เริ่มจากร้านพิซซ่าร้านหนึ่ง เป็นสาขาย่อยที่เป็นร้านสำหรับการส่งเดลิเวอรี่ตามบ้านเท่านั้น
บอย เป็นพนักงานส่งพิซซ่าใหม่ เพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ วันที่เกิดเรื่องบอยก็มาทำงาน
ตามปกติ เป็นรอบเย็นจนถึงร้านปิด จนกระทั่งเวลาโพล้เพล้ บอยก็ได้รับคำสั่งจากรุ่นพี่ให้ไปส่ง
พิซซ่า ตามออเดอร์ที่ลูกค้าเจ้าประจำได้เข้ามาสั่ง และจ่ายเงินค่าพิซซ่าเรียบร้อยแล้ว โดยที่บอยก็รู้
ว่าลูกค้าคนนี้ไม่ใช่คิวของบอย แต่รุ่นพี่ก็ย้ำว่าบอยเพิ่งมาทำงานใหม่ ไปส่งให้เจ้าประจำนี้ซะ จะได้
รู้จักที่ทาง เพราะลูกค้าคนนี้สั่งพิซซ่าที่ร้านบ่อย บอยหยิบพิซซ่าขึ้นรถแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์
ไปตามสถานที่ที่ลูกค้าได้แจ้งเอาไว้
สถานที่ส่งที่บอยได้รับนั้นเป็นหมู้บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง แต่บอยไม่พบรปภ.ที่ป้อมยามหน้าหมู่บ้าน จึง
ได้ขี่รถวนไปหาเลขที่บ้านเอง ตอนนั้นเวลาประมาณ 1 ทุ่มเศษๆ ฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้ว บอยเห็นป้าย
เลขที่บ้านเรียงๆ กันเป็นซอยๆ ก็ค่อยๆ ขี่รถเข้าไปแต่ละซอยเพื่อหาบ้านที่สั่งพิซซ่า แต่ขี่รถไปจน
สุดซอยก็ยังไม่พบบ้านที่สั่ง บอยไม่รู้จะทำยังไง จนมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาหน้าบ้าน
พร้อมกับคีบบุหรี่มาด้วย บอยจึงเดินเข้าไปถามชายคนนั้นว่า บ้านเลขที่ที่เขากำลังจะมาส่งพิซซ่าคือ
หลังไหน? ชายคนนั้นมองหน้าบอยแล้วหันไปมองรถส่งพิซซ่า จากนั้นตอบมาว่า ‘หลังนั้นไง ถัดไป
4 หลัง ที่รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่นั่นแหละ เพิ่งมาส่งล่ะสิ บ้านนั้นเค้าสั่งประจำ..’ พร้อมกับชี้มือไปที่
บ้านหลังนั้น บอยขอบคุณชายคนนั้นแล้วเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ ซึ่งบังเอิญว่ารถของบอยนั้น
จอดอยู่หน้าบ้านหลังดังกล่าวอยู่แล้ว
บอยพยายามมองเข้าไปในตัวบ้าน บ้านหลังนั้นมีหญ้า และต้นไม้รกครึ้ม รั้วหน้าบ้านมีต้นไม้ออกมา
บังบ้านเลขที่บ้านไว้ทำให้บอยหาไม่เจอในตอนแรก ในโรงจอดรถมีรถเก่าๆ คันหนึ่งจอดอยู่ ภายใน
บ้านปิดไฟมืดสนิท บอยหยิบพิซซ่าลงจากรถแล้วเดินไปที่หน้าประตูรั้วบ้าน แต่เมื่อกดกริ่งก็พบว่า
กริ่งหน้าบ้านนั้นเสีย ไม่มีเสียงใดๆ บอยพยายามกดกริ่งซ้ำๆ อีกหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล ระหว่างนั้นก็
ยังคงเห็นชายวัยกลางคนนั้นยืนสูบบุหรี่อยู่ และมองมาทางบอยเหมืนจะดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เมื่อ
บอยพยายามมองเข้าไปในตัวบ้าน ก็เห็นมีเงาของผู้ชายคนหนึ่งเดินวนไปมาในบ้าน บอยไม่รู้จะทำ
อย่างไรก็เลยเดินกลับไปหาชายวัยกลางคนคนอีกครั้ง แล้วถามว่า ‘น้าๆ ผมเห็นมีคนเดินอยู่ในบ้าน
นะ แต่กดกริ่งแล้วเค้าไม่ได้ยิน หรือว่ามันเสียหรือยังไง..’ ชายคนนั้นมองหน้าบอยแบบเรียบๆ แล้ว
บอกว่า ‘เอางี้..ไอ้น้อง น้องลองเปิดถาดพิซซ่าแล้วก็วางลอดใต้รั้วเข้าไปเลย น้องลองเดินกลับไปดู
ที่พื้นบ้านหลังนั้นอีกทีสิ..’ บอยได้รับคำตอบแบบนั้นก็งงแต่ก็เดินกลับไป บอยมองไปที่พื้นที่มีรถ
เก่าๆ จอดอยู่ แล้วก็ต้องตกใจ เพราะมันมีกล่องถาดพิซซ่าวางอยู่หลายสิบกล่อง แต่ละกล่องก็เปิด
ฝาเอาไว้ทั้งนั้น แต่ตอนแรกบอยไม่ได้สังเกต เพราะบ้านนั้นปิดไฟมืดมองแทบไม่เห็น
บอยหันไปมองหน้าชายวัยกลางคนคนนั้น ชายคนนั้นพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า ‘ทำตามที่บอก
เถอะ..’ บอยค่อยๆ เปิดฝาถาดพิซซ่า แล้วก้มวางถาดพิซซ่าลอดเข้าไปใต้รั้ว หลังจากนั้นก็มองกลับ
ไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้น แต่เขารีบเดินเข้าบ้านตัวเองไปแล้ว.. บอยก็เลยคิดว่าลูกค้าก็จ่ายเงิน
แล้ว และเราก็มาส่งตามที่น้าคนนั้นบอกแล้ว รีบกลับร้านเลยน่าจะดีกว่า บอยลุกไปขี่มอเตอร์ไซค์ที่
อยู่หน้าบ้านเตรียมตัวจะกลับร้าน แต่เมื่อบอยบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ บอยก็ต้องตกใจทันที! ไฟจาก
รถของบอยสาดเข้าไปในบ้านหลังนั้น สิ่งที่เห็นคือ มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ หยิบพิซซ่าจาก
กล่องขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย บ้านยังคงปิดไฟมืด ประตูยังคงปิดสนิท แล้วชายคนนี้มาจากไหน!?
