คุณหาญเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ได้ฟังมาจากพี่คนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก ชื่อว่า พี่วิน ครับ แกทำงาน
เป็นช่างถ่ายรูป และได้เล่าประสบการณ์หลอนครั้งหนึ่งให้ผมฟังว่า เมื่อหลายปีก่อนพี่วินได้ไปเที่ยว
ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ จังหวัดนี้ค่อนข้างที่จะสงบ แหล่งท่องเที่ยวมักจะเป็นดอย เป็นภูเขา
เสียส่วนใหญ่ แกมักจะไปสถานที่หนึ่งเสมอ เพราะอากาศและทิวทัศน์ดีมาก หลายครั้งแกสังเกต
เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งดูวัยรุ่น และหน้าตาน่ารักนั่งอยู่บนอาคารสูง มองเหม่อไปยังภูเขาข้างหน้า พี่
วินเลยเดินขึ้นไปชั้นบนนั้นเพราะคิดว่าวิวที่น้องเขามองคงสวยมาก แกถือกล้องขึ้นบันไดไป ขณะนั้น
เป็นเวลาประมาณ 4 โมงเย็น แดดร่มลมตกแสงสวยมาก พอขึ้นไปถึงปรากฏว่าน้องผู้หญิงคนนั้น
หายไปแล้ว พี่วินสงสัยนิดนึงแต่ไม่ได้อะไรมากมาย ถ่ายรูปไปเรื่อยจนพอใจ นั่งพักแล้วเดินลงมา
ราวๆ 6 โมงเย็น พอลงมาข้างล่างก่อนจะเดินไปขึ้นรถกลับ แกหันไปมองชั้นบนอีกครั้ง ปรากฏว่าเจอ
ผู้หญิงคนเดิมนั่งเอามือเท้าคาง สายตามองไปข้างหน้า แกบอกว่าแปลกใจนะเพราะทาง
ขึ้นมันมีทางเดียว ถ้าน้องขึ้นไปก็ต้องเดินสวนกันสิ..
วันถัดไปแกไปเที่ยวในเมืองถ่ายรูปต่างๆ เยอะมาก เลยมีความคิดว่าจะเอารูปในกล้องนี้ไปเก็บไว้ใน
โน้ตบุ๊ค กะว่าจะไปนั่งทำที่อาคารสูงนั้นเพราะวิวดี และเงียบสงบ พอไปถึงก็ราวๆ 4 โมงกว่าๆ เวลา
เดิม ก่อนจะขึ้นไปแกเลยแวะซื้อผลไม้กับป้าคนหนึ่งที่ใส่รถเข็นมาขาย ไปถึงชั้นบนสุดคราวนี้แกเจอ
น้องผู้หญิงคนนั้นอยู่จริงๆ แต่วันนี้มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนลูบหัวเธออยู่ด้วย พี่วินก็คิดว่าเขาอาจจะ
เป็นแฟนกันก็ได้ดูน่ารักดี เลยเอากล้องออกมาเพื่อจะถ่ายรูปคู่รักคู่นี้ แต่พอมองเข้าไปในเลนส์กลับ
กลายเป็นว่าไม่มีสองคนนั้นอยู่ พอเอากล้องออกมองด้วยตากลับมีสองคนนั้นตามปกติ แกมองซ้ำ
ไปซ้ำมาอยู่หลายรอบก็ได้ผลเหมือนเดิม.. ฟ้าก็เริ่มจะมืดลง แกคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว เลยเก็บ
ของแล้วเดินลงมา ไปเจอป้าคนขายผลไม้คนเดิม เลยถามว่ายังไม่กลับอีกเหรอป้า? ป้ายิ้มให้แล้ว
บอกว่ากำลังจะกลับแล้ว แกเลยถามว่า ‘ป้าผมเห็นมีน้องผู้หญิงคนนึงมานั่งเล่นข้างบนอยู่ 2 วันแล้ว
มองไปแต่ภูเขาลูกที่อยู่ข้างหน้า’ ป้าเลิกคิ้วแล้วบอก ‘ป้ายืนขายทั้งวันนี่ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนเดินขึ้น
ไปเลยนะ..’ พี่วินยืนยันว่ามีจริงๆ ครับ แถมวันนี้มีผู้ชายคนนึงมายืนอยู่ด้วย ป้าเลยถามว่าเห็นชัดไหม
สองคนนั้นน่ะ แกบอกว่าชัดอยู่ครับ ป้าเลยบอกว่าพรุ่งนี้ลองมาที่นี่อีกนะ มาดูว่าจะเจอน้องคนนั้นอีก
ไหม พี่วินเลยกลับไปพร้อมความสงสัยอีกวัน
วันต่อมาพี่วินก็มาที่นี่ในเวลาเดิม ป้าคนขายผลไม้ยิ้มให้บอกว่าขึ้นไปดูสิเห็นไหม แกเดินขึ้นไปแต่
ไม่เจอน้องผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เลยนั่งทำงานแล้วเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าสะดุ้งตื่นเพราะ
ได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงอยู่ใกล้ๆ แกหันไปเจอน้องผู้หญิงคนนั้นนั่งกับพื้น เอาเข่าชันขึ้นมาแล้ว
เอาหน้าซุกร้องไห้ พี่วินแกสงสารเลยล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของแกเดินไปให้ ถามว่าร้องไห้ทำไม เป็น
อะไรหรือเปล่า? น้องผู้หญิงคนนั้นเงยหน้ามาด้วยน้ำตาอาบสองแก้ม บอกแกว่าแฟนเป็นทหาร ไป
ประจำอยู่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ถูกระเบิดเสียชีวิตแล้ว พี่วินบอกว่าสงสารจับใจเลย น้องร้องไห้
ไปพูดต่อว่า ‘หนูมารอเขาที่นี่ ที่ที่เราชอบมาด้วยกัน มีภาพจำดีๆ เกิดขึ้นมากมาย เขาชอบลูบหัวหนู
บ่อยๆ อีกไม่กี่เดือนก็จะปลดประจำการแล้ว ที่สำคัญเขาเพิ่งขอหนูแต่งงานเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง..’
