ทุกวันนี้โลกของเราเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะเรื่อง เทคโนโลยีต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ การสื่อสาร การแพทย์ การ คมนาคม หรือทางด้านอวกาศ มนุษย์เราสามารถค้นคว้าทดลอง วิจัย พิสูจน์จนล่วงรู้ถึงความเป็นมาของสิ่งต่างๆ แต่ในโลก นี้ยังมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ นักวิทยาศาสตร์เองก็ยังถกเถียงกันอยู่ว่า ผีมีจริงหรือไม่!
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบถกเถียงและพูดคุยเรื่องผีๆ กับเพื่อนๆ เสมอและก็ต้องเชื่อว่าผีมีจริงก็คราวนี้เอง
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนผมเรียนอยู่ชั้น ม.4 หลังเลิกเรียนผมกับ เพื่อนๆ ประมาณ 7 คนมักจะชอบชวนกันไปเล่นเตะบอลที่สนามโรงเรียน เล่นเตะบอลเสร็จก็พากันจับกลุ่มนั่งคุยจนมืดค่ำจึงเข้าบ้าน
อยู่มาวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันศุกร์ พอเล่นบอลเสร็จพวกเราก็จับกลุ่ม คุยกันเหมือนเช่นเคย คุยไปคุยมาก็หยุดตรงเรื่องผี ผมเกิดอาการอยากลอง ของขึ้นมาทันที
“เฮ้ย พวกเรากูว่าไปพิสูจน์กันดีกว่าว่าผีมีจริงเปล่า” ผมพูดชักชวน เพื่อน
“เชิญพวกมึงไปเถอะ เรื่องนี้กูขอตัว” ไอ้วุธเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเป็น คนกลัวผียิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกรีบปฏิเสธ
“ไอ้วุธ มึงจะกลัวอะไรวะ พวกเราไปกันตั้ง 7 คน”
“เออ มึงจะกลัวอะไรวะ กูยังไม่กลัวเลย” ไอ้ปิ๊ค เพื่อนอีกคนพูด เสริม
“หรือว่ายังไง ไอ้เอก ไอ้หนึ่ง ไอ้ติ๊ก”
“ตกลง ไปไหนก็ไปกันสิวะ”
ไอ้เอก ไอ้หนึ่ง ไอ้ติ๊ก ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจนัก จบคำพวกเรา ทั้ง 7 คนก็มุ่งหน้าไปยังอาคารเรียนหลังเก่า
เป็นอาคารเรียนที่ได้รับการกล่าวขานจากพวกภารโรงว่าผีดุและ เฮี้ยนมาก แม้กระทั่งกลางวันแสกๆ ก็ออกมาหลอกหลอนทั้งนักเรียนและ ครูจนจับไข้หัวโกร๋นมานักต่อนักแล้ว
ตัวอาหารทำด้วยไม้ 3 ชั้น แต่ละชั้นมี 12 ห้อง แต่มีอยู่ห้องหนึ่งที่ เขาลือกันว่าผีดุจริงๆ ก็ชั้น 3 ห้อง 12 ซึ่งพวกภารโรงพูดกันว่าห้องนี้มี นักเรียนหญิงผูกคอตายในห้อง..
