เป็นเรื่องราวของสองพี่น้องลูกคุณหมอ ที่ตามพ่อมาออกเวรที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเป็น
เวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งคู่ก็เบื่อกับการนั่งอยู่เฉยๆ เลยพากันออกไปเดินเล่นแถวนั้น ซึ่งหารู้ไม่ว่ามัน
คือห้องดับจิต พอเดินไปเดินมาทั้งสองกลับหลงจนหาทางกลับไปห้องเวรของพ่อไม่ถูก โชคดีที่มี
คนไข้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา และอาสาจะช่วยพาไปส่งให้ โดยบอกว่า ‘แถวนี้มันอันตราย..ผี
เยอะ!’ ด้วยความกลัว สองพี่น้องจึงรีบจูงมือตามคนไข้คนนั้นไป โดยสังเกตเห็นสายสิญจน์ที่ผูกอยู่
ที่ข้อมือของเธอด้วย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร..
จนมาส่งถึงห้องเวร ทั้งสองจึงหันไปขอบคุณคนไข้ผู้หญิงคนนั้น เธอตอบกลับว่า ‘พี่ยินดีที่จะช่วยจ้ะ
ถ้าว่างๆ ก็ไปคุยเป็นเพื่อนพี่ที่ห้อง 139 หน่อยนะ พี่เหงา..’ พอเธอเดินกลับไป เด็กๆ ก็เดินเข้าไปใน
ห้องเวร พยาบาลต่างมองทั้งคู่เป็นตาเดียว แล้วถามว่า ‘เมื่อกี้หนูคุยกับใครเหรอ
พี่ไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้นเลย!?’
พอรุ่งเช้าสองพี่น้องได้เล่าให้พ่อฟัง พ่อเลยจะพาไปที่ห้อง 139 เพื่อขอบคุณคนไข้คนนั้นเสียหน่อย
แต่พอไปถึง พยาบาลกลับบอกว่า ‘คนไข้ผู้หญิงห้องนี้ เธอเสียไปเมื่อ 2 วันที่แล้วค่ะ..
