..ต่อจากตอนที่แล้ว
ผมเดินขึ้นมาถึงชั้น 3 ครับ แต่ตรงบันไดที่จะขึ้นไปต่อชั้น 4 มันดันขาด เหมือนมันพังลงมานานแล้ว
มีแต่เศษปูน และเศษเหล็กกองอยู่เต็มไปหมด ระหว่างที่กำลังยืนดูกองเศษของบันไดอยู่ ด้วยความ
เงียบ เวลามีเสียงอะไรดังขึ้นมันจะดังชัดเจนมาก ‘แอ๊ดดด ด ด ด’ เสียงเหมือนประตูกำลังเปิดออก
พวกเรา 3 คนหันไปพร้อมกันไปยังต้นเสียง ซึ่งเป็นห้องห้องหนึ่งช่วงบริเวณกลางๆ ของชั้น 3 ผม
ส่องไฟไปยังห้องนั้น ประตูยังคงค่อยๆ เปิดออก แต่จู่ๆ ก็มีมือคนลักษณะผอมแห้งแทบจะเหลือแต่
กระดูก มาเกาะอยู่ที่ขอบประตู! ตอนนั้นใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะละครับ ผมหันไปมองไอ้เพื่อน 2 คน
ผมถามคำถามด้วยสายตาว่า ‘พวกมึงเห็นใช่ไหม?’ แต่ด้วยสีหน้าของพวกมันที่ทำหน้าตาตื่นกลัว
สุดขีด ผมก็คงไม่ต้องรอคำตอบอะไรแล้ว จากภาพที่เห็นมืออันผอมแห้งจนเหลือแต่กระดูกเกาะอยู่
ที่ขอบประตู ทันใดนั้นก็มีใบหน้าที่มีดวงตาลึกโบ๋โผล่ออกมาอย่างช้าๆ ในลักษณะชะโงกออกมา รับ
กับแสงไฟฉายของผมอย่างจัง! ‘เหี้ยยยยย!’ ผมร้องลั่นพร้อมกับหันหลังกลับทันทีครับ! แต่ก็ไม่ทัน
เพื่อนอีก 2 คนซึ่งวิ่งลงบันไดไปก่อนหน้าแล้ว โดยเฉพาะไอ้แตง ขาเป๋แต่เสือกวิ่งเร็วชิบหาย! ผมวิ่ง
ลงบันไดตามไปอย่างเร็ว โดยที่ยังมีภาพใบหน้านั้นติดตาอยู่ จังหวะที่ผมวิ่งมาถึงชั้น 2 ก็มีเสียง ‘ปั้ง
ปั้ง ปั้ง’ เสียงปิดประตูอย่างแรงตามมาเป็นระยะๆ 4-5 ครั้ง อย่างกับหนังผีฝรั่ง
ผมวิ่งลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นเพื่อนรัก 2 คนของผมยืนรออยู่ด้านหน้าโรงแรม ด้วยสีหน้าตื่นและกลัว
สุดขีด! พอผมวิ่งพ้นประตูโรงแรมออกมาด้านนอกได้ ก็มีเสียง ‘ฟิ้วววว ตุบ!’ มันเป็นเสียงของอะไร
สักอย่างที่ตกลงมาจากที่สูงลงสู่พื้นอย่างแรง! ผมเห็นไอ้แตงยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ น้ำตาคลอ ผมตกใจ
กับสีหน้าของมันมาก ผมถาม ‘ไอ้แตง มึงเป็นอะไร มึงเห็นอะไร?’ มันพูดไม่ออก ตัวแข็งทื่อไปหมด
‘ฟิ้วววว ตุบบ!’ ‘ฟิ้ววววว ตุบบบ!’ เสียงนั้นมันยังคงดังไม่หยุด แต่เวลานั้นผมไม่ได้สนใจอะไรแล้ว
นอกจากเพื่อนผมที่สติมันไม่อยู่กับตัว ส่วนไอ้กลมมันก็ยืนแข็งทื่อนิ่งไปด้วยอีกคน ผมยังคงเขย่าตัว
เรียกสติไอ้แตง ถามว่ามันเห็นอะไร? มันยังคงช็อคกับสิ่งที่มันเห็น น้ำตามันคลอเบ้าจนไหลออกมา
มันมองหน้าผม และค่อยๆ ชี้ไปผ่านไหล่ผมไปที่ด้านบนของโรงแรมที่อยู่ด้านหลังผม ผมหันหลังไป
มองตามที่ไอ้แตงมันชี้ ทั้งๆ ที่เสียง ‘ฟิ้วววว ตุบบ!’ มันก็ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ นะ สิ่งที่ผมเห็น มันทำให้
ผมถึงกับอึ้ง! ตัวแข็งทื่อ และพูดอะไรไม่ออก! มันทำให้ผมหายสงสัยกับเสียงที่มันกวนใจผมมา
ตลอด ซึ่งในชีวิตผมยังไม่เคยเห็นภาพอะไรที่มันน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน! ..ภาพที่ผมเห็นคือ ชั้น
ดาดฟ้าโรงแรมที่พอเห็นได้ชัดพอประมาณ จากแสงไฟข้างถนนที่ส่องไปถึง มีเงาของคนยืนเรียง
หน้ากระดานอยู่ 4 คน และค่อยๆ ทิ้งตัวลงมาจากดาดฟ้าโรงแรม ทีละคน.. ทีละคน.. ‘ฟิ้วววว ตุบบ!’