ก่อนถึงที่หมายทุกคนก็ตกลงกันว่าใครจะเป็นผู้นำทาง
“พวกมึงไม่ต้องเถียงกันหรอก กูจะเป็นคนนำหน้าพวกมึงเอง”
“ไอ้ปิ๊ค มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่กลัว” ผมพูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ
“คนอย่างปิ๊ค ไม่เคยกลัวสิ่งที่ไม่มีในโลกโว้ย”
ตอนนั้นเป็นเวลาทุ่มกว่าๆ ฝูงค้างคาวออกหากิน สายลมพัดมา แต่ไม่แรงนัก สายตาของพวกเราทุกคนยังพอมองเห็นสิ่งต่างๆ ลางๆ
ไอ้ปิ๊คเดินนำหน้า ตามด้วยผม ไอ้เอก ไอ้หนึ่ง ได้ติ๊ก และแน่นอน ที่สุด คนสุดท้ายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ไอ้วุธ ผู้ที่กลัวผีเป็นชีวิตจิตใจ พวกเราพากันเดินอย่างเงียบที่สุด พอถึงบันไดพวกเราก็ต้องชะงัก
“ไอ้ปิ๊ค มึงหยุดทำไมวะ ทำไมไม่เดินต่อ”
“พวกมึงได้ยินเสียงอะไรไหมวะ -ตึก ตึก ตึก- “เสียงเหมือนมีใคร กำลังเดินลงมา”
ไอ้ปิ๊คพูดยังไม่ทันขาดคำ พวกเราก็เห็นมีร่างคนกำลังเดินลง บันไดมาอย่างช้าๆ
“เฮ้ย พวกเราเห็น ผะ ผะ ผี”
ยังไม่ทันที่พวกเราจะใส่เกียร์หมาวิ่งร้อยเมตร ก็มีเสียงตะโกน ตอบมาว่า
“ผีที่ไหนละคุณ จำลุงไม่ได้เหรอ”
พวกเราชักเท้ากลับ แต่ยังไม่แน่ใจว่าเสียงที่ตะโกนมานั้นเป็นผี หรือคน เมื่อร่างนั้นค่อยๆ เดินเข้ามาในระยะใกล้ พวกเราต้องถอนหายใจ เฮือกใหญ่
“โธ่ ลุงนิยมนี่เอง เล่นเอาพวกผมตกใจแทบช็อก แล้วลุงมาทำ อะไรที่นี่ล่ะ”
ลุงนิยมที่พวกผมเจอ เป็นภารโรงอยู่ในโรงเรียนครับ
“อาจารย์ใหญ่เขาใช้ลุงมาเอาหนังสือที่นี่ แล้วพวกคุณมาทำอะไร ที่อาคารหลังนี้ ไม่กลัวผีหลอกหรือครับ”
“ไอ้กลัว มันก็กลัวครับ แต่พวกเราก็อยากพิสูจน์ว่าผีมันมีตัวตน จริงหรือเปล่า” ไอ้ปิ๊คสาธยาย
“ว่าแต่ลุงหายไปไหนมา พวกผมไม่เห็นลุงเป็นอาทิตย์เลยนะ”
“อ๋อ.. ลุงกลับไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัดมา”
“แล้วลุงมาที่นี่ไม่กลัวผีหลอกหรือครับ”
“ลุงไม่กลัวหรอกครับ แต่ลุงว่าพวกคุณกลับบ้านไปเถอะครับ ผีเขา อยู่ของเขาดีๆ อย่าไปรบกวนเขาดีกว่า”
ได้ยินลุงนิยมพูดอย่างนั้น ผมหันมาปรึกษาเพื่อนๆว่า จะกลับ บ้านหรือจะพิสูจน์กันต่อ แต่ยังไม่ทันจะตกลงลุงนิยมก็พูดย้ำอีกว่า
“พวกคุณกลับบ้านกันไปเถอะ เชื่อลุงนะครับ”
“เฮ้ย ว่ายังไง กูว่ากลับบ้านกันดีกว่า ไม่ต้องไปพิสูจน์ให้หัวโกร๋น หรอก แค่นี้กูก็กลัวจนเยี่ยวจะแตกอยู่แล้ว”
ไอ้วุธวิงวอนให้กลับบ้าน ทำท่าขนลุกขนชัน
เราตกลงกันได้ด้วยเสียงส่วนมากบอกให้กลับบ้าน ผมเลิกล้ม ความตั้งใจ ระหว่างเดินกลับ.. ได้วุธเป็นคนช่างสังเกตมันเลยถามผมว่า
“ไอ้เอ้ มึงสังเกตอะไรหรือเปล่าวะ”
“สังเกตอะไรของมึง”
“ก็ลุงนิยมน่ะสิ กูว่าดูท่าทางหน้าตาแกแปลกๆ ไป”
“ไอ้วุธกูว่ามึงอย่าคิดมากเลย มาคิดเรื่องแก้ตัวกับพ่อแม่ดีกว่า ตอนนี้มันสามทุ่มแล้วนะโว้ย”
ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ตกลงว่าจะแก้ตัวกับพ่อแม่ว่าไปทำ รายงานบ้านอาจารย์ที่อยู่หลังโรงเรียน
วันจันทร์พวกเราทุกคนไปเรียนตามปกติ แต่ทุกคนก็แทบช็อกเมื่อรู้ ข่าวว่าลุงนิยมแกตายไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วคนที่ยืนคุยกับพวกเรา เมื่อคืนก็เป็นผีลุงนิยมน่ะสิ !!
ตั้งแต่วันนั้นเราทุกคนเชื่อแบบพันเปอร์เซ็นเต็มว่า ผีมีจริงในโลก และไม่กล้าไปที่อาคารเรียนหลังนั้นอีกเลย
