เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ของคุณนิว เกิดขึ้นสมัยเรียนอยู่ ม.4 ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในจังหวัดนนทบุรี
ตอนช่วงงานเทศกาล ครบรอบก่อตั้งโรงเรียนประจำปี โดยจะจัดขึ้นปีละ 3 วัน ไม่มีการเรียนการสอน
ในงานจะมีออกร้านขายของ มีเวทีแสดง 2 ที่ คือเวทีนอก สำหรับการแสดง ที่จัดโดยนักเรียนกันเอง
และเวทีในห้องประชุม จะเป็นทางการมากกว่า ซึ่งจัดให้ ผอ. และผู้ปกครอง เข้ามาชมการแสดง ปีนี้
เป็นปีแรกที่ คุณนิวรับหน้าที่เป็นพิธีกร ส่วนของเวทีใน ทำหน้าที่พูดเปิดการแสดงแต่ละชุด รวมถึงกด
ปุ่มเปิด-ปิดม่าน ในส่วนของแบคสเตจ คุณนิวเล่าว่า..
ตามธรรมเนียมของโรงเรียน ในวันแรกของงาน การแสดงชุดแรก จะเป็นรำอวยพร มีเพื่อนในกลุ่มนิว
แสดงอยู่ด้วย 2 คน นอกนั้นเป็นรุ่นพี่.. ก่อนแสดง ก็เจอเพื่อนหลังเวที ทักทายกันตามปกติ แต่นิว
สังเกตุเห็นครูนาฏศิลป์ ที่คุมการแสดง จุดธูป ยืนไหว้อยู่หลังเวที นิวเดาว่าอาจเป็นการไหว้พ่อแก่
เพื่อความเป็นมงคลก่อนการแสดง จนการแสดงผ่านไปจนจบ.. นางรำที่แสดงชุดนั้นทุกคน รวมถึง
เพื่อนนิว ร้องไห้ออกมาทันที ที่ม่านปิดลง ซึ่งตอนนั้น นิวไม่มีโอกาสได้ถาม
หรือสงสัยอะไร เพราะต้องกล่าวเปิดการแสดงต่อไป..
จนตอนเย็นงานเลิก มีโอกาสได้ถาม เพื่อนนิวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ และพูดว่า ‘ทุกคนเห็นพี่ฟ้ามา
รำด้วย’ นิวฟังแล้วก็ตกใจ เลยถามกลับ ‘พี่ฟ้า ม.6 ที่เพิ่งเสียไปเมื่อวานอ่ะนะ?’ คือนิวเองก็ไม่ทราบ
แต่แรก ว่าใครรำในชุดนี้บ้าง ทราบแต่เพียงว่า เมื่อวานก่อนงาน มีพี่ ม.6 ชื่อฟ้า เป็นโรคประจำตัว
กำเริบ ขณะอยู่โรงเรียน นำส่งโรงพยาบาลไม่ทัน เสียชีวิต.. นิวก็เพิ่งมารู้ว่าเขาเป็นนางรำด้วย.. แล้วที่
เห็นครูจุดธูปไหว้ เพื่อนว่า คงเป็นการเชิญผู้ตายมารำค่ะ เป็นความเชื่อ สำหรับคนที่เสียในลักษณะ
ตายโหง ที่เชื่อว่า จะไม่รู้ตัวว่าตนตายแล้ว..
