วันแรกที่เราทาแป้ง แป้งมันก็หกเยอะอยู่ ทาเสร็จเราก็แต่งตัวออกไปเรียนเลย ทีนี้พอกลับมา เรา

เห็นเป็นรอยเท้า เท้าแบบชื้นๆ หน่อย เดินย่ำบนแป้งจนเป็นคราบเต็มไปหมด เราก็ตกใจนะ แต่มา

นึกได้ว่า เออ..อาจจะเป็นป้าเจ้าของหอเข้ามาก็ได้ล่ะมั้ง เพราะเราชอบลืมปิดพัดลมบ่อยๆ ก็โอเค

ปล่อยไป แต่มันเป็นแบบนี้อยู่เกือบอาทิตย์เลยนี่สิ เราเองก็ไม่ได้เจอป้าเจ้าของหอเลยนะคะ ป้าเค้า

เป็นครู เวลามันไม่ค่อยตรงกัน.. จนวันหนึ่งเราออกจากห้องแล้วนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ ซึ่งเราก็ทำ

แป้งหกไว้เหมือนเดิมนั่นล่ะ คือออกไปยังไม่ทันถึง 5 นาทีก็กลับมาเอาของ ปรากฏว่าพื้นมันก็มีรอย

เท้าแล้ว! พอดีเพื่อนในหอเราคนนึงผ่านมาเห็น ก็ทักว่าทำไมไม่เช็ดแป้งที่พื้นล่ะ? เราก็เออๆ เอาผ้า

ชุบน้ำมาเช็ดแบบงงๆ ซึ่งเพื่อนก็เห็นเราเช็ดอยู่จนสะอาด แล้วเราก็ปิดประตูออกไปเรียน

พอกลับมาก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะมันมีรอยเท้าเปื้อนคราบแป้งเลอะเต็มห้องเลยค่ะ เราแบบตกใจ

มาก รีบโทรหาเพื่อนคนนั้นให้มาดูเลย เพราะตอนเราเช็ด เพื่อนก็เห็นว่ามันสะอาดแล้ว ทีนี้มันเริ่ม

เห็นว่าท่าจะไม่ดีละ มันเลยจะขอพิสูจน์ มันเอาแป้งทั้งกระป๋องเทไว้ทั่วห้องเราเลยค่ะ แล้วให้เรา

ออกจากห้อง โดยเอาแม่กุญแจกับลูกกุญแจอันใหม่มาล็อคห้องไว้ ลูกกุญแจอันนี้ไม่มีใครมีแน่นอน

ค่ะ มันบอกให้เราไปนอนที่ห้องมัน แล้วพรุ่งนี้มาดูกัน..

พอเช้า พวกเราก็มาดูกันค่ะ พอไขกุญแจเปิดห้องปุ๊บ เราแทบเป็นลมเลยค่ะ เพราะมีรอยเท้าเต็ม

ห้องไปหมด มีทั้งเท้าเด็ก เท้าผู้ใหญ่ รอยเหมือนลากเท้าข้างขวาแต่ข้างซ้ายเดินปกติก็มี และที่ทำ

เราหลอนสุดๆ ก็คือ รอยเท้ามันไม่ได้มีแค่ที่พื้น มันมีอยู่บนฝาผนัง และเพดานด้วย!! เท่านั้นล่ะ เรา

รีบเก็บของขอย้ายออกวันนั้นเลยค่ะ ยอมเสียเงินมัดจำไปเลย ก่อนไปเราก็ถามป้าเจ้าของหอนะ ซึ่ง

แน่นอนว่าป้าก็ต้องบอกว่าไม่เคยมีใครเจอเหตุการณ์แบบนี้ มีแต่เราที่เจอคนแรก.. จนวันที่เราต้อง

กลับไปห้องนั้นอีกครั้ง เพื่อไปเอาทีวีซึ่งขนไปไม่หมดในรอบเดียว เราถึงได้สังเกตเห็นว่า หน้าต่าง

ห้องเรามันไม่ได้สุดแค่ห้องเรา แต่มันเลยไปถึงตรงบันไดด้วย เหมือนเค้าจะกั้นปิดอะไร

บางอย่างไว้ ซึ่งเราก็ไม่ขอรับรู้ดีกว่าค่ะ