ตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 7 นั้นได้บัญญัติไว้ว่า “ลูกหนี้ที่มีหนี้สินล้นพ้นตัวอาจถูกศาลพิพากษาให้ล้มละลายได้ ถ้าลูกหนี้นั้นมีภูมิลำเนาในราชอาณาจักร หรือประกอบธุระกิจในราชอาณาจักรไม่ว่าจะด้วยตนเองหรือโดยตัวแทนในขณะที่มีการขอให้ลูกหนี้ล้มละลาย หรือภายในกำหนดเวลา 1 ปีก่อนนั้น และมาตรา 9 บัญญัติไว้ว่า เจ้าหนี้จะสามารถฟ้องลูกหนี้ให้ล้มละลายได้ก็ต่อเมื่อ

1.ลูกหนี้นั้นมีหนี้สินล้นพ้นตัว
2.ลูกหนี้ซึ่งเป็นบุคคลธรรมดานั้นได้เป็นหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์คนเดียวหรือหลายคน เป็นจำนวนไม่น้อยกว่า 1 ล้านบาท หรือลูกหนี้ซึ่งเป็นนิติบุคคลนั้นได้เป็นหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ คนเดียวหรือหลายคน เป็นจำนวนไม่น้อยกว่า 2 ล้านบาท
3.หนี้นั้นอาจกำหนดจำนวนได้โดยแน่นอน ไม่ว่าหนี้นั้นจะถึงกำหนดชำระโดยพลันหรือ      ในอนาคตก็ตาม

ดังนั้น หากบุคคลใดเป็นหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ตามหลักเกณฑ์ดังกล่าวข้างต้นแล้ว ก็ย่อมมีโอกาสที่จะถูกเจ้าหนี้ฟ้องร้องให้เป็นบุคคลล้มละลายตามกฎหมายได้