พี่วินยื่นผ้าเช็ดหน้าให้พลางคิดในใจว่า ผู้ชายที่แกเห็นว่ายืนลูบหัวเมื่อวานคงเป็นแฟนน้องเขาแน่ๆ
แกถามว่าเห็นน้องชอบมองไปทางนั้นบ่อยๆ คิดถึงเขาใช่ไหม? น้องพยักหน้า แล้วบอกให้แกเดินมา
ที่ระเบียง พอไปถึง น้องชี้ให้ดูบอกว่าพี่เห็นไหมว่ามีวัดอยู่บนเขาลูกตรงข้ามนั้น แกมองดูแล้วก็พยัก
หน้าตาม ‘ศพของแฟนหนูอยู่ที่นั่นล่ะค่ะ.. วัดนั้นสวยนะคะ พี่ชอบถ่ายรูปคงได้รูปดีๆ เยอะเลย ลอง
ไปดูสิ..’ แกมองหน้าน้องที่มีแต่คราบน้ำตา แล้วบอกว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ
ไว้พรุ่งนี้จะลองไปที่วัดนั้นดู
วันต่อมาพี่วินไปเที่ยวห้าง แล้วบ่ายๆ ก็เลยไปที่วัดที่ว่า ซึ่งสวยเหมือนกับที่น้องผู้หญิงคนนั้นบอก
จริง เดินถ่ายรูปเพลินๆ ไปเรื่อย แล้วไม่รู้ไปถึงโกศคนตายได้ยังไง แกเดินมองไปเรื่อยๆ ก็ต้องตกใจ
ตรงที่มีโกศหนึ่งมีรูปผู้ชายใส่ชุดทหารอยู่หน้าโกศ ซึ่งจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่ยืนลูบหัวน้องผู้หญิง
วันก่อน ขณะที่กำลังยืนอึ้งอยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีคนสะกิดหัวไหล่ แกเลยหันกลับไปดู พอหันกลับไปทีนี้
ขาอ่อนแทบกองลงตรงนั้นเลย เพราะโกศที่อยู่ตรงกันข้ามกับทหารนั้น คือโกศของน้องผู้หญิงคน
นั้นนั่นเอง!!! 2 เจดีย์โกศหันหน้าเข้าหากันราวกับว่าจะไม่ต้องจากกันไปไหนอีกแล้ว.. พี่วินค่อยๆ ลุก
ขึ้นมาแล้วเดินไปในโบสถ์ ไหว้พระและถวายสังฆทานอุทิศให้ดวงวิญญาณคู่นั้น พอออกจากวัดเลย
คิดว่าจะกลับกรุงเทพวันนั้นเลย แต่ไม่รู้คิดยังไง มาลงรถแล้วนั่งกินข้าวอยู่หน้าปากซอยทางที่
จะเข้าไปอาคารสูงนั้น แกถามพี่เจ้าของร้านข้าวว่า ‘ผมไปเจอผีหลอกมาบนอาคารข้างใน 2-3 สาม
วันซ้อนเลย คิดแล้วก็ให้โมโห ป้าที่ขายผลไม้รถเข็นอยู่ข้างล่าง แกก็ไม่บอกอะไรผมสักคำ’ พี่
เจ้าของร้านข้าวหัวเราะแล้วบอกว่า ‘ป้าแกบอกคุณไม่ได้หรอก เพราะแกเพิ่งถูกรถสิบล้อชนตายคาที่
เมื่อ2 อาทิตย์ที่แล้วเอง รถเข็นแกพังยับหมดเลย..’ พี่วินหน้าซีดลมแทบจับตรงนั้นเลย แกบอกผม
ว่าทริปนี้นี่คุ้มเลย ไม่ใช่ถ่ายรูปคุ้มนะครับ แต่ผีหลอกคุ้มเลย!
