คุณหมิวเล่าว่า.. สมัยเราเรียนอยู่ ป.2 ยายทวดเราป่วยด้วยโรคชรา และเสียชีวิตไปด้วยวัย 91 ปี
และเรื่องมันเกิดหลังจากทำบุญ 100 วันยายทวดผ่านไปค่ะ.. ช่วงนั้นเป็นฤดูฝน ฝนตกหนัก บ้านเรา
กับบ้านยายทวดอยู่ข้างๆ กัน คืนนั้นเวลาเกือบๆ เที่ยงคืน มีเสียงดัง ‘ปัง!’ ที่ประตูบ้านเรา เสียงดัง
มากจนเรากับแม่ตื่น แม่บ่นว่า คงเป็นเสียงลมพัดอะไรมาชนประตูล่ะมั้ง..เพราะฝนตกหนัก
แล้วเรากับแม่ก็นอนต่อจนเช้า
วันต่อมาพอเรากลับจากโรงเรียน ได้ยินผู้ใหญ่คุยกันว่า เมื่อคืนน้าเราที่เป็นคนดูแลยายทวด และอยู่
บ้านหลังนั้น (บ้านยายทวด) เล่าว่า ระหว่างที่แกนอนเคลิ้มๆ อยู่ ได้ยินเสียงฝีเท้าลากไปกับพื้นไม้
ช้าๆ ดัง ‘ตึง..ฟืดดด ตึง..ฟืดดด’ เนื่องจากบ้านหลังนั้นเป็นบ้านไม้ยกใต้ถุนสูง แล้วสมัยยายทวดยัง
อยู่ แกจะเดินลากเท้าช้าๆ แบบนี้เลย น้าบอกว่าเสียงลากเท้าเดินไปอย่างเชื่องช้า ดังแทรกเสียงฝน
กระหน่ำอย่างชัดเจน จนน้าหลุดจากอาการเคลิ้มหลับ ลุกมาฟังเสียงฝีเท้า ซึ่งเดินไปหยุดที่ชานครัว
น้าได้ยินเสียงเปิดฝาหม้อที่ตั้งบนเตาถ่าน เสียงทัพพีตะหลิวตกพื้นชานดัง ‘ตึงตัง’ สักพักได้ยินเสียง
คนเคี้ยวข้าวแห้งดัง ‘กรุบๆ’ ช้าๆ (ข้าวเหนียวที่พอคนอีสานกินไม่หมด จะเอามาผึ่งใส่กระด้งตากไว้
โปรยให้ไก่กิน) และเสียงเทน้ำลงพื้นด้านล่าง (สมัยก่อนกินน้ำในตุ่มดิน
ใช้กระบวยตัก พอกินไม่หมดก็เททิ้ง)
พอน้าได้ยินเสียงครบกระบวนการกินขนาดนั้น แกเลยทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว พนม
มือตะโกนขึ้นอย่างไม่คิดชีวิตว่า ‘อยากได้อะไรมาเข้าฝัน อย่ามาแบบนี้ ลูกหลานกลัวหมด
แล้ว!’ หลังจากนั้นน้าบอกว่า ได้ยินเสียงเหมือนเดินลากพื้นรัวๆ ลงบันไดไป ‘ตึงตังตึงตัง’ แล้วไป
ชนกับประตูบ้านเราดัง ‘ปัง!’ นั่นล่ะค่ะ.. ไม่แน่ใจว่าตกบันไดด้วยหรือเปล่า?
เช้าวันนั้น น้ากับยายก็เลยไปทำบุญให้ยายทวด และคืนนั้นเองน้าก็ฝันค่ะ ฝันว่ายายทวดนุ่งเสื้อ
ลูกไม้ตัวเก่งกับผ้าซิ่นผืนงาม มายืนกวักมือเรียกน้าลงจากบ้านไปหา ในฝันยายทวดบอกว่า ‘เมื่อคืน
กูหิว กูเลยกลับไปหาของกิน..’ น้าถามว่า ‘ใส่บาตรทำบุญไปให้ทุกวันไม่ได้รับเหรอ?’ ยายทวด
บอก ‘ตอนมึงใส่บาตรทำบุญ มึงเรียกวิญญาณบรรพบุรุษ ญาติๆ ที่ตายไปทุกตนมากินด้วย กูแก่แล้ว
กูไปไม่ทันเขา ไปถึงเหลือแต่กระดูกให้กูกิน! แต่กูจะไปแล้วล่ะ หมดเวลาของกูแล้ว ดูบ้านดูช่องให้
ดีนะมึง..’ แล้วยายทวดก็เดินจากไป ในฝันน้าร้องไห้โฮจนสะดุ้งตื่น แล้วก็มาเล่าให้แม่
และญาติๆ ฟังในตอนเช้า
อีกเรื่องที่น่าแปลกคือ ต้นดอกแก้วที่ยายทวดปลูกไว้ ยายทวดชอบไปเด็ดดอกแก้วห่อใส่
ผ้าเช็ดหน้ามาใส่กระเป๋าเสื้อเสมอ ยายทวดชอบ บอกว่าหอม กลิ่นดอกแก้วเลยเป็นกลิ่นประจำตัว
ยายทวด ที่เดินไปไหนทุกคนก็จะได้กลิ่นจากดอกแก้วที่แก่ห่อไปด้วย แต่ไม่นานหลังจากยายทวด
จากไปในฝันของน้า ต้นดอกแก้วของยายทวดมันก็เหี่ยวเฉา และตายไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่น้ากับ
ยายก็รดน้ำทุกวันไม่ขาด.. เรื่องนี้แม้จะเป็นเรื่องเล่าจากญาติผู้ใหญ่ แต่นึกถึงทีไรก็ขนลุกอยู่ดี เป็น
เรื่องที่เราทุกคนในครอบครัวจำไม่ลืมค่ะ.. ยังคงรักและคิดถึงยายทวดเสมอ