บอยไม่รอช้ารีบขี่รถกลับร้านทันที..
เมื่อมาถึงร้าน ก็เห็นรุ่นพี่หลายคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ บอยยังไม่ทันจะปริปากพูด รุ่นพี่ก็ทักขึ้นมา
ก่อน ‘เฮ้ย! เป็นไง..ลูกค้าขาประจำ?’ แล้วต่างคนก็ต่างหัวเราะ บอยพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
บอยเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้รุ่นพี่ในร้านฟัง พอเล่าจบ รุ่นพี่คนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า ‘เจอแค่นี้ยังน้อยไปนะ
มึงรู้ไหม ตอนไปส่งครั้งแรก กูเจอยังไง?’ แล้วแกก็เล่าว่า.. วันแรกที่แกไปส่งนั้นก็เวลาใกล้เคียงกับ
ที่บอยไปนี่ล่ะ มีคนเข้ามาสั่งพร้อมจ่ายเงิน บอกให้ไปส่งที่บ้านหลังนั้น พอแกไปส่งก็เจอน้าผู้ชาย
สูบบุหรี่คนเดียวกับที่บอยเจอเหมือนกัน รุ่นพี่กดกริ่งเรียกคนในบ้าน แต่พบว่ากริ่งเสีย พอมองเข้าไป
ในบ้าน ก็เห็นมีเงาคนเดินไปมา แกก็เลยตะโกนเข้าไปว่า ‘พี่ๆ มารับของหน่อยครับ!’ ชายวัยรุ่นคน
หนึ่งใส่เสื้อยืด-กางเกงขาสั้น ผลักประตูออกมาแล้วยืนที่หน้าบ้าน รุ่นพี่จึงบอกว่า เอาพิซซ่ามาส่ง
ครับ ชายคนนั้นพูดว่า ‘เปิดฝา แล้วเอาลอดใต้ประตูเข้ามา..’ รุ่นพี่งงแตก แล้วทวนคำของชายคนนั้น
อีกครั้ง ‘เปิดฝา แล้วเอาลอดใต้ประตูเนี่ยนะครับ?’ ชายคนนั้นก็ยังคงยืนยันคำตอบว่า ให้เปิดฝาแล้ว
ก็ลอดใต้รั้วเข้ามา.. ระหว่างที่รุ่นพี่กำลังจะถามชายคนนั้น น้าข้างบ้านก็ตะโกนมาว่า ‘ทำตามที่เค้า
บอกไปเถอะ’ รุ่นพี่ก็เลยเปิดฝากล่อง แล้ววางลอดเข้าไปใต้รั้ว ชายวัยรุ่นคนนั้นก็ค่อยๆ นั่งลงกิน
พิซซ่าทีละชิ้นๆ รุ่นพี่รีบกระโดดขึ้นรถแล้วขี่ออกมาทันที
จนมาพบน้าผู้ชายคนที่สูบบุหรี่กำลังจะเดินเข้าบ้านไป รุ่นพี่รีบเรียกน้าคนนั้นไว้ แล้วขับรถไปจอด
หน้าบ้านของน้าคนนั้น ถามว่า ‘น้าๆ ทำไมเค้าให้ผมแบบนั้นล่ะ? นั่นของกินนะ แล้วทำไมนั่งกินหน้า
บ้าน ไม่เอาเข้าไปกินในบ้าน?’ น้าคนนั้นเดินเข้าไปพูดในบ้านตัวเอง ‘บ้านหลังนั้นน่ะ ไม่มีคนอยู่
หรอก เจ้าของบ้านย้ายออกไปกันหมด ลูกชายเค้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่
ว่าเฮี้ยน ติดบ้าน เลยไม่มีใครอยู่ได้ แล้วลูกชายเค้าชอบกินพิซซ่ามาก พ่อแม่เค้าเลยสั่ง
พิซซ่าให้ลูกแบบนี้เป็นประจำ น้าเห็นมาหลายคนแล้วล่ะ..’ พูดจบน้าแกก็เดินเข้าบ้านไป.. นี่
เป็นเหตุการณ์ที่รุ่นพี่ได้เจอ ไม่ต้องถามเลยว่าบอยจะยังทำงานที่นี่ต่อหรือไม่
ถ้ามีลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้าประจำ..
