คุณบาสเล่าว่า.. เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปทำงานเป็นผู้ช่วยพ่อครัวที่ร้านอาหารใหญ่แห่ง
หนึ่งในพัทยาครับ ก็ไปสมัครงาน และหาบ้านเช่าเอาไว้เรียบร้อย ถือว่าเป็นการย้ายงานที่ดีมาก
สำหรับผม ทั้งค่าจ้าง และเพื่อนร่วมงาน ลักษณะที่ร้านนี้จะเป็นตึก 5 ชั้น ชั้น 1-2 จะเป็นห้องแอร์
ทั่วไป ชั้น 3 จะเป็นห้อง VIP ส่วนชั้น 4 เป็นชั้นสำหรับเก็บของ และชั้น 5 จะเป็นห้องพักของคนขับรถ
ของเจ้าของร้าน สมัยก่อนตึกนี้จะเดินทะลุถึงกันกับโรงแรมแห่งหนึ่ง แต่ตอนนี้ปิดไปแล้ว การขึ้น-ลง
แต่ละชั้น จะใช้เพียงลิฟท์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะบันไดจะอยู่ฝั่งโรงแรมที่ปิดไปแล้วครับ
ผมทำงานอยู่ที่นี่ราวๆ 2 เดือน เวลาเลิกงาน ก็มักจะจับกลุ่มกินเหล้ากันที่บ้านเช่าของพนักงานครับ
ด้วยความที่ผมเป็นเด็กใหม่ เวลาอยากรู้อะไรเกี่ยวกับร้าน ผมก็จะถามพวกพี่ๆ ที่นั่งกินเหล้าด้วยกัน ก็
ถามนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนถึงคำถามหนึ่ง ผมถามว่า ‘เออพี่! ที่ร้านเราผมก็เคยไปมาทั่วแล้ว แต่ยังไม่
เคยไปชั้น 3 เลย..’ สิ้นคำถามของผม ทุกคนที่กินเหล้าเฮฮากันอยู่ก็เงียบไปเฉยๆ.. จนมีพี่คนหนึ่งพูด
ขึ้นว่า ‘ชั้น 3 มันเป็นห้อง VIP น่ะ เอาไว้ให้แขกช่วงไฮซีซั่นตอนชั้น 1-2 เต็ม หรือบางทีก็ไว้ให้กรุ๊ป
ทัวร์ แต่ว่าช่วงนี้ไม่ต้องถึงชั้น 3 หรอก ชั้น 2 ก็ยังไม่เคยมีแขกมาเต็มเลย..’
แล้วทุกคนในวงเหล้าก็ขำ และเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นทันที ผมเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ..
จนวันต่อมา ตอนนั้นประมาณตี 1 ครึ่ง เป็นเวลาที่ทุกคนคนในร้านเก็บงาน แล้วจะมานั่งรวมกันที่กลาง
ร้าน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมแอบกดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 3 คนเดียวเลยครับ.. พอลิฟท์เปิดที่ชั้น 3
คือมันมืดมากๆ มีแค่แสงไฟจากในลิฟท์ ที่สว่างออกมาพอจะเห็นสวิทช์ไฟ ผมก็เดินไปเปิดไฟทาง
เดิน แล้วก็เห็นว่าที่ชั้นนี้จะถูกกั้นเป็นห้องๆ มีทั้งหมด 5 ห้อง ประตูเป็นกระจกบานเลื่อน แต่ละห้องจะ
มีสวิทช์ไฟอยู่ภายใน ผมก็เดินไปจะเปิดห้องแรก แต่พอเลื่อนดูปรากฏว่ามันล็อคอยู่ เลยตัดสินใจเดิน
ไปเปิดห้องต่อไปเรื่อยๆ ดู จนไปถึงห้องสุดท้าย ในแต่ละห้องจะมีโต๊ะจีนขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง
และมีเก้าอี้จัดเป็นระเบียบอยู่รอบโต๊ะ
สักพักขณะที่ผมยืนดูห้องสุดท้ายอยู่ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเลื่อนโต๊ะ และทำแก้วตกแตกจากห้อง
