คุณดิสนีย์เล่าว่า.. เหตุการณ์นี้ผ่านมา 2 ปีแล้วค่ะ ตอนนั้นเราอยู่ ม.4 ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งใน
จังหวัดพิจิตรค่ะ ช่วงนั้นที่โรงเรียนเรากำลังจะมีงานวันวิทยาศาสตร์ แล้วนักเรียน ม.ปลาย จะมีหน้าที่
จัดบูธกันค่ะ โดยแบ่งกันจัดเป็นห้อง ห้องละบูธ วันนั้นกว่าเราจะจัดเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบๆ ทุ่มแล้ว ทีนี้
เรามีเพื่อนคนหนึ่งอยู่คนละห้องกัน แต่เราต้องกลับบ้านพร้อมกัน เพื่อนเราคนนี้มันก็บอกว่า ‘รอกูก่อน
ได้ไหม? บูธไม่เสร็จเลย..’ เราไม่ได้ติดอะไร ก็รอได้ เพราะยังไงก็ยังไม่อยาก
กลับบ้านตอนนี้อยู่แล้ว เราก็นั่งเล่นรอมันไป
ตอนนั้นเหลือแค่ไม่กี่ห้องที่ยังจัดบูธกันไม่เสร็จ นักเรียนในโรงเรียนก็เริ่มทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว
ครูที่เหลืออยู่ก็จะเป็นครูฝ่ายวิทย์ ที่จะต้องคอยคุมเด็กจัดบูธ.. เรานั่งเล่นไปสักพักเพื่อนเราก็เดินมา
แต่มันบอกว่าให้ไปเอาของเป็นเพื่อนมันหน่อย มันลืมไว้บนตึกเรียน เราก็เลยเดินไปเป็นเพื่อน ตอน
นั้นไปกันทั้งหมด 3 คน สถานที่จัดบูธกับตึกเรียน ม.ปลาย ห่างกันพอสมควร ประมาณ 2 ช่วงตึก ต้อง
ผ่านตึก ม.1 และ ตึก ม.2-3 ไป ระหว่างที่เดินไป ก็เห็นว่าตึกปิดไฟหมด เดินคุยกันไปเรื่อยจนถึงหน้า
ตึก ม.ปลาย คือต่างคนต่างมองหน้ากัน เพราะเริ่มรู้สึกกลัว บรรยากาศมันวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ปกติก็
ไม่ค่อยจะได้อยู่โรงเรียนเวลาแบบนี้เท่าไร แล้วตอนที่กำลังจะก้าวขึ้นตึกเรียน พวกเราก็ได้ยินเสียง
รองเท้านักเรียนหญิงดังกระทบกับพื้น เหมือนเสียงคนเดินขึ้นบันได พวกเราก็ค่อยอุ่นใจว่า
เออ..ยังมีรุ่นพี่อยู่บนตึก จะได้ไม่ต้องกลัว
พวกเราเดินไปชั้นแรกคือห้องซาวน์แทรค เป็นของครูภาษาอังกฤษซึ่งปิดไฟมืด แล้วก็ผ่านชั้น 2 ไป
จนถึงชั้น 3 ห้องเพื่อนเราอยู่ติดบันได มันก็เดินไปเอาของกัน ส่วนเราก็เดินเล่นรอ เพราะอยากรู้ว่ารุ่น
พี่ที่เดินมาก่อนหน้าเราเขาไปไหน? เพราะที่ผ่านมา 2 ชั้นก็ไม่เห็นมีใคร ห้องก็ถูกล็อคและปิดไฟ
หมด ก็เหลือแค่ชั้นนี้.. เราเดินไปดูทุกห้อง แอบส่องจากกระจกบานเกล็ดบ้าง ดึงประตูบ้าง จนถึงห้อง
สุดท้ายสุดริมทางเดินซึ่งก็ไม่มี.. อ้าวเห้ย!? แล้วรุ่นพี่คนนั้นอยู่ไหนละ? แต่ตอนขึ้นมาได้ยินเสียงคน
เดินจริงๆ ตอนนั้นเพื่อนเรามันก็ออกมาพอดี เราก็มองหน้ากัน เหมือนเพื่อนเรามันจะรู้ใจเพราะคงเห็น
เราหน้าเสีย พอเรากำลังวิ่งกลับไปหาเพื่อน เราก็ได้ยินเสียงเหมือนตอนแรกเลย คือเสียงรองเท้า
นักเรียนหญิง แต่คราวนี้ไม่เดิน เป็นวิ่งแทนค่ะ เสียงวิ่ง ‘ตึกๆๆ’ ดังมาตั้งแต่ชั้นแรก แล้วเหมือนจะดังขึ้น
เรื่อยๆ คล้ายกับกำลังขึ้นมาทีละชั้น! ตอนนั้นเราวิ่งไปหาเพื่อนกลัวแทบตาย แล้วเราก็สะดุดค่ะ ล้มลง
ตรงเท้าเพื่อนเราพอดี มัน 2 คนเลยลากเรา แบบลากคอเสื้อเข้าไปในห้องเรียน
ปิดประตู แล้วไปนั่งกอดกันกลมอยู่ที่มุมห้อง..