เพื่อนเล่าต่อว่า.. ช่วงที่ขึ้นรำเมื่อเช้า เพื่อนนิวเองอยู่ในตำแหน่งหน้าสุด ส่วนตำแหน่งพี่ฟ้า จะอยู่หลัง
สุดเพราะตัวสูง ในช่วงที่เป็นท่าหมุนตัว จังหวะที่ทุกคน หันหน้าเข้าด้านในเวที ทุกคนเห็นพี่ฟ้ารำอยู่
ด้วย! ในสภาพที่ซีดๆ เหมือนคนป่วย ส่วนคนที่รำคู่พี่เค้า มองไม่เห็นเหมือนคนอื่น แต่ในท่าที่ต้องเอา
มือคล้องคู่รำนั้น เค้ารู้สึกได้ ถึงความเย็นยะเยือกที่ข้อมือชัดเจน และคงเพราะความตกใจ และสลด
ใจ ที่ทุกคนยังทำใจ กับการตายของพี่ฟ้าไม่ได้ จึงได้อดกลั้นน้ำตาไว้ และปล่อยออกมาทันที ที่ม่าน
ปิดนั่นเอง.. พอกลับบ้านไป ในตอนกลางคืน ทุกคนที่รำ ยังได้ยินเสียงพี่ฟ้า เรียกชื่อหลายครั้ง แต่
ไม่มีใครกล้าขานรับ ตามความเชื่อที่ว่า ผีเรียกอย่าขานตอบ
งานโรงเรียนยังคงมีต่อไป การแสดงทั้งหมด ถูกดำเนินซ้ำเดิมอีก 2 วัน นิวพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่
เกิดเมื่อวาน ไม่มองขณะแสดง เพราะนิวต้องทำหน้าที่ตรงนั้น เลยอยากมีสมาธิ และไม่อยากเห็น
อะไรที่ไม่ควรเห็น แต่วันนี้ พอการแสดงจบ ก็ไม่มีใครร้องไห้ หรือเจออะไรเหมือนเมื่อวานแล้ว จนวัน
สิ้นสุดงาน.. เกิดเหตุการณ์ขนลุกกับ นุ่น เพื่อนในกลุ่มนิวเอง นุ่นก็เป็นเด็กนาฏศิลป์อีกคน ที่ขึ้นรำ
เหมือนกัน พอเสร็จการแสดง ครูขอให้นุ่น มาช่วยพับชุดรำเก็บเข้าตู้ เกือบหกโมงเย็น เหลือนุ่นกับครู
แค่สองคน สักพักครูขอตัวไปเซ็นชื่อที่ธุรการ นุ่นจึงต้องนั่งในห้องนั้นคนเดียว อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ห้องนาฏศิลป์อยู่ชั้น 2 ของโรงอาหาร ขึ้นบันไดไปจะเจอห้องโล่งๆ ใหญ่ นอกจากใช้เรียนรำแล้ว ยัง
เป็นที่วางอุปกรณ์กีฬาด้วย บรรยากาศเวลานั้น วังเวงเป็นทวีคูณ
เมื่อรวมกับเหตุการณ์ของพี่ฟ้าในวันแรก..
นุ่นกลับกลบความกลัว ด้วยการพูดกับตัวเองเล่นๆ ว่า ‘อยากกลับบ้านแล้ว แต่ยังไม่เสร็จเลย ถ้าพี่ฟ้า
อยู่ตรงนี้ มาช่วยนุ่นหน่อยสิ..’ สักพัก นุ่นได้ยินเสียงคนขึ้นบันไดมา คิดว่าเป็นครู จึงหันไปมองแต่ก็ไม่
เห็นใคร นุ่นคิดว่าอาจเจออะไรเข้าแล้ว.. จึงก้มหน้าก้มตาพับผ้าต่อไป ไม่เงยหน้าขึ้นมา แต่นุ่นก็รู้สึก
ได้ว่า จุดที่อยู่นอกโฟกัสสายตา เป็นเงา เหมือนกับมีคน กำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนเห็นชัดว่าเป็น
เท้า และชายผ้าชุดรำ หยุดยืนอยู่ตรงหน้า นุ่นได้แต่ก้มหน้าหลับตา คางชิดอกที่สุด เท่าที่จะทำได้
ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิง ที่นุ่นจำได้แม่น ว่าเป็นเสียงพี่ฟ้า พูดว่า ‘ให้พี่ช่วยอะไรไหมคะ?’
เป็นเสียงพูดปกติ ไม่ยาน เหมือนที่เคยได้ยินในหนังผี แต่นุ่นรู้ว่าไม่ใช่เสียงของคน เพราะถ้าเป็น
เสียงคน เราจะรู้ว่า ต้นกำเนิดเสียงมาจากตรงไหน แต่ที่นุ่นได้ยิน กลับเป็นเสียง ที่ดังก้องจากข้างในหู
ของนุ่นเอง นุ่นไม่ตอบอะไรหลับตา ไม่กล้าขยับ อยู่อย่างนั้นเป็นนาที.. เมื่อคิดว่ามีสติพอ จึงลุกขึ้น
หันออกนอกหน้าต่าง สูดหายใจเข้าลึก แล้วไม่หันกลับไปอีก.. จนครูกลับมา
จากนั้นก็ไม่มีเห็นอะไรอีกแล้ว..
สำหรับเรื่องที่หลังเวที นิวลองมาคิดดูเล่นๆ ว่า เป็นไปได้ไหม? ที่นิวก็อาจเห็นพี่ฟ้าตรงนั้น แต่ไม่
ทราบว่าเป็นผี แค่เพราะนิวไม่รู้จักหน้าพี่ฟ้า แต่หากว่านิว รู้จักพี่ฟ้ามาก่อน เรื่องเล่าในวันนี้ อาจจะ
กลายเป็นประสบการณ์ตรง ของนิวเองก็ได้ค่ะ… RIP แด่ พี่ฟ้า (นามสมมติ)