ข้างๆ ตอนนั้นใจผมเริ่มไม่ดีละ เพราะว่าผมเปิดดูแต่ละห้องมาแล้ว มันไม่มีใครอยู่แน่นอน! ผมตัดสิน
ใจเดินกลับไปที่ลิฟท์ครับ พอเดินพ้นห้องที่ 3 มาก็ได้ยินเสียงเลื่อนประตูเปิด และปิด ดังมาจากข้าง
หลัง ไม่แน่ใจว่าจากห้องที่ 4 หรือห้องสุดท้ายกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่คิดจะหันกลับไปมอง พยายาม
รีบไปที่ลิฟท์ให้เร็วที่สุด.. แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมลืมล็อคลิฟท์ให้เปิดค้างไว้ พอดูเวลาตอนนั้นตี
เกือบจะตี 2 แล้ว ผมกดเรียกลิฟท์ แต่ปรากฏว่าลิฟท์มันไม่ขึ้นไฟอะไรเลย นั่นหมายความว่า ป้าที่
ดูแลตึกแกคงจะกดลิฟท์ลง และปิดลิฟท์ไปแล้ว.. พอจะกดโทรศัพท์โทรหาพี่ๆ แต่ก็ดันไม่ได้เอา
โทรศัพท์ขึ้นมาอีก ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกเลยครับ กลัวจนน้ำตามันเริ่มไหล
คิดว่าคงจะต้องติดอยู่บนนี้ไปจนเช้าแน่ๆ
ระหว่างนั้นผมนึกขึ้นได้ว่า ที่ร้านมันจะมีลิฟท์ที่เอาไว้ส่งอาหาร เป็นลิฟท์ช่องเล็กๆ ที่เวลามันถึงชั้น
ล่างจะมีเสียง ‘กริ๊ง’ และที่สำคัญคือ ลิฟท์ส่งอาหารนี้มันไม่เคยปิดการใช้งาน ผมเลยหากระดาษเพื่อ
ที่จะเขียนข้อความส่งลงไปที่ชั้นล่าง แต่ประเด็นคือ.. ลิฟท์ส่งอาหารมันอยู่สุดทางเดิน ซึ่งหมายความ
ว่า ผมต้องเดินกลับไปที่หน้าห้อง VIP ห้องสุดท้าย! คิดดูว่าขนาดหันไปมองผมยังไม่กล้าเลย.. แต่ก็
คิดในใจว่า ‘เอาเถอะวะ แค่ผีหลอก..’ ผมตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิม เพื่อจะไปยังลิฟท์ส่งอาหาร
แล้วเชื่อไหมครับ ว่าระหว่างที่เดินไปนั้น ผมได้ยินเสียง ‘กึกกักๆ’ จากห้องที่ 4 ตลอด! เสียงเหมือน
คนเดินกระทืบเท้าจากด้านใน ตอนนั้นนี่คือน้ำตาแตกเลยครับ แต่ถ้าไม่มา ก็คงจะต้องอยู่กับมันไป
จนถึงเช้าแน่ๆ ..พอถึงลิฟท์ส่งอาหาร ผมเอากระดาษใส่ลงไป และกดชั้น 1 แล้วผมก็นั่งลงร้องไห้ตรง
นั้นเลยครับ ไม่มีแรงเดินกลับไปแล้ว ผมเขียนในกระดาษว่า ‘ช่วยด้วย!
ผีหลอกอยู่ชั้น 3 ขึ้นมารับหน่อย’
ระหว่างที่รอ เสียงเลื่อนประตูก็ดังขึ้นๆ เป็นเสียงจากห้องที่ 4 แน่นอน และที่มาเพิ่มคือเสียงเดินครับ
เสียงดังเหมือนกับว่ามีอะไรกำลังเดินเข้ามาทางผม.. และแล้วเสียงลิฟท์ก็ดังขึ้นครับ พี่ที่ทำงาน และ
ป้าที่ดูแลตึกรีบมาช่วยกันพยุงผมขึ้น และพาลงไปชั้นล่างอย่างไว.. พอถึงชั้นล่าง พี่ที่ทำงานก็ถามว่า
‘มึงขึ้นไปทำอะไรข้างบนวะ? ขนาดกูอยู่มาตั้งนาน กูยังไม่กล้าขึ้นไปเลย..’ คือพนักงานประมาณ 10
คนยืนล้อมผม พยายามถามนั่นนี่ แต่คือผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ แล้วหลังจากวันนั้น ผมก็ทำงาน
ต่ออีกอาทิตย์เพื่อจะเอาเงินเดือน แล้วผมก็ลาออกกลับบ้านเลย
ถึงจะไม่ได้เห็นอะไร แต่มันน่ากลัวมากจริงๆ ครับ
