เหตุการณ์นี้ผ่านมาสามปีกว่าแล้วล่ะค่ะแต่รับรองว่าชาตินี้ทั้งชาติดิฉันไม่ มีวันลืมแน่มันเป็นเรื่องสยดสยองสุดๆเลยเชียวตอนนั้นฉันอยู่มหาวิทยาลัย ปี2และเป็นเด็กกิจกรรมด้วยก็เลยมีเพื่อนฝูงเยอะแยะแต่เพื่อนที่สนิทกันจริงๆ มีแค่ไม่กี่คนเองหนึ่งในนั้นคือ“ปิ่น”ซึ่งคนอื่นอาจมองว่าหล่อนออกจะเพี้ยนๆ พิกลแต่สำหรับฉัน หล่อนเป็นเพื่อนที่ดีมากมีน้ำใจและน่าสงสารด้วยเพราะปิ่นเพิ่งสูญเสียพี่สาว สุดที่รักไปได้ไม่นานด้วยสาเหตุที่น่าสลดใจมากเชียวพี่ปูของปิ่นอายุเข้า เบญจเพสพอดีตอนที่เกิดเรื่องสยองขวัญ!ถ้าครอบครัวของปิ่นจะมีใครสักคนที่ เพี้ยนก็คงเป็นพี่ปูนี่แหละไม่ใช่ปิ่นหรอกเพราะพี่ปูต้องไปหาหมอและต้องกิน ยาเป็นประจำห้ามหยุดเด็ดขาด
ปิ่นว่าหมอบอกพี่ปูเป็นโรคซึมเศร้าและเมื่อฟังอาการแล้วฉันคิดว่าเธอน่าจะ เป็นโรคไบโพลาร์นะคืออารมณ์แปรปรวนเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาแบบสุดขั้วคือเดี๋ยวก็ เศร้าเครียดหดหู่เดี๋ยวก็ร่าเริงสุดขีดนอกจากนั้นยังเป็นคนขี้ระแวงแบบไม่มี เหตุผลบางทีก็เดือดดาลพาลทะเลาะกับพ่อแม่อย่างรุนแรงแทบบ้านแตก
แต่ถึงกระนั้นพี่ปูก็ยังรักน้องปิ่นมากไม่แตะต้องหรือพูดจาอะไรให้เสียใจเลย!
อยู่มาวันหนึ่งพี่ปูผูกคอตายในห้องนอนของเธอเองไม่มีใครรู้จนบ่ายแก่ๆแม่ ต้องให้คนในบ้านมาช่วยกันงัดประตูเข้าไปแล้วก็พบพี่ปูผูกคออยู่ในตู้เสื้อ ผ้าใบหน้าที่เคยสวยงามน่ารักกลับบวมพองเขียวคล้ำดวงตาถลนออกมาและลิ้นสีดำ จุกปากอย่างน่ากลัวที่สุด
“ตั้งแต่ฆ่าตัวตายไปวันนั้นพี่ปูก็สิงอยู่ในห้องตลอดไม่ยอมไปผุดไปเกิดไม่ เชื่อก็ลองเข้าไปสิห้องนั้นจะเย็นยะเยือกทั้งๆที่อากาศร้อนอบอ้าวและเราก็ ไม่ได้เปิดแอร์ด้วย”ปิ่นเล่าอย่างน่าขนหัวลุกให้ฟัง“แม่นิมนต์พระมาทำบุญ บ้านแล้วแต่ปิ่นว่าวิญญาณพี่ปูยังไม่สงบพวกเราในบ้านไม่เคยถูกผีพี่ปูหลอก แต่คนในซอยที่เขาลือกันแซดว่าเห็นพี่ปูยืนอยู่ตรงหน้าต่าง”
เราที่นั่งล้อมวงกันฟังอยู่ต่างมองหน้ากันอย่างเสียวสยองแต่ก็ยังมีคนบ้าๆ อย่างฉันนึกอยากลองของไปดูห้องนั้นว่ามันจะเยือกเย็นอย่างประหลาดจริงอย่าง ที่ปิ่นโม้หรือเปล่า?
