เป็นเรื่องที่ถูกเล่าต่อๆ กันมาหลายรุ่น เรื่องมีอยู่ว่า.. เมื่อหลายสิบปีก่อน นายมั่ง กับ นายมี เป็นเพื่อน
กัน ทั้งสองเข้าไปหาของป่า ล่าสัตว์ในป่า แต่วันนั้นพวกเขาไม่ได้อะไรติดมือมาเลย พอตกเย็น พวก
เขาเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ได้ยินเสียง ‘ฟู่ๆ ฟ่อๆ’ จึงเงยหน้าขึ้นมองบนต้นไม้ เห็นงูจงอางตัวใหญ่
พันอยู่บนต้นไม้ ห้อยหัวลงมาหมายจะฉกกัดพวกเขา นายมั่งบอกนายมีให้เดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่
นายมีกลับไม่สนใจ ด้วยอารมณ์เสียจากการที่หาของป่าจับสัตว์ไม่ได้ จึงพาลคว้าปืนยิงงูจงอางตัวนั้น
งูจงอางถูกยิงได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังเลื้อยหนีไปได้ นายมั่งเห็นก็ตกใจบอกว่า ‘ไอ้มี เอ็งไปยิงมัน
ทำไม! ไปทำมันเจ็บ มันจะตามผูกใจเจ็บเอ็งนะ!’ แต่นายมีก็ไม่สนใจ
พอนายมีกลับถึงบ้านก็เล่าให้เมียฟัง เมียได้ฟังก็ตกใจถามว่า ‘ไปยิงมันทำไม? ถ้าคิดจะยิง ก็ต้องยิง
ให้ตาย ไม่งั้นมันจะตามเรา’ นายมีได้ยินอย่างนั้นก็ขำ หาว่าเมียว่าพูดจาไร้สาระ.. คืนนั้น นายมีกำลัง
เตรียมเข้านอน ขณะเปิดมุ้งเข้าไป ก็ต้องผงะหงายหลังด้วยความตกใจสุดขีด! เพราะที่หัวนอน บน
หมอนของเขามีงูจงอางตัวใหญ่ ตัวเดียวกับในป่าเมื่อตอนเย็น กำลังชูคอเตรียมจะฝังเขี้ยวลงบนตัว
เขา นายมีมั่นใจว่าตัวเดียวกันแน่ๆ เพราะที่กลางตัวมันมีรอยถูกยิงอยู่ นายมีรีบวิ่งไปหยิบดาบยาวหลัง
บ้าน แล้วเงื้อขึ้น ตวัดฟันฉับลงบนคองูที่กำลังชูคอ หัวงูขาดกระเด็น เลือดไหลพรั่งพรูออกมาจากคองู
ที่ถูกตัดราวกับน้ำพุสีแดงฉาน หัวงูกระเด็นไปไกล ส่วนตัวงูที่ไร้หัวนั้นกำลังดิ้นพล่าน บิดม้วนด้วย
ความเจ็บปวดทรมาน หางส่ายปัดไปมา เลือดไหลนองเต็มพื้นบ้าน จนสักพักมันก็ค่อยๆ หยุดดิ้น แน่
นิ่ง และตายสนิท.. พอมั่นใจว่ามันขาดใจตายแน่แล้ว นายมีก็เอาตัวและหัวของมันไปฝังดินในป่านอก
บ้าน เมียนายมีได้แต่ตกใจ และกรีดร้องเมื่อเห็นงูใหญ่ขึ้นบ้านแถมถูกฟันคอขาดแบบนั้น พอสติเริ่ม
กลับมาก็คลายความตกใจ รีบทำความสะอาดล้างเลือดงูจนหมดจด แต่ถึงแม้จะล้างจนสะอาด กลิ่น
คาวเลือดก็ยังคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เมียนายมีนอนไม่หลับ แม้ว่านายมีจะปลอบอย่างไร
เพราะยังตกใจอยู่ สักพักนายมีก็หลับไป..
