ออม-อุรชา ตั้นจาด ปี 3 คณะมนุษยศาสตร์

ม.หอการค้าไทย ที่รักการว่ายน้ำ แต่ดันว่ายน้ำ

ไม่เป็นซะงั้น เอ้า! ยังไงกันล่ะเนี่ย

ปกติออมเป็นคนชอบเล่นแบตมินตัน เปิ่นที่สุดก็คือ

เวลาตีแล้วชอบเอาไม้ตีโดนหัวตัวเอง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ

เวลาเราเหวี่ยงแล้วมันก็ชอบเหวี่ยงไม่พ้น โดนหัวนี่ประจำเลยค่ะ

หรือบางทีไม่โดนขา หัวเข่า ก็โดนน่อง เล่นทีนี่เจ็บช้ำไปหมดเลยค่ะ

แต่ก็ยังชอบเล่นอยู่นะ ไม่ค่อยเข็ดเท่าไหร่ เวลาเล่นก็เล่นกับเพื่อนๆ

ตอนแรกๆ เพื่อนๆ ก็ขำนะ แต่หลังๆ เริ่มบ่อยเพื่อนก็เฉยๆ แล้ว

แล้วกีฬาอีกอย่างที่หนูชอบก็คือ ว่ายน้ำค่ะ แต่หนูว่ายน้ำไม่เป็นนะคะ

ลงน้ำได้ แต่ว่ายไม่เป็น ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ได้แต่ลงไปอยู่ในน้ำ

เดิน ถ่ายรูปแบบสวยๆ น้ำทะเลก็เล่นค่ะ แต่คือจะลงไปลึกกว่าที่ยืน

ไม่ได้เลย อันนี้ก็จะยังพยายามจะว่ายต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ

ตอนนี้ว่ายไม่เป็น แต่ขอฝึกอีกหน่อยอาจจะเก่งก็ได้”

สาวตัวเล็ก คีน-ธัญชนก อินจำปา

ปี 3 คณะนิเทศศาสตร์ ม.กรุงเทพ

ขอเล่าเรื่องน่าอายจากกีฬาเป็นต้นเหตุ

ที่เล่นทำเอาไม่กล้ามองหน้าคนทั้งหมู่บ้าน

ไปหลายเดือนเลยเชียว

“คีนเป็นคนที่สายตาไม่ค่อยดีค่ะ ปกติก็ชอบเดินชนนู้น

ชนนี่อยู่แล้ว ยิ่งเล่นกีฬานี่อย่าให้พูดเลยค่ะเป๋มากกกก...

แต่ที่บ้านก็จะชอบเล่นกันอยู่แล้ว ก็จะชวนกันไปดีแบตกัน

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งกำลังตีๆ อย่างเมามันเลย แล้วอยู่ดีๆ

ไม้ก็หลุดออกจากมือเราไปอ่ะค่ะ ลอยระริ้วไปเลยนะ อายมากอ่ะ

ไม่รู้จะทำไง ตอนแรกก็ไม่กล้าวิ่งไปเก็บ แต่ก็ต้องไปเก็บ

อายมากตอนวิ่งไปเก็บไม้ เพราะมันก็เป็นสโมสรที่บ้านด้วย

ถึงจะไม่รู้จักใคร แต่คนที่มาเล่นก็เป็นคนในหมู่บ้านทั้งนั้นเลย

คิดว่าเขากคงจำเราได้แหละก็เลยอาย”