แล้ววันหนึ่งที่เราเลิกเรียนตอนบ่ายเราก็ไปที่บ้านของปิ่นกันโดยมีตัวฉันกับเพื่อนอีก4คนบอกตรงๆว่าตัวฉันเองน่ะนั่งขนลุกไปตลอดทาง
พอถึงบ้านปิ่นเราก็ไปสวัสดีคุณแม่ที่กำลังเตรียมทำกับข้าวจากนั้นปิ่นบอกคุณแม่ว่าจะพาเพื่อนๆไปคุยบนห้อง
ห้องของปิ่นติดกับห้องพี่ปูและที่หน้าห้องพี่ปูก็มีผ้ายันต์ปิดไว้เห็นแล้ว เสียวสันหลังวาบเลยค่ะปิ่นบอกให้เราเงียบๆขณะผลักประตูเข้าไปลมเย็นกลิ่นหอม เอียนๆเหมือนดอกไม้แห้งโชยวูบออกมาและเมื่อก้าวเข้าไปอยู่ในห้อง เราทุกคนก็รู้สึกเย็นแปลกๆ จริงๆ ด้วย
ขณะที่เพื่อนๆกำลังซึมซับความเสียวสยองฉันก็มองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งตรงมุม ห้องร่างเธอผอมบางผิวมืดๆเป็นสีม่วงคล้ำทั้งตัวผมยาวประบ่าสวมเสื้อยืดลึก ลับที่ฉันแน่ใจว่าคือพี่ปูลอยวูบเข้ามาหามายืนอยู่ข้างหลัง…
ขณะที่ตกใจและช่วยตัวเองไม่ได้นั้นฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมารัดคอไว้แน่นจนหายใจไม่เข้าและเอามือตะกุยที่ลำคอ
ในความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ นั้นเพื่อนๆร้องวี้ดว้ายชุลมุน ต่างตะโกนว่าผีเข้า…ผีเข้า!แม่ของปิ่นวิ่งโครมๆขึ้นบันไดมากับคนรับใช้และ เมื่อแม่ของปิ่นประคองฉันก็ปรากฏว่าฉันร้องไห้โฮ โดยมันไม่ใช่ตัวของฉันเลย!
ฉันร้องแบบคนหายใจไม่ออกและพร่ำขอโทษแม่เสียงที่ออกมาจากลำคอของฉันก็ไม่ใช่ เสียงตัวฉันเองสักหน่อยฉันพูดและทำอาการกิริยาต่างๆตามที่วิญญาณพี่ปูให้ทำ แทนเธอ…ฉันเป็นแค่หุ่นกระบอกที่มีผีพี่ปูคอยชักใย อยู่เบื้องหลัง…
พี่ปูพูดอะไรต่อมิอะไรมากมาย ฉันเหนื่อยเหลือเกิน แล้วสติก็ดับวูบ
เมื่อฟื้นอีกทีฉันอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้บ้านปิ่นแถวๆลาดพร้าวนั่นแหละไม่ต้อง มีใครเล่าซ้ำฉันก็รู้ว่าตัวเองโดนผีเข้าเพราะตลอดเวลาของการเข้าสิงฉัน รู้สึกตัวตลอดซ้ำร้ายยังมองเห็นผีพี่ปูด้วย…นี่เองที่เรียกว่าผีเข้า! ผีพี่ปูไม่ได้เข้ามาอยู่ในร่างฉันเธออยู่ใกล้และครอบงำฉันอย่างสมบูรณ์!
ดูเหมือนการเข้าสิงให้ฉันเป็นร่างทรงคราวนั้นจะทำให้เธอระบายความในใจจนหมด เปลือกและหายห่วงวิญญาณพี่ปูจึงไปสู่สุคติห้องนอนมรณะไม่เยือกเย็นอีกต่อไป และไม่มีใครเห็นผีพี่ปูอีกเลย
มีก็แต่ฉันและผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นที่ยังผวาไม่หาย และกลัวผีอย่างฝังจิตฝังใจไปชั่วชีวิต!