คือนั่งกันเงียบมาก เพราะกลัวเสียงรองเท้าวิ่ง ปรากฏว่าเสียงวิ่งก็มาหยุดตรงหน้าห้องพอดี แล้วตรง
ใต้ประตูมันจะมีช่องอยู่ ก็เห็นเลยว่าเป็นเงาเท้ามาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง พวกเรา 3 คนเห็นเหมือนกัน
หมดทุกคน แล้วพอดีว่าในห้องเรียนมันจะมีหิ้งพระอยู่ค่ะ เราเลยปีนโต๊ะไปยกพระพุทธรูปมาเลย เอา
มากอดไว้ คือแบบตอนนั้นกลัวมากๆ ค่ะ แล้วทีนี้ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ‘ก๊อกๆ’ คือยังเห็นเงาเท้าอยู่
ตลอดนะคะ เราก็ไม่ไปเปิด มันก็เงียบไป.. จนสักพักก็ดังอีก ทีนี้ดังแบบเหมือนแบมือตีประตูน่ะค่ะ ‘
ปังๆๆ!!’ ดังมาก พวกเราก็สะดุ้งตกใจ คือเพื่อนเรามันกลัวจนร้องไห้กันแล้ว เราก็มองหน้าพวกมันแล้ว
บอกว่า ‘เดี๋ยวกูไปเปิดตูนะ ถ้าเปิดมาแล้วไม่มีอะไร ก็รีบวิ่งลงชั้นล่างกันเลยนะ!’ พวกมันพยักหน้า
ตอบ เราก็อุ้มพระไปด้วย ในใจก็กล้าๆ กลัวๆ พอไปถึงประตู นับ 1 2 3 ในใจ ‘ฮึบ!’ เปิดประตูออก..
เป็นอย่างที่คิดเลยจ้า แม่งไม่มีอะไรเลย! เท่านั้นแหละ วิ่งกันหน้าตั้งตาเหลือกตาปลิ้นลงบันไดมา
แล้ววิ่งต่อ 4x100 จนไปถึงที่จัดบูธเลย.. ไปหาครู ครูก็ตกใจที่เห็นเราอุ้มพระวิ่งหน้าตั้งมา ครูถามว่า
‘เป็นอะไร..ไปทำอะไรมา?’ พวกเราก็เล่าไป ร้องไห้ไป แต่ครูกลับร้อง ‘อ๋อ..’ และบอกว่า ‘เห้อ..สงสัย
จะยังไม่ไป ยังจะคอยมาแกล้งรุ่นน้องอีก..’ คือครูเล่าประมาณว่า ‘เคยมีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังจะ
เรียนจบแล้ว แต่มาโดนรถชนตายเสียก่อน เขาคงยังห่วงเรื่องการรับใบประกาศนียบัตร ก็เลยยังไม่ไป
ไหนเสียที วนเวียนอยู่ที่ตึกเรียน แล้วก็มาคอยแกล้งรุ่นน้องรุ่นต่อไปเรื่อยๆ..’ พวกเราได้ยินแบบนั้นก็
ขนหัวตั้งเลยสิคะ.. จนปัจจุบันเหมือนทางโรงเรียนจะได้ทำพิธีเชิญวิญญาณไปแล้วล่ะค่ะ