‘ฟิ้ววววว ตุบบบ!’ ..มันเป็นภาพที่ผมไม่ได้อยากดู แต่ด้วยตอนนั้นผมกลัวจนตัวมันแข็งทื่อไปหมด
ได้แต่ยืนตาค้างมองดูร่างของคน 4 คน ที่ค่อยๆ ผลัดกันฆ่าตัวตายโดยการทิ้งตัวจากชั้นดาดฟ้า
โรงแรมลงมาสู่พื้น ชัก และสิ้นใจ ซ้ำแล้วซ้ำอีก! ผมกลัวจนบอกไม่ถูก ยืนมองอยู่อย่างนั้น จนผมตั้ง
สติได้ แล้วค่อยๆ ขยับตัวลากเพื่อนอีก 2 คนให้ออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงคนโดดตึก
ฆ่าตัวตายตามหลังมาไม่หยุด ..จนมาถึงริมถนน ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองด้วยซ้ำ ไอ้แตง
กับไอ้กลมก็ค่อยๆ อาการดีขึ้น พวกเรานั่งตั้งสติกันอยู่หน้าสถานีรถไฟเชียงใหม่จนเกือบๆ ตี 4
ถึงได้พากันกลับมานอนที่ห้องผม
คืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่หลับเลย ภาพของคนที่โดดตึกฆ่าตัวตาย และใบหน้าคนตากลมโบ๋มันติดตา
ผมอยู่ทุกๆ ครั้งที่ผมหลับตาเลย ผมนอนลืมตาจนถึงเช้า และชวนไอ้แตงกับไอ้กลมไปใส่บาตร ไป
วัดทำบุญกรวดน้ำให้กับสิ่งที่พวกเราเจอ แม้ว่าภาพน่ากลัวนั้นจะยังติดตาพวกเราอยู่ แต่มันก็ยังคา
ใจอยู่นิดหน่อย ว่าทำไมผมถึงเห็นพวกเขากระโดดตึกฆ่าตัวตายแบบนั้นซ้ำๆ เหมือนเทปกรอย้อน
กลับไปมา ผมเลยไปหาอ่านเรื่องเกี่ยวกับคนฆ่าตัวตาย ว่ามันคือบาปร้ายแรงอย่างหนึ่ง ที่เมื่อตาย
ไปแล้ว วิญญาณก็จะต้องมากระทำแบบนั้นซ้ำๆ เพื่อให้เกิดความทรมาน ให้สมกับบาปร้ายแรงที่ได้
ก่อ.. แล้วยิ่งได้มาดูหนังเรื่อง ‘เด็กหอ’ ผมถึงยิ่งเชื่อเข้าไปใหญ่ ว่าคนที่ฆ่าตัวตายนั้น จะต้องมาฆ่า
ตัวตายที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก จะทรมานแบบนี้ไปจนกว่าจะหมดกรรม.. ก็ได้แต่หวังให้พวกเขาผ่านพ้น
กรรมจากการฆ่าตัวตายครั้งนี้ให้ได้ไวๆ ด้วยเถอะ..