กลางดึกคืนนั้น นายมีสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเหมือนใครมาเคาะประตูบ้าน มองไปข้างๆ ก็เห็นเมีย
หลับอยู่ นายมีลุกขึ้นคว้าปืน และเดินไปที่ประตู ค่อยๆ เปิดประตูออกไป คิดในใจว่าใครมาหากลางดึก
กัน? แต่ทว่า กลับไม่มีใครอยู่หน้าประตู นายมีงงมาก คิดว่าหูคงฝาดไป จึงปิดประตูและกลับมานอน
ต่อ.. ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง คราวนี้นายมีมั่นใจว่าหูไม่ฝาดแน่นอน
เขาคว้าปืนย่องไปที่ประตูบ้านอีกครั้ง เสียงเคาะประตูยังดังอยู่ไม่หยุด นายมีตะโกนถามออกไป ‘ใคร
วะ?’ ..เงียบ.. ไม่มีเสียงตอบรับ และเสียงเคาะประตูก็หายไปด้วย นายมีโมโห เปิดประตูออกไปพร้อม
กับจ่อปืนออกไปด้วย ไม่มีใครอยู่หน้าประตู.. ทุกอย่างเงียบสนิท.. ความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ นาย
มีคิดว่าต้องมีคนแกล้งแน่ๆ จึงปิดประตูไว้ตามเดิม และแอบออกไปทางประตูหลังบ้าน แล้วเข้าไปใน
ดงไม้ นายมีค่อยๆ เคลื่อนตัวในดงไม้ อ้อมมาทางหน้าบ้านของเขา
เพื่อจะดูว่าใครที่มันมาแกล้งกันที่หน้าบ้าน
พอถึงบริเวณหน้าบ้าน นายมีก็แอบอยู่ในพุ่มไม้ ตามองไปที่ประตูหน้าบ้าน ไม่นาน.. เสียงเคาะประตูก็
ดังขึ้นอีกครั้ง! นายมีรีบเพ่งไปที่หน้าบ้าน แต่ทว่าเขาไม่เห็นใครยืนอยู่หน้าประตูบ้านเลย นายมีงงเป็น
ไก่ตาแตก แต่เมื่อนายมีจ้องดูที่ประตูดีๆ เขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงขยับเข้าไปที่ประตูบ้าน
เพื่อที่จะดูว่ามันคืออะไร? พอเขามองเห็นสิ่งนั้น เขาก็ต้องตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต!
เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ หัวงูจงอางที่ขาด มีแค่ส่วนหัว กำลังดีดตัวเองจากพื้นพุ่งชนประตูบ้านของเขา
ดัง ‘ตุ้บ ตุ้บ’ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ชนแล้วชนเล่า จนเลือดเปรอะเป็นรอยเต็มประตูไปหมด หัวงูนั่นก็
คือหัวของงูจงอางที่เขาฆ่าไปมันเมื่อหัวค่ำนั่นเอง! เขามั่นใจว่ามันตายแล้ว และเอาไปฝังดินแล้ว แต่
มันกลับมาได้อย่างไร? นายมีขนหัวลุกซู่ ได้แต่หลบอยู่ในพุ่มไม้ แทบไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น เสียงชน
ประตูดัง ‘ตุ้บ ตุ้บ’ ก็ยังดำเนินต่อไป.. ทันใดนั้น ในบ้านของเขา เสียงเมียของเขาตื่นขึ้นพูดว่า ‘ใครมา
เคาะประตูบ้านดึกๆดื่นๆ เนี่ย? รอเดี๋ยวๆ กำลังจะไปเปิดประตูให้’ นายมีได้ยินแบบนั้นก็รีบร้องตะโกน
ออกไปว่า ‘อย่า!! อย่าเปิด..’ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมียของเขาเปิดประตูบ้านออก ทันใดนั้น หัวงูจงอางที่
เต็มไปด้วยแรงอาฆาตพยาบาท ก็พุ่งเข้างับเมียของเขาทันที! ร่างของเมียนายมีล้มเข้าไปในบ้าน
ดิ้นพล่าน พร้อมกับเสียงกรีดร้องสุดท้ายของเธอ..
