คำแนะนำ

หากนายจ้างมีพยานหลักฐานตามสมควรที่ให้เห็นได้ว่าลูกจ้างลักทรัพย์นายจ้าง อันเป็นการทุจริจต่อหน้าที่หรือกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้างอันเป็น ความผิดตามกฎหมายดังกล่าว นายจ้างก็สามารถเลิกจ้างลูกจ้างได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามความมาตรา 119(1) แห่ง พรบ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ทั้งนี้ หากลูกจ้างซึ่งถูกเลิกจ้างดังกล่าวเห็นว่าตนไม่ได้เป็นผู้กระทำผิดตามที่นาย จ้างกล่าวหา ก็มีสิทธิฟ้องนายจ้างต่อศาลแรงงานเป็นคดีเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรมเพื่อมีคำ สั่งให้แก่นายจ้างรับลูกจ้างเข้าทำงานต่อไปในอัตราค่าจ้างที่ได้รับในขณะที่ เลิกจ้าง หรือจ่ายค่าเสียหายให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าทดแทนตาม พรบ.จัดตั้งศาลแรงงานฯ มาตรา 49

ตัวบทกฎหมายอ้างอิง
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541
มาตรา 119 นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างซึ่งเลิกจ้างในกรณีหนึ่งกรณีใด ดังต่อไปนี้
(1) ทุจริตต่อหน้าที่หรือกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้าง
การเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชยตามวรรคหนึ่ง ถ้านายจ้างไม่ได้ระบุข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุที่เลิกจ้างไว้ในหนังสือบอกเลิก สัญญาจ้างหรือไม่ได้แจ้งเหตุที่เลิกจ้างให้ลูกจ้างทราบในขณะที่เลิกจ้างนาย จ้างจะยกเหตุนั้นขึ้นอ้างในภายหลังไม่ได้

พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522
มาตรา 49  การพิจารณาคดีในกรณีนายจ้างเลิกจ้างลูกจ้าง ถ้าศาลแรงงานเห็นว่าการเลิกจ้างลูกจ้างผู้นั้นไม่เป็นธรรมต่อลูกจ้าง ศาลแรงงานอาจสั่งให้นายจ้างรับลูกจ้างผู้นั้นเข้าทำงานต่อไปในอัตราค่าจ้าง ที่ได้รับในขณะที่เลิกจ้าง ถ้าศาลแรงงานเห็นว่าลูกจ้างกับนายจ้างไม่อาจทำงานร่วมกันต่อไปได้ ให้ศาลแรงงานกำหนดจำนวนค่าเสียหายให้นายจ้างชดใช้ให้แทนโดยให้ศาลคำนึงถึง อายุของลูกจ้าง ระยะเวลาการทำงานของลูกจ้าง ความเดือดร้อนของลูกจ้างเมื่อถูกเลิกจ้าง มูลเหตุแห่งการเลิกจ้างและเงินค่าชดเชยที่ลูกจ้างมีสิทธิได้รับ ประกอบการพิจารณา