เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ช่วงที่น้องสตางค์ทำงานที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งย่านสายไหม น้องสตางค์
เล่าว่า.. ปกติหนูต้องเข้ากะกลางวัน แล้วมีอยู่อาทิตย์นึง หนูต้องย้ายไปเข้ากะบ่าย
เลิกงานประมาณเที่ยงคืนค่ะ
ร้านที่หนูทำงานจะอยู่ห่างจากบ้านประมาณ 500 เมตรเท่านั้น หนูก็จะเดินไป-กลับเอาเวลาทำงาน
ซึ่งระหว่างทางก็จะมีบ้านคนอยู่บ้างค่ะ แต่ช่วง 100 เมตรก่อนถึงบ้านหนู มันจะมีตึกพาณิชย์
อยู่ตึกนึง เคยเป็นโรงพักเก่าที่ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้หลายปีแล้วค่ะ
วันที่เกิดเรื่อง หนูก็อยู่เลยเวลาช่วยกะดึกนิดหน่อย กว่าจะออกจากร้านมาก็ปาไปตี 1 แล้ว.. ระหว่าง
เดินกลับ หนูก็ฟังเพลงมาตลอดทาง จนก่อนถึงโรงพักเก่าประมาณ 10 กว่าก้าว อยู่ๆ มือถือหนูก็ดับ
ค่ะ น่าจะแบตหมด ก็เลยเอาหูฟังออก แล้วก็เดินต่อจนถึงโรงพักเก่า หนูก็ได้ยินเสียงดังมาจากตู้
โทรศัพท์สาธารณะ เป็นเสียงเหมือนเวลาเราหยอดเหรียญลงไป ดัง ‘แก๊งๆๆ แก๊งๆๆ แก๊งๆๆ’ ประมาณ
2-3 เหรียญ ทั้งๆ ที่ในตู้โทรศัพท์ไม่มีคน.. ตอนนั้นก็ใจคอไม่ดีเลยค่ะ
รู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรแปลกๆ ละ
หนูรีบหันหลังกลับ กะว่าจะเดินกลับร้านก่อน แต่หันไปดันเจอฝูงหมาเจ้าถิ่นอยู่ 4-5 เดินวนเวียนอยู่
ตอนนั้นนี่จะกลับไปทางร้านก็กลัวหมารุมกัด จะเดินกลับบ้านต่อก็กลัวผี.. หนูตัดสินใจเลือกผีค่ะ
เพราะว่าอาจจะคิดไปเอง หรืออย่างน้อยก็ไม่เจ็บตัว เลยหันกลับไปทางโรงพักเก่า.. สายตาก็เผลอ
มองขึ้นไปที่ชั้นบนของโรงพัก ก็เห็นว่ามีห้องนึงเปิดไฟอยู่ และก็มีเงาวูบไหวไปมาในห้อง ตอนแรกก็
อุ่นใจว่ามีคน แต่ในใจค้านขึ้นมาว่า ‘นี่มันโรงพักร้างนะ จะมีคนได้ยังไง?’ เลยได้แต่ก้มหน้าแล้วเดิน
ต่อ.. และเสียงเดิมก็ดังขึ้นค่ะ ‘แก๊งๆๆ แก๊งๆๆ แก๊งๆๆ’ ในใจนี่กลัวตัวสั่นแล้ว แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เดิน
ผ่านไปเรื่อยๆ จนจะพ้นแล้วค่ะ ตอนนั้นไม่รู้คิดยังไง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หนูหันกลับไปมองที่
ตู้โทรศัพท์ และสิ่งที่เห็น คือมีเงาดำๆ รูปร่างคนเลยค่ะ ยืนอยู่ในตู้โทรศัพท์! เป็นภาพที่น่ากลัว น่าขน
ลุกมากๆ ค่ะ เพราะดูยังไงก็ไม่ใช่คนแน่ๆ เพราะไม่มีหน้าตา เป็นแค่เงาสีดำๆ
พอแน่ใจว่าโดนเข้าแน่ๆ แล้ว คราวนี้หนูรีบวิ่งเลยค่ะ พอก่อนจะเลี้ยวเข้าซอย หนูหันไปมองที่ตู้
โทรศัพท์อีกที ตู้โทรศัพท์ว่างเปล่าค่ะ!? แต่กลับเห็นเงาดำๆ มากกว่า 5 เดินไปมาอยู่ที่ถนนหน้าโรง
พักเก่า! เท่านั้นล่ะ หนูวิ่งเข้าบ้านทันทีแบบไม่คิดชีวิต จนหมาในซอยบ้านเห่ากันใหญ่ ทุกคนใน
บ้านหนูก็ตื่นกันหมด มาถามว่าเกิดอะไร? แต่หนูยังไม่พร้อมจะตอบ เลยบอกไปว่าพรุ่งนี้ค่อยเล่า..
พอรุ่งขึ้น หนูเล่าให้ที่บ้านฟัง ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยังดีที่พวกเขาไม่เอาชีวิตไป ตรงนั้นคน
ตายเยอะ ทั้งอุบัติเหตุ ทั้งตีกันยิงกัน และในตู้โทรศัพท์นั่น ก็เคยมีคนถูกไล่ยิงปางตาย จะเข้าไปโทร
หาญาติ หรืออะไรนี่ล่ะ แต่ทนไม่ไหว ตายคาตู้โทรศัพท์นั่นเลย..’ พอหนูได้ยินอย่างนั้น
หนูรีบโทรไปขอเปลี่ยนกะกลับอย่างไวเลยค่ะ..
