามาแย่งชิงรากไม้วิเศษที่หลวงพ่อทัดหูอยู่ทันที ฝ่ายหลวงพ่อก็อยากได้รากไม้เลยแย่งกับผีอยู่อุตลุดจนจีวรหลุดลุ่ย ผู้คนที่มาในงานก็หัวเราะกันใหญ่ว่าทำไมหลวงพ่อทำท่าทางแปลก ๆ เหมือนสัปยุทธ์อยู่กับข้าศึก
